نظریه اینشتین–کارتان
در فیزیک نظری، نظریه اینشتین-کارتان (به انگلیسی: Einstein–Cartan theory) که همچنین با نامهای نظریه اینشتین-کارتان-سیاما-کیبل یا نظریه اینشتین-سیاما-کیبل نیز شناخته می‌شود یک نظریه کلاسیک گرانش شبیه به نسبیت عام است، با این تفاوت که فرض ناپدید شدن پیچش در اتصال را در نظر نمی‌گیرد. تقریباً به همان گونه ای که خمش با انرژی-تکانه ماده ارتباط دارد، پیچش نیز با تکانه زاویه ای اسپین مرتبط است. این نظریه نخستین بار توسط الی کارتان در سال ۱۹۲۲ پیشنهاد شد[۱] و در سالهای بعدی ارائه گردید.[۲] دنیس سیاما و تام کیبل به‌طور جداگانه در دهه ۱۹۵۰ نظریه را مورد بازبینی قراردادند و یک بررسی مهم از آن در سال ۱۹۷۶ منتشر گردید.[۳] آلبرت اینشتین در سال ۱۹۲۸ و در حین تلاش ناموفقش برای انطباق پیچش با تانسور میدان الکترومغناطیسی به عنوان بخشی از یک نظریه میدان یکپارچه، با این نظریه مرتبط شد. این خط فکری اینشتین را به سوی نظریه مرتبط اما متفاوت دورهمسانی سوق داد.[۴]
نظریه اینشتین-کارتان از نظر تاریخی در سایه همتای بدون پیچشش و سایر نظریه‌های جایگزین مانند نظریه برانس دیکی قرار می‌گیرد زیرا افزودن پیچش قدرت پیش‌بینی نظریه را به میزان کمی و به بهای پیچیده‌تر شدن معادلاتش، افزایش می‌دهد.
منابع
[ویرایش]- ↑ Élie Cartan. "Sur une généralisation de la notion de courbure de Riemann et les espaces à torsion." C. R. Acad. Sci. (Paris), 174:593–595, 1922.
- ↑ Élie Cartan. "Sur les variétés à connexion affine et la théorie de la relativité généralisée." Part I: Ann. Éc. Norm. 40: 325–412 and ibid. 41: 1–25; Part II: ibid. 42: 17–88
- ↑ Friedrich W. Hehl, Paul von der Heyde, G. David Kerlick, and James M. Nester. "General relativity with spin and torsion: Foundations and prospects." Rev. Mod. Phys. 48, 393–416 (1976) http://link.aps.org/doi/10.1103/RevModPhys.48.393
- ↑ Hubert F. M. Goenner. "On the History of Unified Field Theories." بایگانی‌شده در ۵ اوت ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine Living Rev. Relativity, 7, (2004), 2.
