میشل بارنیه
میشل بارنیه | |
|---|---|
 | |
| مذاکره کننده ارشد اروپا برای برکسیت | |
| آغاز به کار ۶ دسامبر ۲۰۱۶ | |
| قائم‌مقام | سابینه ویاند |
| رئیس شورای اروپایی | دونالد توسک |
| رئیس کمیسیون اروپا | ژان کلود یونکر |
| پس از | شروع کار |
| کمیسیون اروپا برای بازار و خدمات داخلی | |
| دوره مسئولیت ۹ فوریه ۲۰۱۰ – ۱ نوامبر ۲۰۱۴ | |
| رئیس‌جمهور | ژوزه مانوئل باروزو |
| پس از | چارلی مک‌کریوی |
| پیش از | الیزابت بین‌کوسکا |
| وزارت کشاورزی فرانسه | |
| دوره مسئولیت ۱۹ ژوئن ۲۰۰۷ – ۲۲ ژوئن ۲۰۰۹ | |
| نخست‌وزیر | فرانسوا فیون |
| پس از | کریستین لاگارد |
| پیش از | برونو لومر |
| وزارت امور خارجه و توسعه بین‌المللی | |
| دوره مسئولیت ۳۱ مارس ۲۰۰۴ – ۳۱ مارس ۲۰۰۵ | |
| نخست‌وزیر | ژان پیر رافارن |
| پس از | دومینیک دو ویلپن |
| پیش از | فیلیپ دوست-بلازی |
| کمیسیون اروپا برای سیاست منطقه‌ای | |
| دوره مسئولیت ۱۳ سپتامبر ۱۹۹۹ – ۳۱ مارس ۲۰۰۴ | |
| رئیس‌جمهور | رومانو پرودی |
| پس از | مونیکا وولف ماتیف |
| پیش از | ژاکوس باروت |
| دولت فرانسه | |
| دوره مسئولیت ۱۸ مه ۱۹۹۵ – ۳ ژوئن ۱۹۹۷ | |
| نخست‌وزیر | آلن ژوپه |
| پس از | آلین لاماسور |
| پیش از | پیر مسکوویسی |
| وزارت محیط زیست، توسعه پایدار، ترابری و مسکن | |
| دوره مسئولیت ۲۹ مارس ۱۹۹۳ – ۱۸ مارس ۱۹۹۵ | |
| نخست‌وزیر | ادوار بالادور |
| پس از | سگولن رویال |
| پیش از | کورینه لپاگا |
| عضو مجمع ملی برای دومین حوزه رای‌گیری ساووآ | |
| دوره مسئولیت ۱۲ ژوئن ۱۹۷۸[۱] – ۱ مه ۱۹۹۳[۲] | |
| پس از | ماوریس بلانک |
| پیش از | هروه گی‌مارد |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | میشل برنارد بارنیه ۹ ژانویهٔ ۱۹۵۱ (۷۳ سال) |
| ملیت | فرانسه |
| حزب سیاسی |
|
| دیگر عضویت‌های سیاسی | تجمع برای جمهوری (قبل از ۲۰۰۲) اتحاد برای جنبش مردمی (۲۰۰۲–۲۰۱۵) |
| همسر(ان) | ایزابل آلتمایر (ا. ۱۹۸۲) |
| فرزندان | ۳ |
| محل تحصیل | مدرسه کسب و کار اروپایی با دانشگاه‌هایی در پاریس، برلین، لندن، مادرید، تورین و ورشو. |
میشل بارنیه (فرانسوی: Michel Barnier؛ زادهٔ ۹ ژانویهٔ ۱۹۵۱) سیاست‌مدار اهل فرانسه است. از مقامات اتحادیه اروپا و از دسامبر ۲۰۱۶ رئیس هیئت مذاکره‌کننده اروپا برای برکسیت است.
او در چندین کابینه دولت فرانسه مشغول به کار بوده‌است. وی از جمله وزیر امور خارجه فرانسه از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵، وزیر امور خارجه در امور اروپا از ۱۹۹۵تا ۱۹۹۷و وزیر محیط زیست، توسعه پایدار، ترابری و مسکن از سال ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵. او همچنین عضو کمیسیون اروپا برای سیاست‌های منطقه ای (۱۹۹۹–۲۰۰۴)، کمیسیون اروپا برای بازار داخلی و خدمات (۲۰۱۰–۲۰۱۴) در سطح اروپا خدمت کرد. او همچنین معاون رئیس حزب مردم اروپا را از ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵ بر عهده داشته‌است.
بارنیه در ۱۸ ژوئن ۲۰۰۷ به سمت وزیر کشاورزی فرانسه منصوب شد و در ۷ ژوئن ۲۰۰۹ پس از اینکه به عنوان عضو پارلمان اروپا (MEP) انتخاب شد از پست خود کناره‌گیری کرد. او به عنوان عضو کمیسیون اروپا برای بازار داخلی و خدمات تحت ریاست ژوزه مانوئل باروزو خدمت کرده‌است. کمیسیون اروپا او را به عنوان مذاکره‌کننده اصلی خود برای خروج انگلیس از اتحادیه اروپا منصوب کرد. وی مسئول تهیه و اجرای این مذاکرات براساس متمم ۵۰ قانون اتحادیه اروپا (TEU) است.
