زنان خلبان خدمات نیروی هوایی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
زنان خلبان خدمات نیروی هوایی
Women Air Service Pilots (WASP)
نشان زنان خلبان خدمات نیروی هوایی

الیزابت ال. گاردنر عضو زنان خلبان خدمات نیروی هوایی در حال هدایت یک مارتین بی-۲۶ مارودر
سازمان دید کلی
بنیان‌گذاری۵ اوت ۱۹۴۳ (۱۹۴۳-08-۰۵)
پیشین
  • گروه آموزشی پرواز زنان (WFTD)، در سپتامبر ۱۹۴۲ تشکیل شد
برچینش20 دسامبر ۱۹۴۴
کارکنانحدود ۲٫۵۰۰ برای تمرین پذیرش شدند
حدود ۸۰۰ نفر تمرین را کامل کردند
سازمان بالادستنیروی هوایی ایالات متحده آمریکا

زنان خلبان خدمات نیروی هوایی (WASP/دابلیوآاس‌پی) (همچنین خلبانان خدمات ارتش زنان[۲] یا خلبانان خدمات کمکی زنان[۳]) یک سازمان خلبانان زن غیرنظامی بود که اعضای آن کارمندان خدمات مدنی فدرال ایالات متحده بودند. اعضای زنان خلبان خدمات نیروی هوایی (دابلیوآاس‌پی) به خلبانان آموزش دیده‌ای تبدیل شدند که هواپیماها را آزمایش می‌کردند، هواپیماها را حمل می‌کردند و خلبانان دیگر را آموزش می‌دادند. هدف آنها پر کردن جای خلبانان مرد برای نقش‌های رزمی آنان در طول جنگ جهانی دوم بود. با وجود مشارکت اعضای مختلف نیروهای مسلح در ایجاد این برنامه، زنان خلبان خدمات نیروی هوایی و اعضای آن هیچ جایگاه نظامی نداشتند.

پیش از دابلیوآاس‌پی، گروه آموزشی پرواز زنان (WFTD) و اسکادران فریینگ کمکی زنان (WAFS) حضور داشتند. هر دو به‌طور جداگانه در سپتامبر ۱۹۴۲ سازماندهی شدند. آنها سازمان‌های پیشرو زنان خلبان غیرنظامی بودند که به نیروی هوایی ارتش ایالات متحده آمریکا برای پرواز هواپیماهای نظامی در طول جنگ جهانی دوم وابسته بودند. در ۵ اوت ۱۹۴۳، WFTD و WAFS برای ایجاد سازمان دابلیوآاس‌پی ادغام شدند.

قرارداد دابلیوآاس‌پی با نیروی هوایی ارتش ایالات متحده در ۲۰ دسامبر ۱۹۴۴ پایان یافت. در طول دوره عملیات، خدمت هر یک از اعضای زن معادل یک خلبان مرد برای رزم نظامی بود. آنها در طی بیش از ۶۰ میلیون مایل پرواز کارهایی شامل :حمل و نقل هر نوع هواپیمای نظامی؛ یدک‌کشی اهداف برای تمرین سلاح‌های ضدهوایی زنده؛ شبیه‌سازی ماموریت‌های استارفینگ و محموله‌های حمل و نقل انجام دادند. سی و هشت عضو دابلیوآاس‌پی جان خود را از دست دادند و گرترود تامپکینز در حالی که در یک مأموریت دریایی بود ناپدید شد، سرنوشت او هنوز مشخص نیست. در سال ۱۹۷۷، به دلیل خدمات دابلیوآاس‌پی در جنگ جهانی دوم، به اعضا درجه کهنه‌سرباز اعطا شد،[۴] و در سال ۲۰۰۹ مدال طلای کنگره را دریافت کردند.[۵][۶]

ایجاد سازمان زنان خلبان خدمات نیروی هوایی[ویرایش]

دابلیوآاس‌پی به عنوان دو سازمان مجزا شروع به کار کرد. خلبان ژاکلین کاکرن در سال ۱۹۳۹ ایده ای را به بانوی اول، النور روزولت نوشت و در آن استفاده از خلبانان زن در مأموریت‌های غیر جنگی را پیشنهاد کرد. [۷] [۸] کوکران توسط روزولت به ژنرال هنری اچ. آرنولد (ژنرال ۵ ستاره تاریخ نیروی هوایی آمریکا) فرمانده وقت نیروی هوایی ارتش ایالات متحده آمریکا و سرلشکر رابرت اولدز، فرمانده حمل و نقل هوایی معرفی شد. [۸] آرنولد از او خواست تا یک بمب‌افکن را به بریتانیا ببرد تا ایده زنان خلبان هواپیمای نظامی را تبلیغ کند. [۷] کوکران به انگلستان رفت و در آنجا برای سازمان کمکی حمل و نقل هوایی (ATA) داوطلب شد و زنان خلبان آمریکایی را برای کمک به پرواز هواپیماها در اروپا استخدام کرد.[۹] بیست و پنج زن با کوکران برای عضویت در آتی‌آ داوطلب شدند.[۱۰] زنان آمریکایی که در آتی آپرواز کردند، اولین زنان آمریکایی بودند که با هواپیماهای نظامی پرواز کردند.[۹] زمانی که کوکران در انگلستان بود، سازماندهی آتی‌آ و نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا را مطالعه کرد. [۱۱]

در تابستان ۱۹۴۱، کوکران و نانسی هارکنس لاو، خلبان آزمایشی، به‌طور مستقل پیشنهادهایی را به نیروی هوایی ارتش ایالات متحده ارائه کردند تا پس از شروع جنگ جهانی دوم در اروپا، زنان خلبان در مأموریت‌های غیر جنگی شرکت کنند.[۱۲] این طرح شامل آزادسازی خلبانان مرد برای نقش‌های رزمی و استفاده از خلبانان زن واجد شرایط برای انتقال هواپیما از کارخانه‌ها به پایگاه‌های نظامی و همچنین یدک‌کشیدن هواپیماهای بدون سرنشین و اهداف هوایی بود. ایالات متحده در حال ایجاد قدرت هوایی و حضور نظامی خود با پیش‌بینی دخالت مستقیم در درگیری بود و با تأخیر شروع به خدمت اجباری در ایالات متحده آمریکا کرده بود. این دوره به دلیل شکاف‌های آشکار در «نیروی انسانی» که می‌توانست توسط زنان پر شود، به افزایش چشمگیر فعالیت برای نیروی هوایی ارتش ایالات متحده منجر شد. برای جبران نیازهای نیروی انسانی ارتش پس از حمله به پرل هاربر، دولت زنان را تشویق کرد تا وارد نیروی کار شوند تا مشاغل صنعتی و خدماتی را که از جنگ حمایت می‌کردند، پر کنند.[۱۳] [۱۱]

دابلیوآاف‌اس[ویرایش]

