پرش به محتوا

کا-۵ (موشک)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کا-۵
AA-1 آلکالی
موشک کا-۵ ام، نصب شده در زیر بال یک فروند میگ-۱۹
نوعموشک هوا به هوا کوتاه برد
خاستگاهاتحاد جماهیر شوروی
تاریخچه خدمت
خدمت۱۹۵۷ الی ۱۹۷۷
استفاده‌شده توسطنیروی هوایی شوروی
تاریخچه تولید
سازندهKaliningrad Series Production Plant
گونه‌هاکا-۵۵
ویژگی‌ها
وزن۸۲٫۷ کیلوگرم (۱۸۲ پوند)
طول۲٫۴۹ متر (۸ فوت ۲ اینچ)
قطر۲۰۰-میلیمتر (۷٫۹-اینچ)
سر جنگیHigh explosive
وزن سر جنگی۱۳ کیلوگرم (۲۹ پوند)

موتورراکت
برد
عملیاتی
۲ تا ۶ کیلومتر (۱٫۲ تا ۳٫۷ مایل)
بیشینهٔ سرعت۲٬۸۸۰ کیلومتر بر ساعت (۱٬۷۹۰ مایل بر ساعت) ( ماخ ۲٫۳۳)
سامانهٔ
هدایت
پرتو سواری LOSBR
سکوی
پرتاب
میگ-۱۷, میگ-۱۹, میگ-۲۱, سوخو-۹

کالینینگراد کا-۵ (نام اختصاص داده شده ناتو AA-1 Alkali)، که به عنوان آر. اس-۱ یو (مخفف: موشک هدایت شونده شماره یک) (روسی: реактивный снаряд первый управляемый РС-1У)[۱] یا ShM نیز شناخته می‌شود، یک موشک هوا به هوای اولیه ساخت اتحاد جماهیر شوروی بود.

تاریخچه

[ویرایش]

توسعه کا-۵ در سال ۱۹۵۱ آغاز شده و اولین شلیک آزمایشی این موشک در سال ۱۹۵۳ به انجام رسید. نمونه موشک توسط جنگنده یاکوولف یاک-۲۵ آزمایش شد، ولی به صورت عملیاتی مورد استفاده قرار نگرفت. این جنگ‌افزار با نام گروشین/توماشویچ آراس-۲ یو (روسی: Грушин/Томашевич РС-2У) در سال ۱۹۵۷ وارد خدمت شد، (همچنین با نام‌های آر-۵ اس یا کا-۵ اس نیز شناخته می‌شود). گونه اولیه این موشک با رادار ارپی-۲ یو (ایزومرود ۲) (روسی: РП-2У «Изумруд-2»»)که بروی جنگنده‌های میگ-۱۷ آرپی یو و میگ-۱۹ پی ام نصب شده بود، تطابق داشت. گونه ارتقا یافته کا-۵-ام یا آراس-۲ یو اس (نام اختصاصی در نیروی دفاع هوایی شوروی) که در سال ۱۹۵۹ وارد خدمت شد با رادار آرپی-۹/آرپی-۹ یو (سافیر) تطابق داشت که بروی سوخو-۹ نصب شده بود. جمهوری خلق چین یک نسخه از این موشک را با نام پی ال-۱ را برای استفاده توسط جنگنده‌های جی-۶ بی خود تولید نمود.

مشکلات مربوط به هدایت پرتو سواری LOSBR، به ویژه در هواپیماهای جنگنده تک سرنشین، قابل توجه بود و کا-۵ را در درجه اول به یک موشک ضد بمب افکن کوتاه برد تبدیل نمود. در حدود سال ۱۹۶۷ کا-۵ با کا-۵۵ (آر-۵۵) جایگزین شد، که جستجوگر پرتو سواری آن با جستجوگر راداری نیمه فعال SARH یا جستجوگرهای فروسرخ معادل با موشک کا-۲۳ (ای ای-۲ آتول) جایگزین شد. این موشک ۷٫۸ کیلوگرم (۱۷ پوند) از کا-۵ سنگین تر بود، اما دارای سرجنگی کوچکتری به وزن ۹٫۱ کیلوگرمی (۲۰ پوند) بود. کا-۵۵ تا حدود سال ۱۹۷۷ در خدمت باقی ماند و احتمالاً با آخرین رهگیر سوخو-۹ بازنشسته شد.