وی همچنین برندهٔ جوایزی همچون لژیون دونور (افسر) شده‌است.[۳][۴]
سنین جوانی و تحصیلات[ویرایش]
بارنیر در سال ۱۹۷۱ در لا ترونش در آلپ فرانسه در یک خانواده (دوگلیست) دوگل گرایی متولد شد و در سال ۱۹۷۲ از مدرسه کسب و کار (ESCP) اروپا فارغ‌التحصیل شد.[۵]
زندگی سیاسی[ویرایش]
سیاست ملی[ویرایش]
بارنیه در هیئت وزیران مختلف وفاداران به گولیست در دهه ۱۹۷۰ خدمت کرد، وی قبل از اینکه در سال ۱۹۷۸ در سن ۲۷ سالگی به عنوان نماینده مجلس ملی فرانسه و معاون وزارت ساووآ به نمایندگی از نئو دوگلیست انتخاب شود، تا سال ۱۹۹۳ در تجمع برای جمهوری (RPR) خدمت کرد.[۶]
او با ژان کلود کیلی در سال ۱۹۹۲ در بازی‌های المپیک زمستانی که در آلبر‌ویل برگزار شد در سمت رئیس کمیته بین‌المللی سازمان‌های بین‌المللی (COJO) به سازماندهی این رقابت‌ها پرداخت.
بارنیه اولین بار بدنبال پیروزی بزرگ ژاک شیراک در سال ۱۹۹۳ به عنوان وزیر محیط زیست به دولت فرانسه پیوست. ژاک شیراک در سال ۱۹۹۵ او را به عنوان وزیر امور خارجه در امور اروپایی منصوب کرد، وی تا زمان شکست ریاست‌جمهوری در انتخابات ۱۹۹۷ در این سمت بود. بارنیه از سال ۱۹۹۹ تا ۳۱ مارس ۲۰۰۴ به عنوان عضو کمیسیون اروپا برای سیاست منطقه‌ای در سمت کمسیون پرودی خدمت کرد. سپس به عنوان وزیر امور خارجه فرانسه در دولت ژان پیر رافارن به فعالیت پرداخت، تا۵ ژوئن ۲۰۰۵ که دومینیک دو ویلپن جای او را با فیلیپ دوست-بلازی عوض کرد. او معتقد بود به دلیل پیروزی او در رفراندوم فرانسه که به قانون اساسی اروپا رأی «منفی» داده شد، به شدت مجازات شده‌است.[۷][۸][۹]
در مارس ۲۰۰۶، بارنیه به عنوان معاون رئیس حزب مردم اروپا (EPP) به مدت سه سال انتخاب گردید. در دوران ریاست جمهوری نیکولا سارکوزی، پس از تغییر مجدد کابینه فرانسه که ناشی از استعفای آلن ژوپه پس از انتخابات مجلس فرانسه در سال ۲۰۰۷ بود، بارنیه به عنوان وزیر کشاورزی به کابینه نیکولا سارکوزی ملحق شد.[۱۰]
در سال ۲۰۱۶ قاضی فرانسوی، سابین خربس، به موجب ادعانامه‌ای درخواست کرد تا پرونده میشل بارنیه، دومینیک دو ویلپن و میشل آلیو ماری به دادگاه عدالت جمهوری، فرستاده شود. این وزرای سابق مظنون به داشتن اجازه از مهلکه خارج کردن مزدوران مسئول حمله به اردوگاه بوآکی در سال ۲۰۰۴ بودند، که در این حادثه نه سرباز فرانسوی کشته شدند. ادعا شده بود که این عملیات به منظور توجیه عملیات واکنش سریع علیه دولت لوران باگبو در زمینه بحران ۲۰۰۴ در ساحل عاج صورت گرفته بود.[۱۱][۱۲]
سیاست اروپا[ویرایش]
بارنیه در سال ۲۰۰۶ به عنوان مشاور ویژهٔ ژوزه مانوئل باروزو، ریاست وقت کمیسیون اروپا مشغول به کار شد و گزارش شورای وزیران برای ایجاد یک نیروی حفاظت مدنی در اروپا را ارائه داد. در سال‌های ۲۰۰۶–۲۰۰۷، او به عنوان عضو گروه آماتو خدمت کرد.[۱۳][۱۴][۱۵]
مذاکره کننده برکسیت[ویرایش]
در تاریخ ۲۷ ژوئیه ۲۰۱۶، بارنیه به عنوان مذاکره‌کننده کمیسیون اروپا با انگلیس برای خروج از اتحادیه اروپا شد، تحت ماده ۵۰ پیمان اتحادیه اروپا.[۱۶]
.jpg)
طرح حمایت از ایرلندی‌ها[ویرایش]
میشل بارنیه در ژانویه ۲۰۱۹ پس از اصلاحیه برادی (سر گراهام استوارت برادی) در مجلس عوام بریتانیا گفت که طرح حمایت از ایرلندی‌ها بخشی از قرارداد خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا جزو مذاکره نخواهد بود.[۱۷][۱۸]
بازه زمانی[ویرایش]
کمیسیون اروپا
European Commissioner for Internal Market and Services 2010–2014
European Commissioner for Regional Policy 1999–2004
دولت فرانسه[ویرایش]
Minister of Agriculture and Fisheries 2007–2009
Minister of Foreign Affairs 2004–2005
Minister of European Affairs 1995–1997
Minister of the Environment 1993–1995
کارزار انتخاباتی[ویرایش]
پارلمان اروپا[ویرایش]
Member of European Parliament 2009–2010 (resignation)
مجلس ملی فرانسه[ویرایش]
Member of the National Assembly of France for Savoie 1978–1993 (became minister in 1993). Elected in 1978, reelected in 1981, 1986, 1988, 1993.