خلبانان اسکادران فریینگ کمکی زنان (دابلیوآاف‌اس)، ۷ مارس ۱۹۴۳

همسر نانسی هارکنس لاو، رابرت لاو، عضو ذخیره نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا بود و برای سرهنگ ویلیام اچ. تونر (سپهبد بعدی) کار می‌کرد. [۱۱] وقتی رابرت لاو به این موضوع اشاره کرد که همسرش خلبان است، تونر به این موضوع علاقه‌مند شد که آیا او زنان دیگری را که خلبان هستند می‌شناسد یا خیر؟ [۱۱] به‌طور رسمی‌تر، در ۱۱ ژوئن ۱۹۴۲، سرهنگ تونر پیشنهاد کرد که زنان خلبان را در سپاه نظامی زنان دابلیوآاف‌اس قرار دهند. [۱۴] با این حال، مشکلات فنی با این پیشنهاد وجود داشت، بنابراین تصمیم گرفته شد به جای آن، استخدام خلبانان غیرنظامی برای ATC پیگیری شود. [۱۴] تا ۱۸ ژوئن، لاو طرحی را برای ارسال به ژنرال هارولد ال. جورج تهیه کرده بود که این پیشنهاد را برای وی ارسال کرد. [۱۴] النور روزولت در مورد زنانی که در طول جنگ به عنوان خلبان کار می‌کردند در ستون روزنامه خود در روز اول سپتامبر مقاله ای با تیتر «روز من» نوشت و از این ایده حمایت کرد. [۱۴] ژنرال جورج دوباره این ایده را با ژنرال آرنولد مطرح کرد، که سرانجام در ۵ سپتامبر دستور داد که «اقدامات فوری انجام شود و استخدام خلبانان زن در عرض بیست و چهار ساعت آغاز شود.» [۱۴] قرار بود نانسی هارکنس لاو مدیر گروه باشد و در همان روز ۸۳ تلگراف برای زنان خلبان فرستاد. [۱۴]

دابلیوآاف‌اس در ۱۰ سپتامبر ۱۹۴۲ به‌طور علنی وارد عملیات شد[۱۵] [۱۴] به زودی، فرماندهی حمل و نقل هوایی شروع به استفاده از زنان برای حمل هواپیما از کارخانه به فرودگاه کرد. این کار با ۲۸ زن خلبان شروع شد، اما تعداد آنها در طول جنگ افزایش یافت تا اینکه به چندین اسکادران رسید. [۱۴] شرایط لازم برای استخدام این بود که آنها باید بین ۲۱ تا ۳۵ سال داشته، دارای دیپلم دبیرستان، گواهینامه پرواز تجاری با ۵۰۰ ساعت زمان پرواز و تجربه در پرواز در سراسر کشور داشته باشند. [۱۱]

یونیفرم‌های دابلیوآاف‌اس توسط نانسی هارکنس لاو طراحی شد و شامل یک ژاکت گبردین خاکستری با دکمه‌های برنجی و شانه‌های مربع بود. [۱۶] این یونیفرم را می‌توان با دامن‌های گلدار یا شلوارهایی که از گاباردین نیز ساخته شده‌اند، پوشید. [۱۶] از آنجایی که آنها مجبور بودند هزینه یونیفورم خود را بپردازند، تنها ۴۰ زن یونیفورم دابلیوآاف‌اس را پوشیدند.[۱۵] پس از آن برای همه اعضا یک یونیفرم پرواز متشکل از روپوش پرواز خاکی، چتر نجات، عینک، شال خلبانی و ژاکت پرواز چرمی با نشان تهیه شد. [۱۴]

مقر دابلیوآاف‌اس در پایگاه گارد ملی هوایی نیوکاسل (می ۱۹۴۳) (فرودگاه ویلمینگتن، کارولینای شمالیسابق) تأسیس شد.[۱۵] تونر اطمینان حاصل کرد که

آپارتمان‌هایی برای زندگی زنان در پایگاه وجود دارد. [۱۴]

دابلیوآاف‌اس تحت یک قرارداد ۹۰ روزه و قابل تمدید کار کرد. [۱۶] 250 دلار در ماه مقرری داشت و مجبور بود برای اتاق و غذای خود پول پرداخت کند.[۱۷]

اولین گروه از سربازان دابلیوآاف‌اس به عنوان اعضای اصلی شناخته می‌شدند. [۱۴] بتی گیلیز اولین زنی بود که برای تمرین حاضر شد. [۱۴] در ۶ اکتبر، گیلیز به عنوان رئیس اجرایی و فرمانده دوم دابلیوآاف‌اس انتخاب شد. [۱۴] گیلیز با رژه نظامی و فنون فرماندهی که در مدرسه آموخته بود آشنا بود.[۱۱] اولین مأموریت دابلیوآاف‌اس توسط گیلیز در [۱۴] اکتبر ۱۹۴۲ اجرا شد. [۱۴] گردان هوایی از ۲۸ به ۲۷ کاهش یافت که پت رونی در ۳۱ دسامبر پس از مخالفت با سرهنگ بیکر آن را ترک کرد. [۱۴]

دابلیوآاف‌اس هر کدام به‌طور متوسط دارای سابقه حدود ۱۴۰۰ ساعت پرواز و رتبه خلبان تجاری داشتند. آنها ۳۰ روز جهت یادگیری پرواز بر اساس مقررات نظامی تمرین کردند. پس از آن، آنها به فرماندهی (سازمان نظامی) حمل و نقل هوایی در نقاط مختلف منصوب شدند. در آغاز سال ۱۹۴۳، سه اسکادران جدید تشکیل شد. [۱۶] چهارمین گروه فریینگ در رومالوس، میشیگان و توسط دل شار فرماندهی می‌شد. [۱۶] گروه پنجم حمل و نقل در دالاس مستقر بود و تحت فرماندهی فلورن میلر قرار داشت. [۱۶] گروه ۶ فریینگ در لانگ بیچ مستقر بود و توسط باربارا جین اریکسون فرماندهی می‌شد. [۱۶]

فیلم کوتاهی دربارهٔ زنان خلبان خدمات نیروی هوایی، بخشی از مجموعه فیلم‌های مجله اسکرین ارتش و نیروی دریایی در سال ۱۹۴۳
کارآموزان در فرودگاه صحرایی اونجر

وظایف[ویرایش]

فلورن واتسون در حال آماده‌سازی یک نورث امریکن پی-۵۱ ماستنگ برای انتقال از کارخانه ای در اینگلوود، کالیفرنیا

پس از آموزش، اعضای دابلیوآاف‌اس در ۱۲۲ پایگاه هوایی در سراسر ایالات متحده مستقر شدند،[۱۸] جایی که آنها ماموریت‌های متعدد مربوط به پرواز را بر عهده گرفتند.[۱۹] حمل هواپیما از کارخانه به پایگاه‌های هوایی اولین وظایف دابلیوآاف‌اس را تشکیل می‌داد. [۲۰] در طول جنگ جهانی دوم، خلبانان زن ۸۰ درصد از تمام ماموریت‌های حمل و نقل را انجام می‌دادند. [۲۰] آنها بیش از ۱۲۰۰۰ هواپیما تحویل دادند.[۲۱] اینگونه دابلیوآاف‌اس حدود ۹۰۰ خلبان مرد را برای انجام وظیفه رزمی در طول جنگ جهانی دوم از خدمت غیرنظامی مرخص کرد.[۱۷]

