ارنستو پلگرینی
| ارنستو پلگرینی | |
|---|---|
 | |
| زادهٔ | ۱۴ دسامبر ۱۹۴۰ (۸۳ سال) میلان، ایتالیا |
| ملیت | ایتالیایی |
| پیشه | تاجر |
| شناخته‌شده برای |
|
ارنستو پلگرینی (زاده ۱۴ دسامبر ۱۹۴۰) یک تاجر در صنعت پذیرایی اهل ایتالیا است. او همچنین مالک سابق باشگاه فوتبال اینترمیلان بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۵ نیز بود.
زندگی و شغل[ویرایش]
پلگرینی که پسر یک کشاورز بود، در اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی به عنوان حسابدار در شرکت تولید دوچرخه بیانکی (Bianchi) مشغول به کار شد و ماهیانه ۵۰۰۰۰ لیره ایتالیا درآمد داشت.[۱] در سال ۱۹۶۴، او ترفیع درجه یافت و به عنوان حسابدار ارشد منصوب شد، اما در عوض، او درخواست کار بیشتری در شرکت کرد و در نتیجه مدیریت یک سالن غذاخوری را بر عهده گرفت.[۲] او در اینجا پیشرفت خود را در صنعت آماده‌سازی مواد غذایی و پذیرایی یا همان کِیتِرینگ آغاز کرد و در سال ۱۹۶۵، پس از درک این موضوع که معجزه اقتصادی ایتالیا به لطف درآمد قابل تصرف بیشتر جمعیت ایتالیا و عادات غذایی جدید، گسترش صنعت غذای ایتالیا را تسهیل می‌کند، سازمان غذاخوری‌های پلگرینی (به ایتالیایی: "Organiszazione Mense Pellegrini") را تأسیس کرد. در سال ۱۹۷۵، شرکت او به «شرکت سهامی پلگرینی» (PellegriniS.p.A) تغییر وضعیت داد[۳] که با گذشت زمان گسترش یافت و خدماتی مانند بلیط غذا، خدمات شرکتی، بهداشتی و پذیرایی مدارس، خدمات بهداشتی و نظافت صنعتی و خدمات رفاهی در ایتالیا را دربر گرفت.[۴]
در سال ۲۰۱۹، «شرکت سهامی پلگرینی»، ۶۰۰ میلیون یورو سود کرد و حدود ۶۵۰۰ نفر را استخدام کرد.[۵]
ریاست باشگاه فوتبال اینترمیلان[ویرایش]
در سال ۱۹۷۹، پلگرینی نامه ای به ایوانوئه فرایتزولی، رئیس وقت اینتر نوشت و از او خواست تا به باشگاه اجازه کمک مالی بدهد و در نتیجه به عنوان عضوی از هیئت مدیره اینتر پذیرفته شود.[۶] پلگرینی اینتر را در سال ۱۹۸۴ از ایوانوئه فرایتزولی خرید و تبدیل به هفدهمین رئیس باشگاه اینترمیلان شد.[۷]
تحت مالکیت او، اینتر بازیکنانی مانند کارل-هاینتس رومنیگه، لوتار ماتئوس، یورگن کلینزمن و آندریاس برمه را خریداری کرد و موفق به کسب یک اسکودتو (۸۹–۱۹۸۸)، دو جام یوفا (۹۱–۱۹۹۰ و ۹۴–۱۹۹۳) و یک سوپر جام فوتبال ایتالیا (۱۹۸۹) شد.
در سال ۲۰۲۰، او به تالار مشاهیر باشگاه فوتبال اینتر میلان راه یافت.[۸]
نشان افتخار[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ Piva, Gianni (8 ژوئیه 1994). "Dalle mense alle luci di San Siro". La Repubblica (به ایتالیایی). Archived from the original on 5 March 2016. Retrieved 14 March 2021.
- ↑ Giojelli, Caterina (4 ژانویه 2015). "La conquista della ristorazione, l'Inter dei record, il ristorante per nuovi poveri. La bella storia di Ernesto Pellegrini". Tempi (به ایتالیایی). Archived from the original on 2 June 2015. Retrieved 14 March 2021.
- ↑ "La nostra storia". Gruppo Pellegrini (به ایتالیایی). Archived from the original on 14 March 2021. Retrieved 14 March 2021.
- ↑ "Pellegrini SpA – Company Profile and News". Bloomberg.com (به انگلیسی). Retrieved 14 March 2021.
{{cite web}}: نگهداری CS1: url-status (link) - ↑ "La Pellegrini in cifre". Gruppo Pellegrini (به ایتالیایی). Archived from the original on 14 March 2021. Retrieved 14 March 2021.
- ↑ Beha, Oliviero (20 ژوئن 1984). "I conti di Pellegrini". La Repubblica (به ایتالیایی). Archived from the original on 10 June 2015. Retrieved 14 March 2021.
- ↑ "Ernesto Pellegrini: an Interista for 80 years". Inter Official Site. 14 دسامبر 2020. Retrieved 14 March 2021.
- ↑ Inter Hall of Fame 2020 Timeless Edition Awards Ceremony (به ایتالیایی). Inter Milan. 9 مارس 2021. Retrieved 9 March 2021.
- ↑ "Cavaliere del Lavoro" (به ایتالیایی). Presidenza della Repubblica. 1990. Retrieved 14 March 2021.