اراده همگانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
ژان ژاک روسو، محبوب کننده ایده اراده عمومی

«اراده همگانی»، در ماده شش اعلامیه حقوق بشر و شهروند در سال ۱۷۸۹ در جریان انقلاب فرانسه تنظیم شده‌است.

واضع این نظریه «ژان-ژاک روسو» فیلسوف فرانسوی است. اراده عمومی خواست مردم را بیان می‌کند که از دیدگاه روسو هر حکومت یا دولت موظف است خود را با این خواسته‌ها منطبق کند.[۱] در این نظریه، همه شهروندان حق دارند شخصاً یا از طریق نمایندگان خود در شکل‌گیری قوانین مشارکت کنند. و باید برای همه یکسان باشد، چه محافظت کند و چه مجازات کند. همه شهروندان از نظر آن برابرند و بدون هیچ گونه تمایزی غیر از فضایل و استعدادهایشان، یکسان در تمامی کرامت‌ها، مناصب و مشاغل عمومی پذیرفته می‌شوند.[۲]

تا هنگامی که افراد با هم جمع شده‌اند و خود را به عنوان یک بدن واحد در نظر بگیرند، تنها یک اراده دارند که حافظ مشترک و رفاه عمومی آنها است.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. قیصر خسروان (محمدکللی) (۱۳۸۷فرهنگ فلسفی و فلسفه سیاسی، تهران: پایان
  2. quoted in James Swenson, On Jean-Jacques Rousseau (Stanford University Press 2001), p. 163.

برای مطالعهٔ بیشتر[ویرایش]

«حکومت بر یک جمهوری: اراده عمومی روسو و مشکل دولت».

جمهوری‌های حروف: مجله ای برای مطالعه دانش، سیاست و هنر ۲، شماره. ۱ (۱۵ دسامبر ۲۰۱۰)