درخواست وضعیت سربازی[ویرایش]

اعضای دابلیوآاف‌اس کارمندان خدمات مدنی فدرال ایالات متحده بودند و واجد شرایط دریافت مزایای نظامی نبودند.[۹] هر یک از اعضا هزینه‌های خود را پرداخت می‌کرد.[۲۱] اگرچه این اعضا وابسته به نیروی هوایی ارتش ایالات متحده بودند، اما پس از اتمام دوره آموزشی خود می‌توانستند در هر زمانی استعفا دهند. در ۳۰ سپتامبر ۱۹۴۳، اولین لایحه نظامی سازی دابلیوآاف‌اس توسط نماینده جان کاستلو در مجلس نمایندگان ایالات متحده ارائه شد. [۱۱] کوکران و آرنولد خواهان یک سپاه جداگانه به رهبری یک سرهنگ زن بودند. با این حال، وزارت جنگ به‌طور مداوم با این حرکت مخالف بود، زیرا هیچ سپاه جداگانه ای برای خلبانان مرد وجود نداشت که از نیروی هوایی ارتش ایالات متحده آمریکا متمایز شود. در ژانویه ۱۹۴۴، کاستلو لایحه ای به نام HR 4219 ارائه کرد تا به حضور و مأموریت زنان در نیروی هوایی ارتش مجوز دهد. [۱۱] ژنرال آرنولد احساس کرد که فضایی برای زنان و مردان وجود دارد تا به عنوان خلبان در نیروی هوایی ارتش کار کنند. [۱۱] او در مقابل کمیته نظامی مجلس شهادت داد که اعضای دابلیوآاف‌اس همه «دارای پروازهای خوبی بودند و او قصد دارد همه خلبانان مرد را برای جنگ بفرستد.»[۲۲]

با این حال، برخی از رسانه‌ها با ژنرال آرنولد مخالفت کردند و شروع به نوشتن نظرات در برخی از مهم‌ترین رسانه‌های روز کردند. [۱۱] تایم، نیویورک دیلی نیوز و واشینگتن پست همگی از زنان خواستند که کنار رفته و مشاغل را به مردان بازگردانند. [۱۱] روزنامه‌نگاری به نام درو پیرسون، قانونی بودن تأمین مالی برنامه اعضای دابلیوآاف‌اس را زیر سؤال برد و حتی ژنرال آرنولد را متهم کرد که توسط «حیله‌های زنانه» احاطه شده‌است. [۱۱]

پایان برنامه اعضای دابلیوآاف‌اس[ویرایش]

در ۷ دسامبر ۱۹۴۴، آخرین کلاس خلبانان اعضای دابلیوآاف‌اس برگزار و در مجموع ۷۱ زن، جدای از برنامه‌ریزی برای انحلال برنامه طی دو هفته بعد، از آموزش فارغ‌التحصیل شدند. [۲۳] [۲۳] قبل از انحلال دابلیوآاف‌اس، ژنرال آرنولد به همه افسران فرمانده در پایگاه‌هایی که اعضای دابلیوآاف‌اس ا در آنجا خدمت می‌کردند، دستور داد که «برای زنان خلبان، گواهینامه ای مشابه ترخیص نظامی صادر شود.» [۲۳]

میراث[ویرایش]

رئیس‌جمهور باراک اوباما در حال امضای فرمان تقدیم مدال طلای کنگره به اعضای دابلیوآاف‌اس

سوابق برنامه دابلیوآاف‌اس، مانند همه پرونده‌های زمان جنگ، به مدت ۳۵ سال طبقه‌بندی و مهر و موم شدند و مشارکت‌هایشان در تلاش‌های جنگ برای مورخان کمتر شناخته شده و غیرقابل دسترس بود.[۲۴] با این حال، مورخان غیررسمی، مانند وجود داشتند که دفترچه‌ها و بریده‌های روزنامه‌ای را دربارهٔ کارهایی که اعضای دابلیوآاف‌اس انجام داده‌اند و کارهایی که انجام داده‌اند جمع‌آوری می‌کنند.[۲۵][۲۵]

تلاش‌های اولیه برای به رسمیت شناختن دابلیوآاف‌اس در اوایل دهه ۱۹۷۰ ادامه یافت.[۱۷] از سوی دفتر سناتور بری گلدواتر، که با دابلیوآاف‌اس در طول جنگ جهانی دوم پرواز کرده بود، پشتیبانی وجود داشت.[۱۷] تلاش گلدواتر برای به دست آوردن وضعیت کهنه سرباز دابلیوآاف‌اس با تعصب تکان دهنده در کنگره مواجه شد.[۱۷] به گفته تری امرسون، دستیار قانونگذاری گلدواتر، «با زنان به عنوان افراد غیرشخصی رفتار می‌شد.»[۱۷] در مجلس، نماینده پتسی مینک در ۱۷ می ۱۹۷۲ لایحه ای را برای اعطای وضعیت کهنه سربازان دابلیوآاف‌اس ارائه کرد.[۲۶] نماینده دیگری در مجلس، لیندی بوگز، در حدود سال ۱۹۷۷ لایحه ای را برای اعطای وضعیت نظامی دابلیوآاف‌اس ارائه کرد.[۲۷]

در سال ۱۹۷۵ به رهبری سرهنگ بروس آرنولد، پسر ژنرال هاپ آرنولد، به همراه اعضای بازمانده دابلیوآاف‌اس دوباره گروهی سازماندهی کردند و آنچه را که «نبرد کنگره» نامیدند آغاز کردند. هدف آنها جلب حمایت عمومی و به رسمیت شناختن رسمی دابلیوآاف‌اس به عنوان جانبازان جنگ جهانی دوم بود.[۲۸] در سال ۱۹۷۶، لایحه ای در کمیته امور کهنه سربازان سنا برای اعطای وضعیت نظامی به دابلیوآاف‌اس وجود داشت.[۲۹] این لایحه به خلبانان دابلیوآاف‌اس اجازه می‌دهد از خدمات کهنه سربازان استفاده کنند.[۲۹] در سال ۱۹۷۷، پس از اینکه یک بیانیه مطبوعاتی نیروی هوایی به اشتباه اعلام کرد که نیروی هوایی در حال آموزش اولین زنان برای پرواز با هواپیماهای نظامی برای ایالات متحده است، سوابق دابلیوآاف‌اس باز شد[۲۴][۳۰][۲۱][۲۸] اسنادی گردآوری شد که در طول خدمت آنها نشان داده شد. اعضای WASP تحت نظم و انضباط نظامی قرار گرفتند، مأموریت‌های فوق سری به آنها محول شد و به بسیاری از اعضا پس از انحلال واحدهایشان، روبان خدمات اعطا شد.[۲۸] همچنین نشان داده شد که هلن پورتر، عضو دابلیوآاف‌اس، پس از خدمتش، توسط افسر فرماندهی خود، ترخیص نظامی دریافت کرده‌است.[۲۸] [۲۳][۳۱] در طول جلسات استماع در مورد قانون، مخالفت با به رسمیت شناختن نظامی اعضای دابلیوآاف‌اس توسط وزارت امور کهنه‌سربازان ایالات متحده آمریکا، لژیون آمریکایی و کهنه سربازان جنگ‌های خارجی ابراز شد. [۲۳] وزارت امور کهنه‌سربازان ایالات متحده آمریکا، به رهبری دوروتی ال. استارباک، استدلال کرد که دابلیوآاف‌اس نباید به رسمیت شناخته شود زیرا زنان هرگز مشمول دادگاه نظامی نبودند.[۲۷] این وزارتخانه احساس می‌کرد که اعطای به رسمیت شناختن نظامی دابلیوآاف‌اس «وضعیت ویژه جانبازان را از بین می‌برد و صدمات جبران ناپذیری به مزایای جانبازان وارد می‌کند.»[۲۷]

