اصل خودسازگاری نوویکوف
اصل خودسازگاری نوویکوف (انگلیسی: Novikov self-consistency principle)، همچنین به عنوان فرضیهٔ خود سازگاری نوویکوف و قانون حفظ تاریخ از لری نیون شناخته می‌شود، اصلی است که فیزیکدان روسی ایگور دیمیتریویچ نوویکوف در اواسط دهه ۱۹۸۰ آن را ساخته‌است. نوویکوف قصد داشت آن را برای حل مسئله پارادوکس‌هایی که در سفر در زمان است استفاده کند، نظریه ای که از نظر تئوریک در برخی از راه حل‌های نسبیت عام که شامل منحنی‌های بسته به موقع هستند، مجاز است. این اصل ادعا می‌کند که اگر رویدادی وجود داشته باشد که موجب ایجاد پارادوکس یا ایجاد هرگونه «تغییر» در گذشته شود، پس احتمال آن واقعه صفر است؛ بنابراین ایجاد پارادوکس‌های زمانی غیرممکن است.
مدت‌هاست که فیزیکدانان می‌دانند برخی از راه حل‌های نظریه نسبیت عام حاوی منحنی‌های بسته به موقع است - به عنوان مثال معیار گودل. نوویکوف در مورد امکان منحنی زمان بسته (CTC) در کتاب‌هایی که در سال‌های ۱۹۷۵ و ۱۹۸۳ نوشت، بحث کرد[۱] و این نظر را داد که فقط سفرهای خودسازگار به گذشته مجاز است.[۲]
جستارهای وابسته[ویرایش]
- مرغ یا تخم‌مرغ
- دنیاهای چندگانه
- پارادوکس سفر به زمان گذشته
- ماجراجویی بسیار عالی بیل و تد
- فرار کوانتومی
- استاینز؛ گیت
منابع[ویرایش]
- ↑ See note 10 on p. 42 of Friedman et al. , "Cauchy problem in space-times with closed timelike curves"
- ↑ On p. 169 of Novikov's Evolution of the Universe (1983), which was a translation of his Russian book Evolyutsiya Vselennoĭ (1979), Novikov's comment on the issue is rendered by translator M.M Basko as "The close of time curves does not necessarily imply a violation of causality, since the events along such a closed line may be all 'self-adjusted'—they all affect one another through the closed cycle and follow one another in a self-consistent way."
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Novikov self-consistency principle». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۲ دسامبر ۲۰۲۰.
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |