آی‌ای ۳۵ اوانکرو
| آی ای ۳۵ اُوانکِرو | |
|---|---|
| |
| کاربری | هواپیمای چندمنظوره دوموتوره |
| تولیدکننده | اداره ملی ساخت و تحقیقات هوانوردی (DINFIA)) |
| طراح | کورت تانک |
| نخستین پرواز | ۱۹۵۳ (۲۱ سپتامبر ۱۹۵۳) |
| معرفی‌شده در | ۱۹۵۷ |
| کاربر اصلی |  نیروی هوایی آرژانتین
|
| تعداد ساخته‌شده | ۵۰+ |
دینفیا آی ای ۳۵ اُوانکِرو (به اسپانیایی: DINFIA IA 35 Huanquero)یک هواپیمای چندمنظوره دو موتوره ساخت آرژانتین که توسط اداره ملی ساخت و تحقیقات هوانوردی (به اسپانیایی: National Directorate of Aeronautical Manufacturing and Research,) نام اختصاری «DINFIA»، جانشین شرکت اینستوتو آئروتکنیکو (مؤسسه فن آوری هوایی) در اوایل دهه ۱۹۵۰ طراحی و تولید شد.
توسعه
[ویرایش]دینفیا آی ای ۳۵ اُوانکِرو اولین هواپیمای طراحی شده توسط اداره ملی ساخت و تحقیقات هوانوردی (DINFIA)) بود که وارد خط تولید شد. یک هواپیمای تک‌باله دو موتوره تمام فلزی (به جز شَهپَرها که با روکش پارچه ای پوشانیده شده بود)، با بال پایین و دارای دمی با دو باله نصب شده بالا ، با سکان و ارابه فرود سه چرخه جمع‌شونده بود. پیشرانه هواپمیا توسط دو موتور شعاعی ای.آی ایی- ۱۹ آر ال ایندیو[۱] (به اسپانیایی: I.Ae. 19R El Indio) تأمین می‌شد.
تیم طراحی این هواپیما، توسط پروفسور آلمانی کورت تانک، طراح سابق شرکت فوکه-وولف هدایت می‌شد که وی همچنین جنگنده جت پولکی-۲ را بر اساس جت جنگنده دوران جنگ جهانی دوم فوکه-وولف تی.ای ۱۸۳، طراحی نمود.
نمونه اولیه برای اولین بار در ۲۱ سپتامبر ۱۹۵۳ (۳۰ شهریور ۱۳۳۲ خورشیدی) به پرواز درآمد و پس از آن برنامه‌ریزی برای تولید یک دسته ۱۰۰ فروندی از این هواپیما انجام شد.[۲] اولین هواپیمای تولیدی در ۲۹ مارس ۱۹۵۷ پرواز کرد.[۲]اما تنها نیمی از کمتر از هواپیماهای برنامه‌ریزی شده ساخته شد و تولید این هواپیما در اوایل سالهای ۱۹۶۰ متوقف شد.
گونه‌ها
[ویرایش]
- آی ای ۳۵ تیپ ۱ ای
- گونه آموزشی برای ناوبری و کارافزار، با پیشرانه دو موتور شعاعی ای.آی - ۱۹ آر ال ایندیو.
- آی ای ۳۵ تیپ ۱ بی
- گونه بمب افکن منشعب شده از گونه ا ای، مجهز به دو قبضه تیربار ۱۲٫۷ میلیمتر (۰٫۵۰۰ اینچ) برونینگ و جایگاه‌های حمل بمب تا ظرفیت ۱۰۰ کیلوگرم (۲۲۰٫۴۶۲ پوند) و چهارجایگاه برای حمل راکت در زیر بالها.[۳]
- آی ای ۳۵ تیپ ۱ یو
- گونه بمب افکن آموزشی و آموزش توپ‌های هوایی، با پیشرانه دو موتور شعاعی ای. آی - ۱۹ اس آر۱ ال ایندیو به قدرت هریک ۷۵۰ اسب بخار(۵۹۹ کیلووات).
- آی ای ۳۵ تیپ ۲
- گونه ترابری سبک با سه خدمه و طرفیت هفت مسافر و پیشرانه دو موتور شعاعی ای. آی - ۱۹ آر ال ایندیو.
- آی ای ۳۵ تیپ ۳
- گونه آمبولانس هوایی با سه خدمه و ظرفیت حمل چهار برانکارد به همراه خدمه، و پیشرانه دو موتورای. آی - ۱۹ آر ال ایندیو.
- آی ای ۳۵ تیپ ۴
- گونه عکسبرداری و شناسایی، دارای سه خدمه و اپراتور دوربین، پیشرانه دو موتورای. آی - ۱۹ آر ال ایندیو.
- آی ای ۳۵-ایکس-۳-پاندورا
- گونه مسافری، با توانای حمل ۱۰ مسافر، پیشرانه دو موتور شعاعی ای. آی - ۱۹ اس آر۱ ال ایندیو به قدرت هریک ۷۵۰ اسب بخار(۵۹۹ کیلووات).
- ای ای کونستانسیا ۲
- نام گذاری اولیه گوارانی-۱، مجهز به موتورهای توربوپراپ توربومکا بَستان.