پرزیدنت جیمی کارتر قانون PL95-202، بخش ۴۰۱، قانون بهبود لایحه GI در سال ۱۹۷۷ را امضا کرد، که این خدمات را به عنوان یک دابلیوآاف‌اس برای اهداف برنامه‌هایی که توسط اداره کهنه سربازان اداره می‌شود «وظیفه فعال» در نظر گرفته می‌شود.[۳۲] در سال ۱۹۷۹ برای اعضای سابق دابلیوآاف‌اس گواهینامه ترخیص افتخاری صادر شد[۳۳] در سال ۱۹۸۴، به هر دابلیوآاف‌اس مدال پیروزی جنگ جهانی دوم اهدا شد.[۲۱] همچنین به کسانی که بیش از یک سال خدمت کرده‌اند، مدال روبان تئاتر آمریکایی/ مدال کمپین آمریکایی برای خدماتشان در طول جنگ اهدا شد.[۲۱] بسیاری از مدال‌ها توسط پسران و دختران دریافت کنندگان به نمایندگی از آنها پذیرفته شد.

قانون ۱۹۷۷ به صراحت اجازه دفن دابلیوآاف‌اس‌ها را در آرامستان ملی آرلینگتون نمی‌داد. به این دلیل که گورستان ملی آرلینگتون، برخلاف اکثر گورستان‌های ملی دیگر، توسط ارتش اداره می‌شود، نه وزارت امور کهنه سربازان، و بنابراین وزیر ارتش ایالات متحده آمریکا واجد شرایط بودن دفن آرلینگتون را تعیین می‌کند.[۳۴][۲۴] دلیل موضع‌گیری ارتش در مورد این موضوع ممکن است فضای به سرعت در حال کاهش در آرلینگتون باشد. اما در سال ۲۰۰۲، ارتش دوباره بررسی کرد و تصمیم گرفت که اعضای مرده را می‌توان در گورستان ملی آرلینگتون دفن کرد. با این حال، در سال ۲۰۱۵، این قانون پس گرفته شد[۳۵]

مدج مور در حال نشان دادن مدال طلای کنگره دابلیوآاف‌اس[۳۶] که در واشینگتن دی سی دریافت کرد

در سال ۲۰۰۲، دینی بیشاپ پریش، به همراه دخترش برنامه‌ریزی برای موزه ای را آغاز کردند که به بیان داستان دابلیوآاف‌اس‌ها اختصاص داشت. در سال ۲۰۰۵، افتتاحیه بزرگ موزه ملی دابلیوآاف‌اس در جنگ جهانی دوم برای ۲۸ می ۲۰۰۵ برنامه‌ریزی شد، که ۶۲ سالگرد اولین کلاس فارغ‌التحصیلی دابلیوآاف‌اس بود.[۳۷] در کنار نمایش یونیفرم‌ها، وسایل نقلیه و سایر مصنوعات چندین هواپیما وجود داشت. اینها شامل یک هواپیمای بوئینگ استیرمن مدل ۷۵، یک پی‌تی-۱۹ فیرچایلد، یک سسنا ای‌تی-۱۷ بوبکت و یک تی‌بی-۱۳ والیانت بود.

در سال ۲۰۰۹، اعضا به تالار مشاهیر بین‌المللی هوا و فضا در موزه هوا و فضای سن دیگو معرفی شدند.[۳۸]

در ۱ ژوئیه ۲۰۰۹، رئیس‌جمهور باراک اوباما و کنگره ایالات متحده به اعضای دابلیوآاف‌اس مدال طلای کنگره را اعطا کردند.[۵][۳۶] سه نفر از تقریباً ۳۰۰ عضو دابلیوآاف‌اس زنده مانده بودند تا شاهد این رویداد باشند. اوباما در این مراسم گفت: «زنان خلبان خدمات نیروی هوایی شجاعانه به درخواست کشورشان در مواقع ضروری پاسخ دادند و در عین حال مسیری را برای زنان شجاعی که از آن زمان تاکنون خدمات بسیار زیادی به این ملت داده‌اند، باز کردند. هر آمریکایی باید قدردان خدمات خود باشد، و من مفتخرم که این لایحه را امضا کنم تا در نهایت بخشی از شناختی را که به سختی به دست آورده‌اند، به آنها بدهم.»[۳۹] در ۱۰ مارس ۲۰۱۰، بازماندگان ۳۰۰ عضو دابلیوآاف‌اس به ساختمان کنگره آمریکا آمدند تا مدال طلای کنگره را از نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان و دیگر رهبران کنگره دریافت کنند.[۴۰] در روز سال نو در سال ۲۰۱۴، رژه گل رز یک شناور را به نمایش گذاشت که هشت عضو دابلیوآاف‌اس روی آن سوار بودند.[۴۱]

زنان خلبان خدمات نیروی هوایی[ویرایش]

