کوس (ساز): تفاوت میان نسخهها
جز ربات: مرتبسازی ردهها؛ زیباسازی |
P.arashnia (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
== منابع == |
== منابع == |
||
* {{یادکرد کتاب |نام خانوادگی=وجدانی|نام=بهروز|کتاب=فرهنگ موسیقی ایران |سال=۱۳۷۶|ناشر=سازمان میراث فرهنگی کشور|شهر=تهران|شابک=946-6027-11-3}} |
* {{یادکرد کتاب |نام خانوادگی=وجدانی|نام=بهروز|کتاب=فرهنگ موسیقی ایران |سال=۱۳۷۶|ناشر=سازمان میراث فرهنگی کشور|شهر=تهران|شابک=946-6027-11-3}} |
||
{{سازهای موسیقی ایرانی}} |
|||
[[رده:سازهای کوبهای]] |
[[رده:سازهای کوبهای]] |
||
[[رده:سازهای موسیقی ایرانی]] |
[[رده:سازهای موسیقی ایرانی]] |
نسخهٔ ۷ ژوئن ۲۰۱۳، ساعت ۱۸:۱۸
کوس یکی از سازهای عمده نظامی قدیم ایران بودهاست. کلمه کوس به معنی فرو کوفتن است و در زبان فارسی به صورت مصدر هم بکار برده شده است کوستن به معنی کوفتن و زدن است. در کتاب های لغت آن را به طور اجمال به دهل و طبل و نقارهٔ بزرگ تعریف کردهاند ولی تفاوتش با سازهای دیگر ضربی این بوده که بدنهٔ آن به شکل کاسه و یا نیم کاسه بودهاست. این آلت ضربی عظیم را معمولاً روی شتر یا فیل میبستند و مینواختند. کوس بزرگترین ساز از خانوادهٔ آلات موسیقی کوبهای است که در ساختمان آن پوست بکار رفتهاست. این ساز تشکیل میشود از کاسهای بزرگ از روی و مس که بر دهانهٔ آن پوست خام گاومیش یا گاو برکشیدهاند.
در اعصار مختلف و مواضع گوناگون کوس از لحاظ جنس کاسه و پوست و کوبه تغییر کردهاست ولی درهمه حال ساختمان ظاهری آن یکسان ماندهاست. گاه کاسهٔ آن را از روی ساخته و آن را کوس رویین نام نهادهاند و گاهی کاسه را از طلا ساخته و دربارگاه سلاطین نواخته و نامش را کوس زرین نام نهاده اند. در میان آلات موسیقی رزمی این ساز اعتبار و حرمت بیشتری داشته و چنان که پیداست هر فرماندهی و یا هر امیری بیاجازه حق داشتن کوس و نواختن آن را در محیط فرماندهی و یا سراپرده خویشتن نداشتهاست.
برخی از شعرا از جمله فردوسی کوس را به صورت کوست بکار بردهاند.
دلیران نترسند ز آواز کوست | که آنجا دوچوب است و یک پاره پوست |
پانویس
منابع
- وجدانی، بهروز (۱۳۷۶). فرهنگ موسیقی ایران. تهران: سازمان میراث فرهنگی کشور. شابک ۹۴۶-۶۰۲۷-۱۱-۳ مقدار
|شابک=
را بررسی کنید: checksum (کمک).