جودیت اشکلار
| جودیت اشکلار | |
|---|---|
| زادهٔ | ۲۴ سپتامبر ۱۹۲۸ لتونی، ریگا |
| درگذشت | ۱۷ سپتامبر ۱۹۹۲ (۶۳ سال) کمبریج، ماساچوست، U.S. |
| تحصیلات | دانشگاه مک‌گیل (کارشناسی، استادی) دانشگاه هاروارد (پی‌اچ‌دی) |
جودیت نیسه اِشکِلار (Judith Nisse Shklar، زاده ۲۴ سپتامبر ۱۹۲۸ - درگذشته ۱۷ سپتامبر ۱۹۹۲) فیلسوف و نظریه‌پرداز سیاسی بود که به مطالعه تاریخ اندیشه سیاسی، به ویژه در دوره روشنگری می‌پرداخت.[۱] او در سال ۱۹۸۰ در دانشگاه هاروارد به سِمَتِ استاد دولت جان کاولز منصوب شد.
زندگی‌نامه[ویرایش]
جودیت اشکلار با نام و نام خانوادگیِ «جودیت نیسه» از والدینی یهودی در لتونی به دنیا آمد.[۲] خانواده‌اش هنگامی که سیزده‌ساله بود در جریان تهاجم‌های جنگ جهانی اول از طریق ژاپن به ایالات متحده آمریکا و سپس در ۱۹۴۱ به کانادا گریختند. تحصیلاتش را در ۱۶سالگی در دانشگاه مک‌گیل آغازید و در سال‌های ۱۹۴۹ و ۱۹۵۰، دو مدرکِ لیسانسش را گرفت. او مدرک دکترای خود را در سال ۱۹۵۵ از دانشگاه هاروارد گرفت. مربی او نظریه‌پرداز معروف سیاسی، کارل یواخیم فردریش بود.[۳]
اشکلار در سال ۱۹۵۶ به دانشکده هاروارد پیوست و نخستین زنی بود که در سال ۱۹۷۱ در بخش دولتی هاروارد، تصدی مسئولیت کرد.
دیدگاه[ویرایش]
«قساوت» (Cruelty) به مثابهٔ بدترینِ شرها و «لیبرالیسم ترس»، دو پایهٔ فکری اشکلار بودند. او مورد نخست را در رساله‌هایش به نام‌های «اول از همه قساوت» (Putting Cruelty First) (۱۹۸۲) و «رذائل عمومی» (Ordinary Vices) (۱۹۸۴) مورد بررسی قرار داده‌است.[۴][۵] دومین ایده اصلی او که در مقاله‌اش «لیبرالیسم ترس» (The liberalism of fear) توضیح داده شده‌است، بر ایده اول استوار است و بر این تمرکز دارد که چگونه «دولت‌ها مستعدِ سوءاستفاده از نابرابری‌های اجتناب‌ناپذیر در قدرتِ ناشی از نهادهای سیاسی هستند».
اشکلار در نتیجهٔ این دو ایدهٔ کلیدی، از «دموکراسی‌های قانون‌اساسیایی» (constitutional democracy) پشتیبانی می‌کرد[۶] که هرچند ناقص می‌دیدشان ولی باز هم بهترین گزینه‌های اجرایی می‌دانستشان. در نقطه‌نظرِ اشکلار، یک «دموکراسیِ قانون‌اساسیایی» (دموکراسی مبتنی بر قانون اساسی)، آن دموکراسی است که با محدودیدنِ دولت و با پراکندنِ قدرت در میان «تعدادی از گروه‌های فعال سیاسی»، از مردم در برابر سوءاستفاده‌های قدرتمندترها محافظت می‌کند.[۷] نگرانی اشکلار از سوءاستفاده احتمالی دولتی، به خاطرِ تمرکز نظرش بر شهروندان عادی به جای نهادها و نخبگان بود چراکه این افرادِ معمولی هستند که با بیشترین شرارت و بی‌عدالتی سازمانی روبرو می‌شوند.[۸]
اشکلار باور داشت که «تنها معنای تعریف‌پذیر و اصلیِ لیبرالیسم این است که هر انسان بالغ بتواند بدون ترسْ پیرامون هریک از جوانب زندگی‌اش تصمیم‌های مؤثر بگیرد.»[۷] اشکلار، حقوق را کمتر به عنوان آزادی‌های اخلاقی مطلق و بیشتر به عنوان مجوزهایی توصیف کرد که شهروندان باید برای محافظت از خود در برابر سوءاستفاده‌ها داشته باشندشان.
اشکلار به ژرفی به بی‌عدالتی و شرارت‌های سیاسی علاقه‌مند بود و می‌گفت «فلسفه در حق بی‌عدالتی کم‌لطفی کرده‌است». یعنی اکثر فیلسوفان گذشته، بی‌عدالتی و رذیلت را نادیده گرفته‌اند و تنها از عدالت و فضیلت صحبت کرده‌اند. در عوض، نوشته‌های اشکلار از عدالت و فضیلت دوری می‌کردند و بر شر، ترس یا بی‌عدالتی تمرکز داشتند.
منابع[ویرایش]
- ↑ Hannes Bajohr, "Judith N. Shklar (1928–1992): Eine werkbiografische Skizze" [۱]
- ↑ Hannes Bajohr, "Judith N. Shklar (1928–1992): Eine werkbiografische Skizze" [۲]
- ↑ Judith N. Shklar, "A Life of Learning," ACLS Occasional Paper, no. 9, 1989, at https://publications.acls.org/OP/Haskins_1989_JudithNShklar.pdf بایگانی‌شده در ۲۰۲۰-۰۸-۰۲ توسط Wayback Machine.
- ↑ Shklar, Judith N. (1982). "Putting Cruelty First". Daedalus. 111 (3): 17–27. ISSN 0011-5266. JSTOR 20024800.
- ↑ Smith, Blake. "Moral Cruelty and the Left". Tablet. Retrieved 17 June 2020.
- ↑ Judith Shklar, Legalism: Law, Morals, and Political Trials (Harvard University Press, 1964, شابک ۹۷۸−۰−۶۷۴−۵۲۳۵۱−۷).
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Judith Shklar, The Liberalism of Fear (written in 1989, first major publication 1998)
- ↑ Hoffmann, Stanley (1993). "Judith Shklar as Political Thinker". Political Theory. 21 (2): 178. doi:10.1177/0090591793021002002. JSTOR 191812. S2CID 144384610 – via JSTOR.