جکی کوکران (مرکز) با کارآموزان دابلیوآاف‌اس
  • بتی تاکبری بلیک (۱۹۲۰–۲۰۱۵)، آخرین عضو بازمانده از اولین گروه آموزشی زنان خلبان خدمات نیروی هوایی (کلاس 43-W-۱ در سویت واتر، تگزاس، فارغ‌التحصیل در ۲۴ آوریل ۱۹۴۳)،[۴۲]
  • ژان لندیس (۱۹۱۸–۲۰۲۲)، فرمانده گروهان.[۴۳]
  • دوریس بریستول[۴۴] (۱۹۲۰–۲۰۱۰)، کلاس 43-W-۵
  • Mary S. Reineberg Burchard (1916–2012)، کلاس 44-W-6.[۴۵]
  • آن باومگارتنر کارل[۴۶]
  • پرل لاسکا چمبرلین - اولین زنی که در سال ۱۹۴۶ به تنهایی یک هواپیمای تک موتوره را در بزرگراه آلاسکا وارد کرد.
  • الیزابت «بتی» ماکسین چمبرز[۴۷]
  • ژاکلین کوکران - مدیر زنان خلبان خدمات نیروی هوایی. در سال ۱۹۳۸، کوکران به دلیل برنده شدن در مسابقه بین قاره ای بندیکس در سراسر کشور به شهرت رسید.
  • گوندولین کوارت
  • ویولت کاودن
  • رزا چارلین کرگر[۴۸]
  • خدمه نانسی باتسون[۴۹]
  • سلما کرونان[۵۰]
  • نانسی روث لو کرات، (کلاس 43-W-۴)،[۵۱] در ۲۱ ژانویه ۲۰۱۶ درگذشت.
  • آیریس کامینگز
  • ژان پی دی امبلی - عضو کلاس 43-W-5[۵۲]
  • Mildred Inks Davidson Dalrymple (کلاس 44-W-4)[۵۳]
  • دوروتی هیلیارد دیویس، کمپینی برای به رسمیت شناختن زنان خلبان به عنوان کهنه سربازان ارتش انجام داد.
  • قلعه کورنلیا – یکی از زنان خلبان خدمات نیروی هوایی‌های اصلی. تجربه فورت شامل فرار از حمله به هواپیماهای حامل IJNAS در پرل هاربر در ۷ دسامبر ۱۹۴۱ بود. او در ۲۳ مارس ۱۹۴۳ هنگام پرواز با BT-13 در نزدیکی مرکل، تگزاس، اولین قربانی زنان خلبان خدمات نیروی هوایی در یک برخورد هوایی شد.
  • الیزابت ال. گاردنر از راکفورد، ایلینوی[۵۴]
  • مگی جی - یکی از تنها دو آسیایی-آمریکایی (چینی) در زنان خلبان خدمات نیروی هوایی، دیگری هیزل یینگ لی است.
فرانسیس گرین، مارگارت (پگ) کرشنر، آن والدنر و بلانچ آزبورن هواپیمای خود را ترک می‌کنند، "Pistol Packin' Mama"
  • بتی گیلیز
  • آن وارن گریفیث، نویسنده، در مورد تجربیات زنان خلبان خدمات نیروی هوایی خود در نیویورکر نوشت
  • بتی هاس فایستر
  • لوئیس هیلی[۵۵]
  • Elaine D. Harmon، اولین هوانورد زنان خلبان خدمات نیروی هوایی در گورستان ملی آرلینگتون به خاک سپرده شد
  • سارا پین هیدن
  • برنیس فالک هایدو
  • گلوریا هیث[۵۶]
  • ژان هیکسون
  • ماریون استگمن هاجسون شرح مفصلی از دوران خود به عنوان یکی از اعضای زنان خلبان خدمات نیروی هوایی در زندگی‌نامه خود به نام Winning My Wings: A Woman Airforce Service Pilot در جنگ جهانی دوم نوشت.
  • کارلا هوروویتز[۵۷]
  • ایولین گرینبلات هاورن[۵۸]
  • سلیا هانتر
  • مارج هورلبرت - او به عضویت هیئت مدیره انجمن خلبانان حرفه ای مسابقه انتخاب شد تا منافع خلبانان زن را نمایندگی کند و در زمان مرگش در ژوئیه ۱۹۴۷ رکورد بین‌المللی سرعت هوایی این زن را در اختیار داشت. مارج در حین اجرای یک سیرک پرنده که برای جمع‌آوری پول برای ساخت یک هواپیمای مسابقه ای جدید به آن ملحق شد، جان باخت.[۵۹][۶۰]
  • جانت هاچینسون - از Flying Hutchinsons، در سن ۱۸ سالگی پیوست[۶۱]
  • ترزا جیمز[۶۲]
  • مارگریت «تای» هیوز کیلن[۶۳]
  • هیزل یینگ لی - یکی از دو آسیایی-آمریکایی (چینی) در WASP، دیگری Maggie Gee. لی آخرین عضو WASP بود که در حین خدمت در برنامه جان باخت.
  • دوروتی سواین لوئیس - کار در Piper Aircraft Lockhaven، پنسیلوانیا، فارغ‌التحصیل برنامه مدرس هوانوردی زنان در اداره هوانوردی تنسی Phoebe Omlie در نشویل TN (فوریه ۱۹۴۳)، آموزش خلبانان نیروی دریایی V-5 کلاس‌های برنامه 43F, W3G، کلاس‌های W3SP, W3H, W8,44-W2,44-W4، به WASP در کلاس 44-W7&۵ ملحق شد، اهداف بکسل شده در B-26، پروازهای مهندسی هواپیماهای مختلف دیگر، مجسمه کارآموز WASP در دادگاه افتخاری آکادمی نیروی هوایی ایالات متحده، کلرادو اسپرینگز، نقاشی پرتره رسمی[۶۴] از جانت رنو برای وزارت دادگستری ایالات متحده
  • دوریس لاکنس[۶۵]
  • باربارا اریکسون لندن - تنها عضو WASP که در طول جنگ جهانی دوم مدال هوایی دریافت کرد.[۶۶] پس از جنگ، مدال‌هایی به سایر اعضای WASP اهدا شد.
  • گریس الیزابت "بتی" اشول لوتوویچ 44-W-۷
  • نانسی لاو
  • Iola "Nancy" Clay Magruder یکی از اعضای کلاس 44-W-۷، دستورها او او را به Enid، اوکلاهما فرستاد و در آنجا با BT-13، BT-15، AT-6، PT-17، و B-18 پرواز کرد.
  • مدج مور[۶۷]
  • آنابل کرافت ماس - ماس با AT-6 Trainer پرواز کرد و مسئول انتقال افسران از پایگاه به پایگاه بود.[۶۸][۶۹]
  • آن ناگل - پس از جنگ، او یک عکاس و نویسنده برجسته شد. او عکس‌ها را برای خدا، کشور و هیجان آن: زنان خلبان نیروی هوایی جنگ جهانی دوم، با مقدمه‌ای از دورا دوگرتی استروتر گرفته‌است.[۷۰]
  • دوروتی اولسن
  • لوری اتو
  • دینی بیشاپ پریش[۷۱][۷۲]
  • سوزان آپجان دلانو پریش، یکی از بنیانگذاران موزه هوایی کالامازو، که بعدها باغ وحش هوایی نامیده شد.[۷۳]
  • Vilma Lazar Qualls (5 مه ۱۹۱۷ – ۲ نوامبر ۲۰۰۳) عضو کلاس 43-W-۳، پس از آموزش به پایگاه هوایی ارتش لانگ بیچ منصوب شد. او با BT-13، C-47، B-17 و B-24 پرواز کرد.[۷۴]
  • هیزل جین رینز
  • میبل راولینسون[۷۵]
اعضای WASP در خط پرواز در میدان هوایی ارتش لاردو، تگزاس، ۲۲ ژانویه ۱۹۴۴
  • کاترین رالز
  • اولا میلدرد رکسروات، یک اوگلا سیوکس از منطقه حفاظت شده پاین ریج، داکوتای جنوبی، تنها زن بومی آمریکایی در WASP بود.[۷۶]
  • مری آن ریچی
  • مارگارت رینگنبرگ
  • لورین راجرز
  • سپیده دم سیمور[۷۷]
  • ایولین شارپ- در سال ۱۹۳۸، اولین شارپ جوانترین فردی در ایالات متحده بود که مجوز خلبانی تجاری دریافت کرد.[۷۸]
