شروین
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (مارس ۲۰۲۲) |
شروین یک نام پسرانه است. شروین اشاره به نام انوشیروان نیز دارد؛ «انوشه» به معنای ابدی و «روان» به معنای جان، که روی هم معنای جاودانه را به ذهن یادآور میشود.[۱][منبع بهتری نیاز است] «شروین» نام تعدادی از پادشاهان و سردارن طبرستان بودهاست.
کلی شروین در حقیقت پسر رستم در شاهنامه،شروینIFGو......
ولی نام مشهور شروین IFG میباشد که عضوی از کلنIFGاست وی از سالهای زیاد در کلن بوده و به خاطر تلاش های زیاد او محسن او را سیقه کرده و شروین تا به الان باسن به محسن رهبر کلنIFG میداد.
وی پس از تلاش های زیاد در ۳ سال گذشته تا به الان در کانال میم خود و اپارات خود تلاش کرده و از اعضا سو استفاده کرده و در امد زایی میکند.
افراد سرشناس دارای نام «شروین»
[ویرایش]- شروین نام دو تن از پادشاهان باوندیان بودهاست؛ شروین پسر سرخاب و شروین پسر رستم. نویسندهٔ کتاب مرزباننامه، از شاهزادگان تبرستان و به نام مرزبان پسر رستم شروین و پسرش باراد بودهاست(یعنی نیای او نامش شروین بودهاست).
- شروین قطعهای گوینده و مدیر دوبلاژ
- شروین مهاجر آهنگساز و نوازنده کمانچه
- شروین وکیلی نویسنده، جامعهشناس و اسطورهپژوه
- شروین جزایری کوهنورد
- شروین حاجیپور خواننده
- شروین بزرگ بازیکن فوتبال
- شروین رجبعلی فردی بازیکن فوتبال آلمانی
- شروین پیشهور کارآفرین ایرانی-آمریکایی
معنا
[ویرایش]شروین به معنای کسی است که همه او را دوست دارند (معشوق مردمان) و همچنین به معنی همیشه پایدار و نامی است برای پسران. در سفینهٔ تبریز، شروین به معنی «معشوق مردمان» آمدهاست.[۲] همچنین شروین از دو بخش شر و وین تشکیل شده که وین پسوند مانستگی و شر نیز خلاصه شده واژه شیر است که معنی آن همانند شیر می شود.
مکانها
[ویرایش]- شروین کوه کوهستانی در طبرستان
- جانپناه شروین پناهگاه کوهنوردی در دامنه توچال
شهابسنگ شروین
[ویرایش]در سال ۲۳۱ خورشیدی برابر با ۲۳۷ قمری شهابسنگی در روستای رسکت واقع در بخش دودانگه در شهرستان ساری[نیازمند منبع]، سقوط کرد که به نام «شهاب سنگ اسپهبد شروین» خوانده شد. برخی پژوهشگران[نیازمند منبع] برج رسکت را یادمانی چندمنظوره در نزدیکی محل سقوط این شهابسنگ میدانند.[۳]
یادداشتها
[ویرایش]- ↑ https://www.behindthename.com/name/shervin/submitted
- ↑ تبریزی، ابوالمجد محمدبنمسعود، ۱۳۸۱. سفینهٔ تبریز. چاپ عکسی، تهران، مرکز نشر دانشگاهی، ص ۵۲۴. به نقل از صادقی، علیاشرف، ۱۳۸۵. «چند فهلوی»، مجلهٔ زبانشناسی، سال ۲۱، شمارهٔ ۴۱ و ۴۲، ص ۳۴.
- ↑ ماهنامهٔ نجوم، شماره ۲۰۷، خرداد و تیر ۱۳۹۰، صفحهٔ ۳۲.