- آی ای ۳۵ گوارانی ۱
- آی ای ۵۰ گوارانی ۲
هواپیماهای باقی مانده
[ویرایش]
- یک فروند اُوانکِرو به شماره ای-۳۱۶ (جمعی سابق ناوگان نیروی هوایی آرژانتین) در موزه ملی هوانوردی آرژانتین واقع در مورون - بوئنوس آیرس نگهداری شده و به نمایش گذاشته شده است.[۴][۵]
کاربران
[ویرایش]
مشخصات (آی ای ۳۵ تیپ ۱ ای)
[ویرایش]داده‌ها از Jane's All The World's Aircraft 1961–62[۶]
ویژگی‌های کلی
- خدمه: ۸ (خلبان، کمک خلبان، اپراتور رادار، مربی (چتربازی) و ۴ کارآموز)
- طول: ۱۳٫۹۸ متر (۴۵ فوت ۱۰ اینچ)
- پهنای بال: ۱۹٫۶ متر (۶۴ فوت ۴ اینچ)
- مساحت بالها: ۴۲ متر مربع (۴۵۰ فوت مربع)
- مقیاس نمایش: ۹:۱
- ماهی‌واره: root: NACA 633-218; tip: NACA 631-212[۷]
- وزن خالی: ۳٬۵۰۰ کیلوگرم (۷٬۷۱۶ پوند)
- وزن ناخالص: ۵٬۷۰۰ کیلوگرم (۱۲٬۵۶۶ پوند)
- ظرفیت سوخت: ۱٬۲۰۰ لیتر (۳۱۷ گالون آمریکایی؛ ۲۶۴ گالون بریتانیایی) در دو مخرن مستفر در بالها، با فضای پیش‌بینی شده برای ذخیره ۶۵۰ لیتر (۱۷۲ گالون آمریکایی؛ ۱۴۳ گالون بریتانیایی)
- پیشرانه هواگرد: ۲ عدد موتور شعاعی ۹ سیلندر هوا-خنک آی.ای ایی.۱۹ آر ال ایندیو، ۴۶۰ کیلووات (۶۲۰ اسب بخار) در هر موتور
- ملخ‌ها: ۳-bladed از نوع آرای۲۵۸۶ با زاویه ملخ قابل تنظیم
عملکرد
- حداکثر سرعت: ۳۶۲ کیلومتر بر ساعت (۲۲۵ مایل بر ساعت؛ ۱۹۵ گره) در ۳٬۰۰۰ متر (۹٬۸۰۰ فوت)
- سرعت کروز: ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت (۱۹۹ مایل بر ساعت؛ ۱۷۳ گره) در ۳٬۰۰۰ متر (۹٬۸۰۰ فوت) (در حالت پایاسیر اقتصادی)
- بُرد: ۱٬۵۷۰ کیلومتر (۹۷۶ مایل؛ ۸۴۸ مایل دریایی) حداکثر سوخت داخلی
- مداومت پروازی: ۴ ساعت و ۴۰ دقیقه (۷ ساعت و ۴۰ دقیقه با مخزن سوخت بیرونی)
- حداكثر ارتفاع: ۶٬۴۰۰ متر (۲۱٬۰۰۰ فوت)
- سقف پرواز بیشینه: ۶٬۶۰۰ متر (۲۱٬۷۰۰ فوت)
- نرخ صعود: ۵ متر بر ثانیه (۹۸۰ فوت بر دقیقه)
جستارهای وابسته
[ویرایش]توسعه مرتبط
منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «DINFIA IA 35». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۲ ژوئن ۲۰۲۴.
- ↑ "Club IAME - Productos de la Fábrica IAME, IAe R19 motor "El Indio"". Archived from the original on 2012-06-15. Retrieved 2012-08-28.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ Taylor 1961, p. 5.
- ↑ Bridgman 1959, pp. 5–6
- ↑ Ogden, 2008, p. 510
- ↑ Cater & Caballero (IPMS Magazine May 2013)
- ↑ Taylor 1961, pp. 5–6.
- ↑ Lednicer, David. "The Incomplete Guide to Airfoil Usage". m-selig.ae.illinois.edu. Retrieved 16 April 2019.
کتاب‌شناسی
[ویرایش]- Bridgman, Leonard, ed. (1959). Jane's All the World's Aircraft 1959–60. London: Sampson Low, Marston & Co. Ltd.
- Cortet, Pierre (July 2000). "Rétros du Mois" [Retros of the Month]. Avions: Toute l'Aéronautique et son histoire (به فرانسوی). No. 88. p. 4. ISSN 1243-8650.
- Magnusson, Michael (Summer 2009). "FMA: from 1945: The story of Fabrica Militar de Aviones, Argentina: Part 7". Air-Britain Archive. pp. 63–68. ISSN 0262-4923.
- Ogden, Bob (2008). Aviation Museums and Collections of the rest of the World. Tonbridge, Kent, UK: Air-Britain (Historians) Ltd. ISBN 978-0-85130-394-9.
- Taylor, John W. R., ed. (1965). Jane's All the World's Aircraft 1965-66. London: Sampson Low, Marston.
- The Illustrated Encyclopedia of Aircraft (Part Work 1982–1985), 1985, Orbis Publishing
پیوند به بیرون
[ویرایش]