  • فلورانس شوتسی-رینولدز (۱۹۲۳–۲۰۱۸) گواهینامه خلبانی خود را در سال ۱۹۴۱ به دست آورد، درست قبل از اینکه زنان از برنامه آموزشی دولتی در فرودگاه‌های محلی به دلیل نیاز به خلبانان مرد بیشتر محروم شوند. پس از مرگ همسرش در حدود سال ۱۹۸۸، او شغل «فروشگاه‌ها» سازمان دابلیوآاف‌اس را به عهده گرفت و جواهرات نقره‌ای و برنزی پیچیده، بنرها، روسری‌ها و سایر اقلام با مضمون دابلیوآاف‌اس را ساخت و به فروش رساند.[۷۹]
  • گرترود تامپکینز- تنها عضو دابلیوآاف‌اس که در طول جنگ جهانی دوم مفقود شد. او در ۲۶ اکتبر ۱۹۴۴ از ماینز فیلد (در حال حاضر LAX) به مقصد پالم اسپرینگز حرکت کرد و با یک موستانگ P-51D به مقصد نیوجرسی پرواز کرد اما هرگز به آنجا نرسید. در ژانویه ۲۰۱۰، تلاش‌های جستجو برای یافتن محل سقوط احتمالی در خلیج سانتا مونیکا ناموفق بود.[۸۰][۸۱][۸۲]
  • شرلی اسلید، متولد ۱۹۲۱ شیکاگو. روی جلد لایف (مجله)، ۱۹ ژوئیه ۱۹۴۳. برای پرواز بل P-39 Airacobras و Martin B-26 Marauders در سه پایگاه: Dodge City AAF، کانزاس، هارلینگن AAF، تگزاس، و Love Field, Dallas آموزش دیده‌است.
  • هلن وات اسنپ
  • جین استراگان، فارغ‌التحصیل کلاس 43-W-۱.
  • الیزابت استروفوس- مارتین بی-۲۶ مارودر را به پرواز درآورد[۸۳] او در ۶ مارس ۲۰۱۶ در ۹۶ سالگی درگذشت.[۸۴][۸۵]
  • دورا دوگرتی استروتر[۸۶]
  • میلدرد دارلین «میکی» تاتل آکستون
  • مری کون والترز
  • فلورن میلر واتسون - یکی از اولین داوطلبان دابلیوآاف‌اس.[۸۷][۸۸]
  • بتی جین ویلیامز - در دوران نظامی بعدی خود سرهنگ دوم شد.[۸۹]
  • مری ای ویلیامسون (1924-2012)[۹۰]
  • جینی وود
  • مارتی وایال - بخشی از آخرین کلاس دابلیوآاف‌اس در سال ۱۹۴۴ بود. او بعداً مورخ دابلیوآاف‌اس شد.[۹۱]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام :6 وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  2. ↑ "Cornwall Postmaster Ferried Warplanes in World War II," The Evening News, Oct 8, 1971, page 3a; "Women Pilots May Become Members of the Army Air Forces," The Reading Eagle, Nov. 1, 1943, page 20; "Veterans Begin Aid Fight," The Age, May 25, 1977, page 20; "Veterans Bill Advances," St. Petersburg Times, Nov. 4, 1977, page 3A; "Women in the military," Sarasota Harold Tribune, May 26, 1995, 5B; "Sunday's the Day for Washington Gals To Fly Somewhere for Breakfast," The Evening Independent, Jul. 31, 1947, page 6; "War Prisoner's Wife Enters Flying Group," Prescott Evening Courier, Jun, 16, 1944, page 8; and "Early Decision Pilots Her Through Life," Toledo Blade, Jan.10, 1975, page 10.
  3. ↑ Kalajian, Douglas (1999-11-11). "Memories of a Fly Girl". The Palm Beach Post. pp. 1E. Retrieved 2019-01-29. and "'Jamesy' Joins U.S. Air Force as a Reserve Flier in 1950". The Palm Beach Post. 1999-11-11. pp. 4E. Retrieved 2019-01-29.
  4. ↑ "WWII Female Pilots Honored With Gold Medal". All Things Considered. National Public Radio. March 10, 2010. Retrieved May 25, 2019.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ "Women Airforce Service Pilots Congressional Gold Medal". U.S. Government Printing Office. Retrieved January 25, 2018.
  6. ↑ "Thune Recognizes Women Airforce Service Pilots from World War II". United States Senator John Thune (به انگلیسی). May 21, 2009. Archived from the original on 24 December 2018. Retrieved 2013-07-23.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Cornelsen 2005.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ Sage 2017.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ "Jacqueline Cochran and the Women's Airforce Service Pilots (WASPs)". Eisenhower Presidential Library. Archived from the original on 11 January 2019. Retrieved 14 January 2019.
  10. ↑ Cochran, Jacqueline (3 September 1943). "American Women Pilots" (PDF) (Press release). United States Army. Archived from the original (PDF) on 11 January 2019. Retrieved 16 January 2019.
  11. ↑ ۱۱٫۰۰ ۱۱٫۰۱ ۱۱٫۰۲ ۱۱٫۰۳ ۱۱٫۰۴ ۱۱٫۰۵ ۱۱٫۰۶ ۱۱٫۰۷ ۱۱٫۰۸ ۱۱٫۰۹ ۱۱٫۱۰ ۱۱٫۱۱ Monahan & Neidel-Greenlee 2010.
  12. ↑ "Women Ferrying Pilots – Requirements for Hiring – Pearl Harbor Filing Cabinet". Liberty Letters. September 15, 1942. Archived from the original on 5 January 2019. Retrieved July 10, 2010.
  13. ↑ "Pearl Harbor and Mobilization". Eagleton Institute of Politics. Rutgers University. Archived from the original on 17 May 2016.
  14. ↑ ۱۴٫۰۰ ۱۴٫۰۱ ۱۴٫۰۲ ۱۴٫۰۳ ۱۴٫۰۴ ۱۴٫۰۵ ۱۴٫۰۶ ۱۴٫۰۷ ۱۴٫۰۸ ۱۴٫۰۹ ۱۴٫۱۰ ۱۴٫۱۱ ۱۴٫۱۲ ۱۴٫۱۳ ۱۴٫۱۴ ۱۴٫۱۵ Rickman 2008.
  15. ↑ ۱۵٫۰ ۱۵٫۱ ۱۵٫۲ "Women Airforce Service Pilots (WASP)". Women in the United States Army (به انگلیسی). Archived from the original on 8 October 2018. Retrieved 2019-01-06.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ ۱۶٫۲ ۱۶٫۳ ۱۶٫۴ ۱۶٫۵ ۱۶٫۶ Rickman 2016.
  17. ↑ ۱۷٫۰ ۱۷٫۱ ۱۷٫۲ ۱۷٫۳ ۱۷٫۴ ۱۷٫۵ Haggerty, Gillian (1991-11-11). "Women of the Wind". The Palm Beach Post. p. 1. Retrieved 2019-01-31. and "WWII Fliers Didn't Have Glamour Job". The Palm Beach Post. 1991-11-11. p. 10. Retrieved 2019-01-31.
  18. ↑ "AAF Bases & Fields: WASP Duty Stations 1942-1944". WASP on the Web. Archived from the original on 24 September 2018. Retrieved 16 January 2019.
  19. ↑ Pope, Victoria (Spring 2009). "Flight Of The Wasp". American Heritage (به انگلیسی). 59 (1). Archived from the original on 5 January 2019.
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ Smith-Daugherty 2012.
