مرزبان‌نامه
مرزبان‌نامه کتابی است در اصل به زبان مازندرانی، نوشتهٔ اسپهبد مرزبان بن رستم بن شهریار بن شروین بن رستم بن سرخاب بن قارن. بعدها سعدالدین وراوینی آن را از زبان طبری به فارسی دری نقل کرد. این اثر یکی از آثار ارزنده زبان فارسی و طبری است که در نیمه اول سده هفتم میان سال‌های ۶۱۷–۶۲۲ هجری قمری از زبان طبری باستان به زبان پارسی دری نوشته شد[نیازمند منبع].
مرزبان نامه از جمله شاهکارهای بلامنازع ادب فارسی و مازندرانی در نثر مصنوع مزین است[نیازمند منبع] و می‌توان آن را سرآمد همه آن‌ها تا اوایل سده هفتم دانست[نیازمند منبع]. بسیاری از موارد مرزبان نامه از حد نثر مصنوع متداول گذشته و صورت شعری دل‌انگیز یافته‌است. وراوینی چند سال بعد از اولین ترجمه مرزبان نامه یک بار دیگر دست به ترجمه این کتاب از زبان مازندرانی به فارسی زد بدون آنکه از تألیف روضةالعقول (اولین ترجمه مرزبان نامه توسط محمد بن غازی مَلَطیَوی) آگاه باشد.
'مرزبان نامه طبری' در نُه باب، یک مقدمه و یک ذیل است. این کتاب از زبان حیوانات و به تقلید از کلیله و دمنه نصرالله منشی نوشته شده‌است. در واقع نویسنده کتاب از طریق داستان‌های غیرمستقیم و از زبان حیوانات پند و اندرزهای خود را به پادشاه زمان خود می‌گوید. این روش در میان دانایان هندی و ایرانی رواج داشت و در ایران پس از اسلام نیز ادامه یافت. پیش از سعدالدین وراوینی، محمد بن غازی مَلَطیَوی که دبیر سلیمان شاه بن قلج ارسلان (۵۸۸–۶۰۰) پادشاه سلجوقی روم بوده‌است در سال ۵۹۸ و حدود ده سال پیش از وراوینی این کتاب را اصلاح و ترجمه نموده و آن را روضةالعقول نامیده‌است. چنان‌که از مقایسه آن با روضةالعقول برمی آید، بعضی از حکایات و ابواب اصلی کتاب در این ترجمه حذف شده که وراوینی خود نیز به این معنی اشاره کرده‌است. تاریخ ترجمه مرزبان‌نامه و تهذیب آن به دست وراوینی کاملاً معلوم نیست، ولی مسلماً بین سال‌های ۶۰۷–۶۲۲ اتفاق افتاده‌است. مرزبان‌نامه از نوع ادب تمثیلی (فابل) محسوب می‌شود و نثر آن فنی است. عنصرالمعالی کیکاووس در قابوس نامه و ابن اسفندیار در تاریخ طبرستان از مرزبان‌نامه نام برده‌اند.
هم‌اکنون نسخه این کتاب به زبان مازندرانی وجود ندارد و به بسیاری این را به خاطر آب و هوای مرطوب مازندران می‌دانند که اجازه ماندن این کتاب را نداده‌است. در هر صورت امروزه فقط ترجمه‌های فارسی، ترکی و انگلیسی آن موجود است.
سبک مرزبان نامه[ویرایش]
این کتاب ازجمله آثار نثر مسجع تبری (زبان مازندرانی) است که چندین بار به پارسی ترجمه شده. این کتاب به سبک متکلف و مصنوع نوشته شده‌است. از جمله صنایع لفظی و معنوی مرزبان نامه می‌توان به این موارد اشاره کرد:
- سجع: دولت آن جهانی را اساس در این جهان نهید و کسب سعادت باقی هم در این سرای فانی کنید.
- موازنه و مترادف: خبث جِبِلت و شر طبیعت در کار آورد.
- جناس: (اشتقاق، تام، خط، شبه اشتقاق، لفظی و ناقص)
- تشبیه: نازبالش تنعم
- استعاره: مُصَرحه: دُرج بلورین. مَکنیه: ابروی صباحت
- کنایه: به تازیانه بخشیدن.
- تضمین آیات و احادیث: نزدیک آمد که سِر حدیث سیبلغ مُلکُ اُمتی ما زُوی لی منهادر حق او آشکار شدی.
- تضاد: اخفا و اظهار. طاق و جفت.
- مراعات نظیر: و الحق اگرچه نقش نگارخانهٔ خوی و جمال بود نقش بندی حیل زنان هم به کمال دانستی و از کارگاه عمل صورت‌ها انگیختی.
- ارسال المثل: گرگ گفت: ع، ان الحبیبَ اذا لم یُسترز زارا، ع، دوست را چیست به ز دیدن دوست.
- استشهاد آوردن اشعار پارسی و تازی: در حال فرودآمد و زبان به فوایح ثنا و فواتح دعا بگشاد و گفت: بُوَد رسم سلام از بامدادان/ اگرچه اتفاق امشب فتاده ست.
منابع[ویرایش]
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به مرزبان‌نامه در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
- تاریخ ادبیات در ایران (جلد دوم) از میانه قرن پنجم تا آغاز قرن هفتم هجری، تأ لیف دکتر ذبیح‌الله صفا
- سبک‌شناسی بهار
- ویکی‌پدیای مازندرانی
- مرزبان نامه به کوشش دکتر خلیل خطیب رهبر
- مرزبان‌نامه به پارسی سره
- رضایی، مهدی. مرزبان نامه، یادگاری از ایران عهد ساسانی (PDF). مرکز آموزش عالی کازرون.
| شاخهٔ کیوسیه (۶۵۱–۱۰۷۴) |
|  |
|---|---|---|
| شاخهٔ اسپهبدیه (۱۰۷۴–۱۲۱۰) |
| |
| شاخهٔ کینخاریه (۱۲۳۸–۱۳۴۹) |
| |
| جستارهای وابسته | ||