مشخصات (آراس-۲ یو اس / کا-۵ ام اس)

[ویرایش]
  • طول: ۲٬۵۰۰ میلیمتر (۸ فوت ۲ اینچ)
  • طول بال‌ها: ۶۵۴ میلیمتر (۲ فوت ۱٫۷ اینچ)
  • قطر: ۲۰۰ میلیمتر (۷ ۷۸ اینچ)
  • وزن پرتاب: ۸۲٫۷ کیلوگرم (۱۸۲ پوند)
  • سرعت: 800 m/s (۲٬۸۸۰ کیلومتر بر ساعت (۱٬۷۹۰ مایل بر ساعت))
  • برد: ۲–۶ کیلومتر (۱ ۱۴۳ ۳۴ مایل)
  • هدایت: پرتو سواری LOSBR
  • سرجنگی: ۱۳٫۰ کیلوگرم (۲۸٫۷ پوند)

کاربران

[ویرایش]
کاربران سابق موشک کا-۵ به رنگ قرمز نمایش داده شده‌اند

کاربر فعلی

[ویرایش]
 کره شمالی
بروی جنگنده‌های میگ-۲۱ پی اف ام مورد استفاده قرار می‌گیرد.

کاربران قبلی

[ویرایش]
شوروی
نیروی هوایی شوروی و نیروی دفاع هوایی شوروی هر دو از موشک‌های کا-۵ استفاده می تمودند.
 چین
نیروی هوایی ارتش آزادی‌بخش خلق از نمونه تولید شده تحت امتیاز در چین به نام پی ال-۱ استفاده می‌نمود (پی ال مخفف کلمه‌های پی لی و به معنای صاعقه به زبان چینی است).
 چکسلواکی
نیروی هوایی خلق چکسلواکی دو گونه آراس-۲ یو و آراس-۲ یو اس را در اختیار داشت.
 مجارستان
نیروی هوایی مجارستان از موشک‌های آراس-۲ یواس برای جنگنده میگ-۱۹ پی ام، میگ-۲۱ پی اف و میگ-۲۱ ام اف استفاده می‌نمود.
 مالی
نیروی هوایی مالی[۲]
 لهستان
نیروی هوایی لهستان از موشک آراس-۲ یو برای میگ-۱۷ پی ام، میگ-۱۹ پی ام و جنکنده‌های میگ-۲۱ خود استفاده می‌نمود، کماکان به عنوان هدف تمرینی کاربری دارند.[۳]
 رومانی
این موشک در سال ۱۹۸۴، با نام ای-۹۰ در الکترومکانیکا پلویشتی (رومانیایی: Electromecanica Ploiesti) در رومانی تولید شد.

منابع

[ویرایش]
مستندات
  1. Мясников Виктор (2012-06-01). "Сверхзвуковые ракеты находят цель" (به روسی). Независимое военное обозрение. Archived from the original on 2012-07-05. Retrieved 2012-06-01. {{cite web}}: Unknown parameter |deadlink= ignored (|url-status= suggested) (help)
  2. (Cooper و دیگران 2011، ص. 47)
  3. SRCP-WR z ITWL. pl.
کتابشناسی
  • Cooper, Tom; Weinert, Peter; Hinz, Fabian; Lepko, Mark (2011). African MiGs, Volume 2: Madagascar to Zimbabwe. Houston: Harpia Publishing. ISBN 978-0-9825539-8-5.
  • Gordon, Yefim (2004). Soviet/Russian Aircraft Weapons Since World War Two. Hinckley, England: Midland Publishing. ISBN 1-85780-188-1.

پیوند به بیرون

[ویرایش]