پرش به محتوا

قطب سماوی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قطب سماوی یا قطب آسمان[۱] (قطبین سماوی) در دستگاه مختصات استوایی سماوی، امتداد قطبین زمین در کره آسمان است و شامل قطب شمال و جنوب آسمانی است که دو نقطه مختصاتی در منظره صورتهای فلکی است که از تلاقی نصف‌النهارها یا نیم‌دایره‌های بعد سماوی شکل می‌گیرند.

امروزه قطب سماوی شمالی بسیار به ستاره قطبی شمالی (ستاره جُدَی) نزدیک است. قطبین سماوی به دلیل حرکت تقدیمی زمین در فراز حدود ۲۶۰۰۰ سال یک جابجایی کامل در منظره آسمان خواهند داشت.

منابع

[ویرایش]
  1. «قطب آسمان» [نجوم‌ رصدی و آشکارسازها] هم‌ارزِ «celestial pole»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر هفتم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۹۴-۸ (ذیل سرواژهٔ قطب آسمان)