احمد نجیب الشابی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
احمد نجیب الشابی
وزیر توسعه منطقه ای
دوره مسئولیت
۲۰۱۱-۰۱-۱۷ – ۲۰۱۱-۰۳-۰۷
رئیس‌جمهورفؤاد المبزع
نخست‌وزیرمحمد الغنوشی
پس ازاحمد فریا
اطلاعات شخصی
زاده۳۰ ژوئیهٔ ۱۹۴۴ ‏(۷۹ سال)
تونس
ملیتتونس
حزب سیاسیحزب جمهوری‌خواه (تونس)
دیگر عضویت‌های سیاسیحزب پیشروی دموکرات (–۲۰۱۲)
همسر(ان)سفیا مستیری
فرزندان۵
وبگاه

احمد نجیب الشابی (عربی: أحمد نجيب الشابي)؛ (زاده: ۳۰ ژوئیه ۱۹۴۴) یک وکیل و سیاستمدار تونسی است. وی متأهل و ۵ فرزند دارد. در سال ۱۹۶۴ لیسانس علوم گرفت و سپس به فرانسه رفت و درس پزشکی خواند ولی دو سال بعد به دلیل فعالیت‌های سیاسی وارد دانشکده قانون شد.[۱] در سال ۱۹۶۸ تحصیل را به دلیل فعالیت‌های سیاسی و دستگیری و محکومیت به ۱۱سال زندان که ۲ سال آن را گذراند ترک کرد، سپس در سال ۱۹۷۱سال دوم حقوق را با موفقیت در الجزایر به اتمام رساند و پناهندگی سیاسی گرفت. سپس درس را کنار گذاشت و وارد فعالیت سیاسی شد. در سال ۱۹۸۱مجدد دنبال درس رفت و در سال۱۹۸۳ درس حقوق را به اتمام رساند و در سال ۱۹۸۴ حرفه وکالت را شروع کرد.[۲]

فعالیت‌های سیاسی[ویرایش]

احمد نجیب به عنوان یک جوان شروع به فعالیت کرد و در شکل‌گیری اولین هسته‌های بعث در تونس شرکت داشت. بعد از فعالیت‌های دانشجویی در سال ۱۹۶۸ دستگیر و به ۱۱سال زندان محکوم شد که ۲سال آن را گذراند سپس به شمال غرب تبعید شد. در ابتدی دهه هفتاد به سازمان کارگر تونسی پیوست و فعال‌ترین عضو این سازمان در خارج بود. بعد از دستگیری گروهی از رهبران سازمانش وی در ۲۷ دسامبر۱۹۷۷ به صورت مخفی به تونس برگشت این در حالی بود که غیاباً به ۲۱سال زندان محکوم شده بود.[۲] در سال ۱۹۸۱ تصمیم گرفت که مبارزه علنی را شروع کند و حزب تجمع سوسیالیستی پیشرفته را تأسیس کرد و در سال ۱۹۸۳ اجازه رسمی آن را گرفت و در سال ۱۹۸۴ روزنامه (الموقف) را تأسیس کرد. در سال ۱۹۹۱ با طرح امنیتی رژیم بن علی برای حل مسائل سیاسی مخالفت کرد. در سال ۲۰۰۴ و سال ۲۰۰۹ کاندیدای ریاست جمهوری شد. در سال ۲۰۰۵ در اعتراض به محدود کردن آزادیها همراه با هفت تن از مبارزان دست به اعتصاب غذای یک‌ماهه زد.[۳] در تأسیس گروه ۱۸ اکتبر حقوق و آزادیها که بخش زیادی از اپوزیسیون تونس را متحد کرد شرکت داشت. در اولین دولت وزیر رشد محلی شد.[۴][۵]

مولفات[ویرایش]

  • قیام الحوض المنجمی سال ۲۰۰۸
  • موضوع توفیق بن بریک سال ۲۰۰۹
  • موضوع زهیر مخلوف سال ۲۰۱۰

منابع[ویرایش]

  1. Randeree, Bilal (10 January 2011). "Tunisian leader promises new jobs". Al Jazeera English. Retrieved 11 January 2011.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ Ben Bouazza, Bouazza (29 December 2010). "Tunisian minister is fired after unrest". The Seattle Times. Associated Press. Archived from the original on 21 July 2012. Retrieved 23 October 2011.
  3. Kirkpatrick, David D. (12 January 2011). "Protests Spread to Tunisia's Capital, and a Curfew Is Decreed". The New York Times. Retrieved 23 October 2011.
  4. "New Tunisian Leadership To Form Government". RadioFreeEurope/RadioLiberty (به انگلیسی). Retrieved 2021-09-26.
  5. "Ben Ali's possible successors". Al Jazeera English. 15 January 2011. Retrieved 23 October 2011.

پیوند به بیرون[ویرایش]