پیش‌نویس:تکنیک های گسترش یافته گیتار

تکنیک های گسترش یافته گیتار به معنای استفاده از روش های غیر معمول و یا غیر استاندارد در نوازندگی گیتار است که برای به دست آوردن صداها یا طبقات صدایی ناشناخته شده به کار می روند.این تکنیک ها به نوازنده ها این فرصت را می دهد تا بتوانند محدوده صدایی ساز خود را گسترش دهند.تکنیک های گسترش یافته مواردی هستند که از نیمه دوم قرن بیستم به ویژه دهه های 1950 و 1960 تا کنون ابداع شده اند و یا جزو تکنیک های مرسوم در قرن های گذشته بودنند اما در زمان معاصر به شیوه جدیدی مورد استفاده قرار می گیرند.

استفاده از ابزارها

«جان کیج» در سال 1940 برای اولین بار با افزودن اشیا و ابزار خارجی ، نوع و جنس صدای پیانو را تغییر داد و نام «پیانو دست کاری شده »را برای ساز جدید به کار برد . در دهه شصت میلادی نیز برای اولین بار «بِر فونگار» و همزمان «کِیث راو» به فکر استفاده از این روش بر روی گیتار افتادند. پس از آن آهنگسازان دیگری نیز از این شیوه برای تغییر جلوه های صوتی ساز بهر برده اند که شامل دست کاری گیتار با وسایل مختلف جهت تولید صوت می شود. که به عنوان مثال ، میتوان از قاشق برای تولید ترمولو، اسلاید برای گلیساندو، چوب کبریت برای تولید اصوات کوبه ای و کاپو برای تغییر تنالیته قطعه، نام برد. قاشق:نوازنده برای ایجاد صدای ترمولو از یک قاشق استفاده می کند.این تکنیک با لمس سیم توسط قاشق با دست و گرفتن نت مورد نظر با دست چپ اجرا می شود.آهنگساز در این موقعیت می بایست زمان کافی برای آماده کردن قاشق برای نوازندهدر نظر بگیرد. اسلاید:اسلاید،استوانه ای فلزی یاشیشه ای و یا پلاستیکی است که بر روی یکی از انگشتان دست چپ قرار می گیرد،از اسلاید برای زیر بم کردن مختصر نت هاوهمچنین اجرای گلیساندو استفاده مییشود. چوب کبریت:نوازنده ها می توانند باگذاشتن چوب کبریت بین سیم های گیتار صدایی کوبه ای از ساز گیتار تولید کنند. کاپو:کاپو وسیله ای است که نوازنده را قادر می کند در تنالیته و انگشت گذاری متفاوت اجرا کند.

اصوات کوبه ای

آهنگسازان در طی قرن های گذشته ، گاهی از گیتار به عنوان سازی کوبه ای با ضربه زدن به سیم و بدنه گیتار ، نیز استفاده کرده اند. صدای کوبه ای که از گیتار تولید می شود به سه نوع ضربه تقسیم بندی شده است. اولین نوع کوبه ای زهی، که شامل تولید صداهای کوبه ای توسط انواع مختلف ضربه زدن به سیم ها است. نوع دوم تکنیک «تامبورا»که یکی از رایج ترین تکنیک در موسیقی گیتار مخصوصا قرن بیستم می باشد. تامبورا در گیتار با کوبیدن بخش گوشتی انگشت شست دست راست بر روی سیم ها نزدیک خرک اجرا می شود که صدای تولیدی شبیه به ساز تیمپانی است. و نوع سوم ضربه زدن به بدنه گیتار است.ساز گیتار به لحاظ وسعت بدنه،قابلیت ایجاد طیف وسیعی از صداهای کوبه ای را دارا می باشد.آهنگسازان مختلف از نماد های متعددی برای راهنمایی نوازندگان برای تعیین نوع و مکان ضربه استفاده می کنند.قسمت عریض تر صفحه ،صدایی بم تر و پر طنین تری ایجاد می کند در حالی که صدای تولیدی از قسمت کم عرض بدنه، صدایی زیر تر و کم طنین است.