  21. ↑ ۲۱٫۰ ۲۱٫۱ ۲۱٫۲ ۲۱٫۳ ۲۱٫۴ Collins, Shannon (March 2, 2016). "WASPs Were Pioneers for Female Pilots of Today, Tomorrow". DoD News Features, Defense Media Activity. U.S. Department Of Defense. Archived from the original on 18 January 2019. Retrieved 17 January 2019.
  22. ↑ "WASPS May Get Military Status". The Pantagraph. 1944-03-23. p. 1. Retrieved 2019-01-15.
  23. ↑ ۲۳٫۰ ۲۳٫۱ ۲۳٫۲ ۲۳٫۳ ۲۳٫۴ Merryman 1998.
  24. ↑ ۲۴٫۰ ۲۴٫۱ ۲۴٫۲ Erdrich, Ronald W. (May 29, 2016). "Denial of Military Honors at Arlington Stings WASPs". Military.com (به انگلیسی). Archived from the original on 30 November 2018. Retrieved 27 January 2018.
  25. ↑ ۲۵٫۰ ۲۵٫۱ Zweig, Beth Rosenberg (10 June 1990). "Fort Wayne Woman Keeps Female Fliers' Sagas Alive". The Indianapolis Star. Retrieved 2019-01-04. and "Fliers". The Indianapolis Star. 10 June 1990. Retrieved 2019-01-04.
  26. ↑ Ross, Maddy (1972-06-27). "WASPs Ready for New Sting". The Pittsburgh Press. p. 18. Retrieved 2019-01-31.
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ ۲۷٫۲ Wiggins, Ron (1977-09-11). "Army's Promise to Women Pilots Never Honored". The Palm Beach Post. p. 37. Retrieved 2019-01-31.
  28. ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ ۲۸٫۲ ۲۸٫۳ "Militarization of the WASPS". American Experience (به انگلیسی). PBS. Archived from the original on 13 July 2018.
  29. ↑ ۲۹٫۰ ۲۹٫۱ O'Meilia, Tim (1976-10-02). "Ladies Courageous Flew Into Blue During WWII". The Palm Beach Post. pp. B1. Retrieved 2019-01-29. and "WASPs". The Palm Beach Post. 1976-10-02. pp. B5. Retrieved 2019-01-29.
  30. ↑ Williams, Rudi (March 19, 2003). "Defense.gov News Article: Women Aviators Finally Fill Cockpits of Military Aircraft". American Forces Press Service (به انگلیسی). archive.defense.gov.
  31. ↑ Collins, Shannon (March 9, 2016). "WASP Pursued Love of Flying, Fought for Women Vets' Recognition". DoD News, Defense Media Activity. U.S. Department of Defense. Retrieved 27 January 2018.
  32. ↑ "H.R.8701 - An Act to amend title 38, United States Code to increase the rates of vocational rehabilitation, educational assistance and special training allowance paid to eligible veterans and persons, to make improvements in the educational assistance programs, and for other purposes". Congress.gov. November 23, 1977. Retrieved 25 January 2018.
  33. ↑ "Women in the Air Force". www.aerofiles.com. Retrieved 3 February 2018.
  34. ↑ "Establishing Eligibility". Arlington National Cemetery. Retrieved 16 October 2016.
  35. ↑ Domonoske, Camila (September 7, 2016). "Female WWII Pilot Is Finally Laid To Rest At Arlington National Cemetery". NPR. Retrieved May 7, 2019.
  36. ↑ ۳۶٫۰ ۳۶٫۱ "WASP Congressional Gold Medal". wingsacrossamerica.us.
  37. ↑ McMillan, Andrew. "13 female pilots to return to Sweetwater for WASP Homecoming 2017". KTXS. Retrieved 27 January 2018.
  38. ↑ Sprekelmeyer, Linda, editor. These We Honor: The International Aerospace Hall of Fame. Donning Co. Publishers, 2006. شابک ‎۹۷۸−۱−۵۷۸۶۴−۳۹۷−۴.
  39. ↑ "WASP awarded Congressional Gold Medal for service". Af.mil. Archived from the original on July 17, 2012. Retrieved January 15, 2012.
  40. ↑ "Female WWII aviators honored with gold medal". Archived from the original on March 12, 2010.
  41. ↑ The Daily Nightly (April 13, 2015). "Cheers for WWII women pilots honored at Rose Parade". NBC News.
  42. ↑ "Betty C.G.T. Blake". Veteran Tributes. Veteran Tributes, Gulfport, MS. Retrieved 19 September 2015.
  43. ↑ "Jean Landis". Legacy. Retrieved 23 December 2022.
  44. ↑ "WWII WASP Graduates". Women Airforce Service Pilots - Remembered By Those who Knew Them (به انگلیسی). Retrieved 2019-11-18.
  45. ↑ Across, Wings. (2012-02-17) WASP Final Flight: WASP Mary Reinberg Burchard, 44-W-6 Jan. 28, 2012. Waspfinalflight.blogspot.com. Retrieved on 2013-07-23.
  46. ↑ "Flying for Freedom" (PDF). Nationalmuseum.af.mil. Archived from the original (PDF) on December 26, 2010. Retrieved July 10, 2010.
  47. ↑ hilaryparkinson (2014-12-20). "A WASP's Story". Prologue: Pieces of History. Retrieved 2016-10-22.
  48. ↑ "Charlyne Creger, WASP". Wingsacrossamerica.us. Retrieved July 10, 2010.
  49. ↑ "Factsheets: Unknown Fact Sheet". Nationalmuseum.af.mil. Retrieved July 10, 2010.
  50. ↑ "Selma Cronan". Jewish Virtual Library. Retrieved March 13, 2012.
  51. ↑ "Nancye Ruth Lowe Crout" (PDF). Texas Woman's University WASP. Archived from the original (PDF) on 5 May 2017. Retrieved 7 April 2023.
  52. ↑ "Jeanne Perot D'Ambley" (PDF). Texas Woman's University WASP. Archived from the original (PDF) on 5 March 2016. Retrieved 7 April 2023.
  53. ↑ "Millie Dalrymple Obituary (2012) Austin American-Statesman". Legacy.com. Retrieved 2021-10-27.
  54. ↑ "Women's Airforce Service Pilot Elizabeth L. Gardner | DocsTeach". www.docsteach.org.
  55. ↑ "Lois E. Hailey – An Aviatrix from WWII". Wwii-women-pilots.org. Archived from the original on 20 June 2010. Retrieved July 10, 2010.
  56. ↑ Briggs, John. A Singular Woman. Greenwich. July/August 1999.
