آگاپیوس
| آگاپیوس | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱ ژانویهٔ ۰۵۰۰ آتن |
| درگذشت | نامشخص |
| ملیت | امپراتوری بیزانس |
آگاپیوس یا آگاپیوس آتنی (یونانی: Ἀγάπιος؛ قرن پنجم تا ششم) یک فیلسوف نوافلاطونی بود که در آتن زندگی می‌کرد. زمانی که مارینوس ناپلی پس از مرگ پروکلس (حدود ۴۸۵) محقق بود،[۱] به‌خاطر عشقش به یادگیری و طرح مشکلات دشوار مورد تحسین قرار گرفت.[۱]
او ممکن است همان آگاپیوسی باشد که جان لیدیایی در سال ۵۱۱ در قسطنطنیه در حال مطالعه آموزه‌های ارسطویی، یا همان آگاپیوسی که کریستودوروس شاعر در اثرش دربارهٔ شاگردان پروکلوس بزرگ اظهار داشت، بوده باشد؛ کریستودوروس آورده است «مطمئنا آگاپیوس آخرین، اما اولین است».[۲]
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- Arnold Hugh Martin Jones, John Robert Martindale, J. Morris, (1971), The Prosopography of the Later Roman Empire, pages 32–3. Cambridge University Press
- Michael Maas, (2000), Readings in Late Antiquity: A Sourcebook, page 48. Routledge
 | این یک مقالهٔ خرد یک فیلسوف است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |