آبجو در کره شمالی
| Beer | |
.jpg) Craft beer at the Taedonggang Microbrewery No. 3 in Pyongyang | |
| نام کره‌ای | |
|---|---|
| هانگول | 맥주 |
| هانجا | 麥酒 |
| لاتین‌نویسی اصلاح‌شده | maekju |
| مک‌کیون–ریشاور | maekchu |
| راهنما | [mɛk̚.t͈ɕu] |
کره شمالی حداقل ده کارخانه آبجوسازی بزرگ و تعداد زیادی کارخانه آبجوسازی کوچک دارد که مجموعه گسترده‌ای از محصولات آبجو را تامین می‌کنند. برترین برند، لاگر سبک تائیدونگ‌گانگ از شرکت دولتی تائیدونگ‌گانگ برونینگ است.
مشکلات توزیع برق و کالا در کشور باعث شده است که آبجوسازان کره شمالی به نوآوری روی آورند. برای به حداقل رساندن توزیع کالا ها، بسیاری از رستوران‌ها و هتل‌ها فعالیت کارخانه آبجوسازی کوچک خود را متوقف کردند. به دلیل تامین نامنظم برق که نگهداری آبجو در یخچال را دشوار می‌کرد، کره‌ای‌ها نوعی آبجوی تخمیری را گسترش دادند. این مدل آبجو، یک نوع سبک آبجو آمریکایی است که در دماهای بالاتر از معمول تخمیر می‌شود.
در بین کره‌ای ها نوشیدنی سنتی سوجو پرطرفدار است و آبجو از لحاظ مصرف در جایگاه دوم قرار دارد. از دهه 1980، آبجو در دسترس مردم عادی کره شمالی قرار گرفته است و تا به امروز جیره‌بندی می‌شود. از سوی دیگر، گردشگران می‌توانند بدون محدودیت از آبجوی ارزان قیمت لذت ببرند.
تاریخچه[ویرایش]
ژاپنی‌ها در دهه ۱۹۳۰ میلادی آبجو را به کره مستعمره در قالب آبجوهای لاگر آلمانی معرفی کردند. پس از جنگ جهانی دوم و استقلال کشور، تا سال ۱۹۶۰، تمامی آبجوهای کره شمالی به‌صورت داخلی تولید می‌شدند. در دهه ۱۹۸۰، آبجو به‌قدری در دسترس بود که اکثر کره‌ای‌ها می‌توانستند آن را بنوشند. تا اواسط دهه ۱۹۹۰، زمانی که سیستم جیره‌بندی دولتی شروع به فروپاشی کرد، کره‌ای‌ها برای هر تعطیلات عمومی بزرگ یک بطری سوجو و سه بطری آبجو دریافت می‌کردند. تمام آبجوهای کره شمالی در بطری‌های شیشه‌ای تولید داخل بسته‌بندی می‌شوند. در دوران قحطی کره شمالی، از بطری‌های آبجو به‌عنوان وسایل تزریق وریدی (IV) به‌دلیل کمبود تجهیزات مناسب بیمارستانی استفاده می‌شد.
اگرچه پیش از این نیز کارخانه‌های آبجوسازی وجود داشتند اما آبجوسازی در کره شمالی به‌طور جدی در سال ۲۰۰۰ آغاز شد، و این امر به درخواست کیم جونگ-ایل کره شمالی صورت گرفت. کیم جونگ-ایل خواستار ساخت یک کارخانه آبجوسازی نمونه در کشور شد. شرکت دولتی تائیدونگ‌گانگ کارخانه قدیمی Ushers of Trowbridge در بریتانیا را خریداری و به کره شمالی منتقل کرد. در آوریل ۲۰۰۲، کارخانه آبجوسازی تائیدونگ‌گانگ در پایتخت پیونگ‌یانگ افتتاح شد. به دنبال آن کارخانه‌های آبجوسازی میکرو راکوون پارادایس و هتل یانگگاکدو نیز تأسیس شدند.
در ۱۲ اوت ۲۰۱۶، کارخانه آبجوسازی تائیدونگ‌گانگ اولین جشنواره آبجو در کشور را برگزار کرد. این جشنواره در سال ۲۰۱۷ به‌دلیل خشکسالی لغو شد.
تا پیش از مشکلات اقتصادی اخیر، سالن‌های آبجوی دولتی در پیونگ‌یانگ و دیگر شهرهای بزرگ وجود داشتند. امروزه آبجو به‌طور کلی در رستوران‌های خصوصی که از زمان کاهش کنترل دولتی بر اقتصاد بیشتر شده‌اند، در دسترس است.
فرهنگ آبجو[ویرایش]
با وجود انزوای کشور، کره شمالی دارای فرهنگ پرجنب‌وجوش آبجوسازی است.
آبجو محبوب‌ترین نوشیدنی الکلی در بین کره‌ای‌ها نیست و آنها نوشیدنی سنتی کره‌ای، سوجو را ترجیح می‌دهند. به همین دلیل، آبجوی کره شمالی چندان شناخته شده نیست. با این حال، آبجو و سوجو دو نوشیدنی الکلی رایج در کشور هستند، به طوری که ۹۴.۹ درصد از کل مصرف الکل (به صورت خالص) مربوط به نوشیدنی‌های الکلی است و ۵.۱ درصد باقی‌مانده مربوط به آبجو است. در کره شمالی به‌طور متوسط سالانه کمی کمتر از یک لیتر الکل خالص به صورت آبجو مصرف می‌شود. با این وجود، گفته می‌شود که کره‌ای‌ها "آبجو را به اندازه اروپایی‌ها یا آمریکای شمالی‌ها دوست دارند". به گفته جاش توماس، یک آبجوساز آماتور که از کارخانه‌های آبجوسازی کره شمالی بازدید کرده است:
"مردان پیونگ‌یانگ به‌طور متوسط حداقل یک بار در هفته آبجو می‌نوشند. مردم در مناطق روستایی کمتر آبجو می‌نوشند و برخی اصلاً نمی‌نوشند. فرهنگ آبجو هنوز در حال توسعه است؛ عمدتاً مردان پس از کار به یک بار می‌روند و چند لیوان آبجو می‌نوشند."
در آینده، انتظار می‌رود نوشیدن آبجو به‌ویژه در میان جوانان روند رو به رشدی داشته باشد. جوانان کره شمالی شروع به تقلید از همتایان خود در کره جنوبی کرده‌اند که برای آنها آبجو و موسیقی فولکلور یک روند جوانی در دهه ۱۹۷۰ به حساب می آمد.
منابع[ویرایش]
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Beer in North Korea». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۷ خرداد ۱۴۰۳.