میر معزّالدین محمّد بن فخرا موسوی (زاده ۱۰۵۰ هجری قمری در مشهد - درگذشته ۱۱۰۱ هجری قمری در دکن) معروف به فطرت مشهدی از شاعران پارسی‌گوی قرن یازدهم هجری قمری است.[۱] فطرت مشهدی که تخلص‌های موسوی، مُعِز و فطرت را برای خود برگزیده به سبک هندی شعر می‌گفته‌است.
فطرت مشهدی فرزند میرزا فخرا قمی و نوهٔ دختری میر محمد زمان مشهدی که از روحانیون بنام شیعهٔ مشهد به‌شمار می‌رفته، است. آزاد بلگرامی در کتاب سرو آزاد، تاریخ تولد او را سال ۱۰۵۰ هجری قمری (برابر ۱۰۱۹ هجری خورشیدی) بیان می‌کند و خود فطرت نیز در اشاره به سال تولدش از مادهٔ تاریخیافضل اهل زمانه بهره می‌گیرد که بر اساس شمار حروف ابجد همان ۱۰۵۰ است. او پس از تحصیل علوم نزد پدربزرگ خود، به دلیل اختلاف با پدر راهی اصفهان و سپس شیراز شده و پس از آن راه هند را در پیش گرفته و تا پایان عمر نیز در هندوستان ساکن بوده‌است. در هند در دربار عالمگیر اورنگ‌زیب صاحب مقام شده و به خواست او با دختر شاهنوازخان، از شاهزادگان صفوی ازدواج کرده و به این ترتیب باجناغ پادشاه شده‌است.[۲]
فطرت در دو سال پایان عمر خود از پادشاه، مقام دیوانی دکن را دریافت کرده‌است اما در اواخر عمر با رها کردن مناصب دولتی در شاه‌جهان‌آباد گوشهٔ عزلت را برگزیده است. او در سال ۱۱۰۱ هجری قمری (برابر ۱۰۶۸ هجری خورشیدی) در دکن درگذشت و در همان‌جا نیز دفن گردیده‌است.
از او دیوانی شامل ۱۶۰۰ بیت به جای مانده که نسخه‌هایی از آنها در کتابخانهٔ مجلس شورای اسلامی ایران موجود است. همچنین هفت کتاب دیگر از او در منابع ذکر شده‌اند:
