حق شفعه: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
اصلاح نویسه، ابرابزار |
|||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
[[رده:واژگان حقوقی]] |
[[رده:واژگان حقوقی]] |
||
[[رده:حقوق مدنی]] |
[[رده:حقوق مدنی]] |
||
[[رده:حقوق اموال و مالکیت]] |
|||
نسخهٔ ۸ آوریل ۲۰۱۳، ساعت ۱۰:۳۵
حق شُفعه در علم حقوق ایران و همچنین در فقه به این معنی است که هر گاه اموال غیر منقول قابل تقسیمی بین دو نفر به صورت مشاع مشترک باشد و یکی از دو شریک سهم خود را به شخص سومی بفروشد، در این حالت برای شریک دیگر حق شفعه به وجود می‌آید به این ترتیب که شریک می‌تواند مبلغی را که شخص سوم به شریک خود داده را به وی بدهد و سهم وحق وی را تملک کند. به کسی که صاحب این حق است شفیع گفته می‌شود.
اگر این انتقال و جابه جایی به وسیله هبه و یا صلح و یا معاوضه و یا قرار دادن مهریه باشد باعث ایجاد حق شفعه نمی‌گردد و سهم شاعی که فروخته می‌شود باید بیع معامله باشد نه شخص معامله.[۱]
منابع
- ↑ جعفری لنگرودی، محمد جعفر (۱۳۹۱). ترمینولوژی حقوق. تهران: گنج دانش. شابک ۹۶۴۵۹۸۶۰۷۹. تاریخ وارد شده در
|تاریخ بازبینی=را بررسی کنید (کمک); پارامتر|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک)
- "حق شفعه و شرایط آن چیست؟" (به انگلیسی). شبکهٔ اینترنتی آفتاب. ۱۳۸۶. Retrieved 14 November 2012.