آدرین لوکوورر

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
آدرین لوکووْرِر
تابلوی نقاشی پرتره‌ای از چهرهٔ آدرین لوکووْرِر، حوالی سال ۱۷۲۵ میلادی اثر هنرمندی گمنام. این تابلو در موزهٔ هنر شالون-آن-شامپانی واقع است.
زادهٔ۵ آوریل ۱۶۹۲
دامری، مارن، بخش اپرنه، فرانسه
درگذشت۲۰ مارس ۱۷۳۰ (۳۷ سال)[۱]
پاریس، فرانسه
ملیتفرانسوی

آدرین لوکووْرِر (فرانسوی: Adrienne Lecouvreur‎؛ ‏ ۵ آوریل ۱۶۹۲ – ۲۰ مارس ۱۷۳۰) هنرپیشه نامدار تئاتر اهل فرانسه بود که برخی او را بزرگترین هنرپیشهٔ عصر خود می‌دانند.[۲]

وی در شهر دامری به‌دنیا آمد و نخستین حضور حرفه‌ای‌اش در صحنهٔ تئاتر در شهر لیل انجام شد. وی در سال ۱۷۱۷ برای نخستین بار در کمدی-فرانسز در پاریس به اجرای نمایش پرداخت و به شهرت فراوانی دست یافت. او و میشل بارون موفق شدند در بازیگری تئاتر به سبکی برسند که بیشتر طبیعی و کمتر تصنعی و سنتی بود.[۳]

با آنکه او در زمینهٔ بازیگری و نوآوری‌هایش در این هنر شناخته‌شده بود، اما امروزه شهرتش بیشتر به سبب رابطهٔ عاشقانه‌اش با موریتس زاکسن[۴] و مرگ اسرارآمیزش است.[۵] با آنکه فرضیه‌های گوناگونی دربارهٔ مسمومیت عمدی او توسط رقیبش دوشس بویون موجود است، اما محققان دانشگاهی نتوانسته‌اند هیچ‌یک از آنها را تأیید کنند.[۱]

داستان زندگی او الهام‌بخش برخی از نمایشنامه‌نویسان، آهنگسازان و شعرا بوده‌است. خودداری کلیسای کاتولیک از برگزاری یک مراسم تدفین مسیحی برای او، دوستش ولتر را واداشت تا شعری در این‌باره بسراید.

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ Commire, Anne; Klezmer, Deborah. "Lecouvreur, Adrienne (1690–1730)". Dictionary of Women Worldwide: 25,000 Women Through the Ages. Detroit: Yorkin Publications. Retrieved 4 April 2014.
  2. Richtman, Jack (1971). Adrienne Lecouvreur: the Actress and the Age. New Jersey: Englewood Cliffs.
  3. "Adrienne Lecouvreur". Columbia Electronic Encyclopedia, 6th Edition. Columbia University Press. Retrieved 4 April 2014.
  4. Scott, Virginia (2010). Women on the Stage in Early Modern France:1540-1750. Cambridge, MA: Cambridge University Press.
  5. Probably from poison which was used almost in epidemic proportions during her era. See the chapter on the "Slow Poisoners" within Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds by Charles Mackay (pp. 565–592).

پیوند به بیرون[ویرایش]