پیش‌نویس:ماجرای گالیله

در سال 1610، کتاب «سیدروس نونیکیوس» (پیام‌آور ستارگان) گالیله منتشر شد که در آن به توصیف مشاهدات خود با تلسکوپ جدید و قدرتمندش (مانند قمرهای گالیله‌ای) می‌پرداخت. با بررسی این مشاهدات و مشاهدات دیگری که در آینده انجام داد (از جمله فازهای زهره) نظریة خورشید مرکزی نیکلاس کوپرنیک را تایید کرد که در کتاب «درباره گردش اجرام آسمانی» در سال 1543 منتشر شده بود. اکتشافات گالیله با مخالفت کلیسای کاتولیک همراه بود اما گالیله به اکتشافاتش ادامه داد و در سال 1616 نظریه جزر و مد و در سال 1619 نظریه ستاره‌های دنباله‌دار را مطرح ساخت. گالیله معتقد بود که جزر و مد نشانه‌ای از حرکت زمین است.

جنجال‌های آغازین

گالیله مشاهدات تلسکوپی خود را در اواخر سال 1609 آغاز کرد و تا مارس 1610 توانست کتاب کوتاهی با عنوان پیام‌آور ستارگان منتشر کند که برخی اکتشافات خود را در آن شرح داده بود. از جمله این اکتشافات می‌توان به کوه‌های روی ماه، مجموعه ستاره‌هایی که به دلیل نور کم تصور می شد توده‌های ابر (سحابی) هستند و قمرهای کوچکِ مدار مشتری اشاره کرد.

دستاوردهای گالیله مشکلات متعددی را برای خداشناسان و فیلسوفان طبیعی آن دوران ایجاد کرده بود. مشاهدات او در تضاد با ایده‌های علمی و فلسفی ارسطو و بطلمیوس بود که ارتباط نزدیکی با کلیسای کاتولیک داشتند. مشاهدات گالیله از فازهای زهره که چرخش آن را به دور خورشید نشان می‌داد و مشاهده قمرهایی که به دور مشتری می چرخند، با مدل زمین مرکزی بطلمیوس (پذیرفته‌‌شده توسط کلیسای کاتولیک) در تضاد کامل بود و از مدل کوپرنیک پشتیبانی می‌کرد.