نمانیده سنای فرانسه[ویرایش]
Senator of Savoie. Elected in 1995, but remains minister 1997–1999 (resignation; became European commissioner in 1999).
شورای عمومی[ویرایش]
President of the General Council of Savoie 1982–1999 (resignation; became European commissioner in 1999). Reelected in 1985, 1988, 1992, 1994, 1998.
General councillor of Savoie 1973–1999 (resignation, became European commissioner in 1999). Reelected in 1979, 1985, 1992, 1998.
سایر فعالیت‌ها[ویرایش]
- International Olympic Committee (IOC), Member of the Sustainability and Legacy Commission[۱۹]
- Friends of Europe, Member of the Board of Trustees[۲۰]
افتخارات[ویرایش]
افتخارات ملی[ویرایش]
فرانسه: افسر لژیون دونور
افتخارات خارجی[ویرایش]
آلمان: Grand Cross of the Order of Merit of the Federal Republic of Germany (2010)
پرتغال: Grand Cross of the Order of Prince Henry (۱۷ ژانویه ۲۰۱۹)
نگارخانه[ویرایش]
.jpg)
منابع[ویرایش]
- ↑ "VIe législature Michel Barnier". assemblee-nationale.fr.
- ↑ "Xe législature Michel Barnier". assemblee-nationale.fr.
- ↑ "European Commission – PRESS RELEASES – Press release – President Juncker appoints Michel Barnier as Chief Negotiator in charge of the Preparation and Conduct of the Negotiations with the United Kingdom under Article 50 of the TEU". europa.eu.
- ↑ "Commission sets up Brexit 'taskforce'". euobserver.com.
- ↑ https://www.monde-diplomatique.fr/2016/04/BENVENUTO/55185
- ↑ Barnier as special adviser European Voice, February 19, 2015.
- ↑ "Michel Barnier to take over internal market portfolio". Euobserver. 2009-11-27.
- ↑ Philip Aldrick (30 Nov 2009). "Michel Barnier looks to calm City nerves about reform". The Telegraph. London.
- ↑ "Summary of Hearing of Michel Barnier". European Parliament. 13 ژانویه 2010. Archived from the original on 24 September 2015.
- ↑ Castle, Stephen (12 July 2013). "European Union Offers Berlin Compromise on Bank Proposal". The New York Times.
- ↑ "Six commissioners head for EU election campaign trail".
- ↑ "KUNA – Barroso announces caretaker replacements following resignation of 4 EU Commissioners". kuna.net.kw. Retrieved 3 March 2019.
- ↑ Five years of laying the foundations of new growth in Europe (PDF). European Commission. 2014.
- ↑ Special Advisers to the President, Vice-Presidents and Commissioners of the European Commission European Commission.
- ↑ Simon Taylor (March 9, 2015), European Commission special advisers European Voice.
- ↑ Khan, Mehreen (27 July 2016). "Michel Barnier appointed as Juncker's Brexit chief". Financial Times. Retrieved 27 July 2016.
- ↑ "EU rejects calls to reopen Brexit deal". 30 January 2019. Retrieved 3 March 2019 – via www.bbc.co.uk.
- ↑ "EU's Barnier says time too short for alternatives to Irish backstop". 31 January 2019. Retrieved 3 March 2019 – via uk.Reuters.com.
- ↑ Sustainability and Legacy Commission International Olympic Committee (IOC).
- ↑ Board of Trustees[پیوند مرده] Friends of Europe.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Michel Barnier». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۸ آوریل ۲۰۱۹.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- Michel Barnier – Head of EU Commission Taskforce for Brexit
- Personal Website at the European Commission (2010–2014)
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ میشل بارنیه موجود است. |
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| پایگاه‌های دادهٔ علمی | |
| سایر | |
