مروانیان
مروانیان (۹۹۰-۱۰۸۵م) نام دودمانی کردتبار بودند که در شمال میان‌رودان در حدود یک سده فرمانروایی داشتند.
باذِکُرد،[۱] مؤسس این سلسله یکی از رؤسای طوایف کرد بود که در مرزهای ارمنستان و کردستان دژهایی بدست آورده بود. او از کاهش قدرت آل بویه در این منطقه، که پس از مرگ عضدالدوله پیش آمد، سود جست و دیاربکر را متصرف شد و موصل را برای زمانی به چنگ آورد و حتی بغداد را در سال ۳۷۲ق(۹۸۳م) مورد تهدید قرار داد.[۲]
فرمانرواها
| فرمانروا | سال فرمانروایی |
| باذِکُرد | (۹۸۳–۹۹۰) |
| حسن بن مروان | ۳۸۰ق/۹۹۰م |
| ممهدالدوله أبو منصور سعید | ۳۸۷ق/۹۹۷م |
| نصرالدوله أبونصر احمد (محمدبن مروان) | ۴۰۱ق/۱۰۱۱م |
| نظام‌الدوله نصر | ۴۵۳ق/۱۰۶۱م |
| منصور بن نصر | ۴۷۲ق/۱۰۷۹م |
| چیرگی سلاجقه | ۴۷۸ق/۱۰۸۵م |
منابع
- ↑ باذِکُرد از دانشنامه جهان اسلام
- ↑ کلیفورد ادموند بوسورث (۱۳۷۱)، سلسله‌های اسلامی، ترجمهٔ فریدون بدره‌ای، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه)، ص. ص۹۱
ویکی انگلیسی
مقاله باذِکُرد از دانشنامه جهان اسلام