  57. ↑ "Digital Collections: Item Viewer". Twudigital.cdmhost.com. February 7, 2005. Archived from the original on 7 March 2012. Retrieved July 10, 2010.
  58. ↑ "Evelyn Greenblatt, WASP". WASP on the Web. Wings Across America. February 13, 2008. Archived from the original on April 14, 2010. Retrieved December 12, 2018.
  59. ↑ "Marge Hurlburt Is Killed While Stunting In Air Show". St. Petersburg Times. July 5, 1947. Retrieved July 12, 2009.[پیوند مرده]
  60. ↑ Moore, Rose (16 March 2011). "'Medal for Marge' finds home at IWASM ..." Gazette News Online. Retrieved 30 September 2015.
  61. ↑ "Famous pilot tells JU aviation students about her live in the clouds". November 20, 2009. Retrieved May 2, 2012.
  62. ↑ "Factsheets: Unknown Fact Sheet". Nationalmuseum.af.mil. Retrieved July 10, 2010.
  63. ↑ Parrish, Nancy (23 January 2011). "WASP Marguerite Ty Hughes Killen, 44-W-8". Retrieved 11 August 2012.
  64. ↑ "Official Page of Janet Reno". Retrieved March 16, 2013.
  65. ↑ "Doris Lockness, one of the country's most honored female pilots, dies at 106". Los Angeles Times. February 11, 2017. Retrieved 11 February 2017.
  66. ↑ "Barbara Erickson London". Fact Sheets. National Museum of the Air Force. Retrieved July 15, 2009.
  67. ↑ Nagle, Bobbi (27 December 2016). "Madge Moore 44-4". Operation Fifinella (به انگلیسی). Archived from the original on 1 March 2020. Retrieved 2020-03-01.
  68. ↑ Michael Riley (2010-03-11). "Colorado women honored with the Congressional Gold Medal". The Denver Post. Retrieved 2012-10-09.
  69. ↑ "Grand Junction honored for service as World War II pilot". Wings and WASP. 2010-04-18. Retrieved 2012-10-09.
  70. ↑ "Anne Noggle WASP 44-W-1". Wings Across America. August 23, 2005. Retrieved July 15, 2009.
  71. ↑ "WASP Deanie Bishop Parrish". Wingsacrossamerica.us. Retrieved July 10, 2010.
  72. ↑ "WINGS AND WASP: Maggie Kennon's interview with a WASP!". July 9, 2012.
  73. ↑ "Sue Parish". Air Zoo of Kalamazoo, Michigan. Retrieved September 13, 2010.
  74. ↑ "Women Airforce Service Pilots" (PDF). Texas Woman's University. Archived from the original (PDF) on 5 March 2016. Retrieved 7 April 2023.
  75. ↑ "Fallen Hero: Fly Girl from Kalamazoo". Everyday Citizen. May 28, 2007. Retrieved July 10, 2010.
  76. ↑ "Native American Women Veterans". Native American Indian Heritage Month. Defense.gov. October 14, 2003. Archived from the original on 30 May 2010. Retrieved 19 January 2019.
  77. ↑ "Dawn Rochow Seymour" (PDF). Women Airforce Service Pilots. Texas Women's University. Archived from the original (PDF) on 15 January 2004. Retrieved 19 January 2019.
  78. ↑ "Evelyn Sharp". Nebraska Aviation Hall of Fame. Nebraska.gov. Archived from the original on 8 March 2016. Retrieved July 15, 2009.
  79. ↑ Lash, Cindi (11 November 2002). "Fayette Woman Tells Story of Females Flying on the WWII Home Front". Post-Gazette. Archived from the original on 4 January 2019. Retrieved 19 January 2019.
  80. ↑ Ongoing Search For Mrs. Gertrude Tompkins Silver. Aircraft Wrecks in the Mountains and Deserts of the American West.
  81. ↑ "Search Underway for Missing Heroine of World War II and her P-51 Mustang | Scuba Diving Magazine". Scubadiving.com. Archived from the original on 11 September 2012. Retrieved July 10, 2010.
  82. ↑ "The Last Missing WASP of WWII". Adventures in Rediscovery. 30 August 2013. Retrieved 28 January 2018.
  83. ↑ Baran, Madeleine; Tundel, Nikki (August 13, 2009). "65 years later, female WWII test pilots finally recognized". MPR News. Archived from the original on 23 September 2018. Retrieved 19 January 2019.
  84. ↑ "Minnesota WWII-era pilot Elizabeth Strohfus dies at 96". Star Tribune. Archived from the original on March 8, 2016. Retrieved March 8, 2016.
  85. ↑ "Elizabeth Strohfus, World War II-era pilot, dies at 96". Washington Post. March 8, 2016. Retrieved March 9, 2016.
  86. ↑ "Factsheets: Unknown Fact Sheet". Nationalmuseum.af.mil. Retrieved July 10, 2010.
  87. ↑ "Florene Miller Watson". Amarillo Globe (به انگلیسی). 9 February 2014. Archived from the original on 11 August 2014. Retrieved 2019-01-02.
  88. ↑ "Florene Miller Watson". Women in Aviation International. Archived from the original on 2 January 2019. Retrieved 2019-01-02.
  89. ↑ "LtCol B J Williams USAF (Ret)". National Air and Space Museum (به انگلیسی). 2016-01-16. Archived from the original on 3 January 2019. Retrieved 2019-01-03.
  90. ↑ Finding aid for the Mary Ellen Williamson Women Airforce Service Pilots (WASP) Collection, Archives and Special Collections, Dr. C.C. and Mabel L. Criss Library, University of Nebraska at Omaha. (online بایگانی‌شده در ۲۸ دسامبر ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine)
  91. ↑ Durr, Nancy Marshall, ed. (1994). "Mary Anna Martin Wyall, class of 44-W-10: letters 1944-1945 :: Women Airforce Service Pilots". Texas Women's University, Special Collections. Retrieved 2019-01-04.

کتابشناسی - فهرست کتب[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=زنان_خلبان_خدمات_نیروی_هوایی&oldid=38217606»