استفان هسل
استفان هسلStéphane Hessel | |
---|---|
استفان هسل، در ۲۰۱۲ | |
نام در زمان تولد | استفان فردریک هسلStefan Friedrich Kaspar Hessel[۱] |
زادهٔ | ۲۰ اکتبر ۱۹۱۷ برلین، امپراتوری آلمان |
درگذشت | ۲۶ فوریهٔ ۲۰۱۳ (۹۵ سال) پاریس، فرانسه |
محل زندگی | پاریس، فرانسه |
شهروندی | فرانسوی |
پیشه | دیپلمات، سفیر |
سالهای فعالیت | ۱۹۴۶–۲۰۱۳ |
شناختهشده برای | فعال حقوق بشر عضو مقاومت فرانسه بازمانده اردوگاه مرگ بوخنوالد |
کارهای برجسته | Time for Outrage! (Indignez-vous!) |
دین | باپتیست |
همسر(ها) | Vitia Guetzevich (1939-1986; 3 children)[۲] Christiane Hessel-Chabry (1987-) |
والدین | Helen Grund Hessel Franz Hessel |
جایزه(ها) | لژیون دونور نشان مریت North-South Prize UNESCO/Bibao Prize |
استفان هسل (به آلمانی: Stéphane Hessel) (زاده ۲۰ اکتبر ۱۹۱۷ – درگذشته ۲۸ فوریه ۲۰۱۳) رئیس دفتر جانشین دبیرکل سازمان ملل و دبیر کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد و یکی از اعضای هیئت تدوین کننده منشور جهانی حقوق بشر بود.
زندگینامه[ویرایش]
هسل در سال ۱۹۱۷ در برلین متولد شد و در سن هفت سالگی به همراه خانواده به پاریس مهاجرت کرد. وی پس از جنگ جهانی دوم با امتناع از پیوستن به دولت ویشی مارشال فیلیپ پتن، به لندن گریخت و در سال ۱۹۴۱ به گروه اعضای مقاومت ژنرال شارل دوگل پیوست.[۳][۴] او به فرانسه بازگشت تا شبکههای ارتباطی مقاومت را پیش از تهاجم متفقین به فرانسه در سال ۱۹۴۴ سازماندهی کند.[۵] اما در سال ۱۹۴۴ توسط گشتاپو دستگیر و به اردوگاه بوخن والد و دورا فرستاده شد و در آنجا به شیوه واتربوردینگ شکنجه شد.[۶]
هسل تلاش ناموفقی برای فرار از دست دورا کرد. او بعداً در حین انتقال به اردوگاه کار اجباری برگن-بلزن،[۷] فرار کرد و به هانوفر رفت و در آنجا با نیروهای پیشرو ارتش ایالات متحده ملاقات کرد.
از آخرین فعالیتهای سیاسی، اجتماعی وی میتوان به تلاش برای پیروزی فرانسوا اولاند در انتخابات سال ۲۰۱۲ اشاره کرد.[۸]
برآشوبید[ویرایش]
استفان هسل یکی از پیگیرترین مدافعان حقوق بشر و یکی از شخصیتهای سرشناس فرانسه بود. وی در ۹۳ سالگی در سال ۲۰۱۰ جستاری نوشت که به صورت کتابچهای تحت عنوان "برآشوبید!" منتشر شد. او با انتشار این کتاب سی و چند صفحهای که تنها در فرانسه یک میلیون نسخه فروخته شد بر شهرت جهانی اش افزوده شد. افزون بر اینها متن ترجمه این کتابچه در مجله "دی نیشن the nataion " چاپ شد و این کتابچه در سی و پنج کشور جهان بیش از پنج میلیون نسخه فروخت. هسل در این کتاب جوانان را به آشفتن و ایستادگی در برابر جنگ طلبی و خشونت و فقر و بی عدالتی فرا میخواند و آنان را به دفاع از حقوق اقلیتها و پناهجویان کشورهای اروپایی تشویق میکند.[۸]
سمتها[ویرایش]
- رئیس دفتر جانشین دبیرکل سازمان ملل
- دبیر کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل
- عضو هیئت تدوین کننده منشور جهانی حقوق بشر
پانویس[ویرایش]
- ↑ Zum Tod von Stéphane Hessel - Glück im Widerstand, Der Tagesspiegel, 27 February 2013. Retrieved 21 September 2018 (im German)
- ↑ "Stéphane Hessel". The Daily Telegraph. London. 27 February 2013.
- ↑ Charles Glass, "Time for Outrage!" The Nation (16 February 2011). Retrieved 17 March 2011
- ↑ Elaine Sciolino, "A Resistance Hero Fires Up the French" The New York Times (9 March 2011). Retrieved 16 March 2011
- ↑ Charles Glass, "Time for Outrage!" The Nation (16 February 2011). Retrieved 17 March 2011
- ↑ Elaine Sciolino, "A Resistance Hero Fires Up the French" The New York Times (9 March 2011). Retrieved 16 March 2011
- ↑ Charles Glass, "Time for Outrage!" The Nation (16 February 2011). Retrieved 17 March 2011
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ «مرگ استفان هسل، کهنسالترین مدافع حقوق بشر [[خسرو ناقد]]». بیبیسی. ۲۸ فوریه ۲۰۱۳. دریافتشده در ۱ مارس ۲۰۱۳. تداخل پیوند خارجی و ویکیپیوند (کمک)
منابع[ویرایش]
- «مرگ استفان هسل، کهنسالترین مدافع حقوق بشر [[خسرو ناقد]]». بیبیسی. ۲۸ فوریه ۲۰۱۳. دریافتشده در ۱ مارس ۲۰۱۳. تداخل پیوند خارجی و ویکیپیوند (کمک)
- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Stéphane Hessel». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۱ مارس ۲۰۱۳.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- آلمانیهای مهاجرتکرده به فرانسه
- اسیران جنگی اهل فرانسه
- اعضای مقاومت فرانسه
- افسران بزرگ لژیون دونور
- اهالی برلین
- اهالی پاریس
- بازماندگان اردوگاه مرگ بوخنوالد
- دانشآموختگان مدرسه عالی نرمال
- درگذشتگان ۲۰۱۳ (میلادی)
- دیپلماتهای اهل فرانسه
- زادگان ۱۹۱۷ (میلادی)
- فرانسویهای آلمانی-یهودیتبار
- فعالان حقوق بشر اهل فرانسه
- کارکنان سازمان ملل متحد