کنسرتو پیانو شماره ۱۰ (موتسارت)

کنسرتو پیانوی شماره ۱۰ در می بمل ماژور برای دو پیانو نوشته شده است. تاریخ دقیق اتمام آن مشخص نیست، اما تحقیقات چند محقق مانند آلن تایسون نشان می‌دهد که کادانس‌هایی که موتزارت و پدرش برای مومان‌های اول و سوم آن نوشتند، بر کاغذهایی نوشته شده که در سال‌های ۱۷۷۵ الی ۱۷۷۷ استفاده می‌شده است. منابع دیگری نیز مانند دو کتاب Mozart: Studies of the Autograph Scores و The Concerto: A Research and Information Guide نوشتهٔ لیندمن تاریخ اتمام آنرا به سال ۱۷۷۹ نسبت می‌دهند. این باور وجود دارد که موتزارت قطعه را برای اجرای خود و خواهرش نوشته است. چند سال بعد از تصنیف این قطعه نیز او آنرا با یکی از شاگردان خویش به نام Josepha Barbara von Auernhammer اجرا کرد.

سبک و عناصر

کنسرتو ابتدا برای دو پیانو، ۲ ابوا، ۲ فاگوت، ۲ هورن و سازهای زهی نوشته شده بود ولی بعدها موتزارت به پارتیتور قطعه ۲ کلارینت، ۲ ترومپت و تیمپانی را نیز اضافه کرد. ۳ موومان آن عبارتند از:

آلگرو ۴/۴
آندانته (سی بمل ماژور) ۳/۴
روندو آلگرو ۲/۴

آغاز کنسرتو به مانند دیگر کنسرتوهای موتزارت است، اما بعد از ورود سولیستها بیشتر قطعه شامل دیالوگ بین ۲ پیانو است و ارکستر در پس زمینه قرار می‌گیرد. موومان دوم نیز چنین حالت دارد. فینالهٔ آن یک روندو ی ریتمیک است و تم آغازین آن در طول موومان نیز شنیده می‌شود.

ضبط‌ها و اجراها

از جمله مشهورترین اجراهای این قطعه، اجرای سال ۱۹۶۶ توسط آشکنازی و بارنبویم و ارکستر مجلسی لندن می‌باشد. این اجرا به قدری حیرت‌آور بود که موضوع مستند "Double Concerto" اثر کریستوفر نوپن قرار گرفت. او در این مستند ملاقات دو پیانیست بزرگ در لندن، نحوهٔ تمرین و آماده‌سازی هر یک و همچنین ارکستر را به نمایش می‌کشد. سپس اجرای کامل را نیز در بر می‌گیرد.

منابع

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Piano Concerto No. 10 (Mozart)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۱فوریه ۲۰۱۷.