پارتی کبکوآ
Parti Québécois پارتی کبکوآ | |
|---|---|
| پرونده:PQ logo 2021.png | |
| کوته‌نوشت | PQ |
| رهبر | Paul St-Pierre Plamondon |
| رئیس | Jocelyn Caron |
| بنیان‌گذاران | René Lévesque Gilles Grégoire |
| بنیان‌گذاری | ۱۱ اکتبر ۱۹۶۸ |
| ادغام از | Mouvement Souveraineté-Association، Ralliement national، Rassemblement pour l'Indépendance Nationale |
| ستاد | 1200, avenue Papineau Suite 150 مونترآل، کبک H2K 4R5 |
| اعضای ثبت‌نام کرده (۹ مارس ۲۰۲۲) |  ۴۲٫۶۶۵[۱] |
| مرام سیاسی | Quebec nationalism[۲] جنبش حق حاکمیت کبک سوسیال دموکراسی[۲][۳][۴][۵] جمهوری‌خواهی ملی‌گرایی اقتصادی[۶] |
| طیف سیاسی | چپ میانه[۷][۸][۹] |
| وابستگی منطقه‌ای | کنفرانس دائمی احزاب سیاسی آمریکای لاتین و کارائیب (عضو ناطر) |
| رنگ رسمی | آبی |
| کرسی در مجمع ملی | ۴ از ۱۲۵ |
| وبگاه | |
پارتی کبکوآ (به فرانسوی: Parti Québécois) که به شکل مختصر «پ کو» (PQ) گفته می‌شود، از احزاب سیاسی چپ میانه[۱۰] استانی در کبک، کانادا است که از حاکمیت ملی برای استان کبک و جدایی از کانادا دفاع می‌کند. این حزب به‌طور سنتی مورد حمایت جنبش کارگری است و بر خلاف دیگر احزاب سوسیال دموکرات، پیوندهای آن با جنبش کارگری غیررسمی است.[۱۱] حامیان و اعضای پ کو، «پیکیست» خوانده می‌شوند.
از سال ۲۰۰۷، پولین مروا رهبری حزب را بر عهده داشته‌است. او پس از پیروزی حزبش در انتخابات عمومی کبک در ۲۰۱۲، نخست‌وزیر است.[۱۲][۱۳]
نتایج[ویرایش]
| انتخابات | تعداد نامزدها | تعداد کرسی‌های برده | درصد از رای مردمی | نتیجه |
|---|---|---|---|---|
| ۱۹۷۰ | ۱۰۸ | ۷ | ۲۳٫۰۶% | اکثریت لیبرال |
| ۱۹۷۳ | ۱۱۰ | ۶ | ۳۰٫۲۲% | اکثریت لیبرال |
| ۱۹۷۶ | ۱۱۰ | ۷۱ | ۴۱٫۳۷% | اکثریت پ کو |
| ۱۹۸۱ | ۱۲۲ | ۸۰ | ۴۹٫۲۶% | اکثریت پ کو |
| ۱۹۸۵ | ۱۲۲ | ۲۳ | ۳۸٫۶۹% | اکثریت لیبرال |
| ۱۹۸۹ | ۱۲۵ | ۲۹ | ۴۰٫۱۶% | اکثریت لیبرال |
| ۱۹۹۴ | ۱۲۵ | ۷۷ | ۴۴٫۷۵% | اکثریت پ کو |
| ۱۹۹۸ | ۱۲۴ | ۷۶ | ۴۲٫۸۷% | اکثریت پ کو |
| ۲۰۰۳ | ۱۲۵ | ۴۵ | ۳۳٫۲۴% | اکثریت لیبرال |
| ۲۰۰۷ | ۱۲۵ | ۳۶ | ۲۸٫۳۵% | اکثریت لیبرال |
| ۲۰۰۸ | ۱۲۵ | ۵۱ | ۳۵٫۱۷ % | اکثریت لیبرال |
| ۲۰۱۲ | ۱۲۵ | ۵۴ | ۳۱٫۹۵% | اکثریت پ کو |
منابع[ویرایش]
- ↑ "Les nouveaux partisans du Parti conservateur du Québec" (به فرانسوی). 3 May 2022. Retrieved 9 August 2023.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ How Political Parties Respond: Interest Aggregation Revisited. Routledge. 2 August 2004. p. 149. ISBN 978-1-134-27668-4. Retrieved 18 August 2012.
- ↑ Rodney S. Haddow, Thomas Richard Klassen (2006). Partisanship, globalization, and Canadian labour market policy. Toronto, ON: University of Toronto Press. p. 56. ISBN 978-0-8020-9090-4.
- ↑ Geoffrey Hale; Geoffrey E. Hale (2006). Uneasy Partnership: The Politics of Business and Government in Canada. University of Toronto Press. p. 24. ISBN 978-1-55111-504-7. Retrieved 18 August 2012.
- ↑ Cecil Young (2004). One Canada. Trafford Publishing. p. 37. ISBN 978-1-4120-2235-4. Retrieved 18 August 2012.
- ↑ CBC News (23–24 August 2018). "Where Quebec's parties stand on the issues that matter most to you". CBC News.
- ↑ Britannica Book of the Year (2013 ed.). Encyclopædia Britannica, Inc. 2013. p. 402. ISBN 978-1-62513-103-4. Retrieved 2 October 2017.
- ↑ Banting, Keith; Myles, John (2013). Inequality and the Fading of Redistributive Politics. Vancouver: UBC Press. p. 385. ISBN 978-0-7748-2601-3. Retrieved 2 October 2017.
- ↑ Bergo, Havard (16 October 2016). "New leader, new tactics for Quebec's Parti Québécois". Global Risk Insights. Retrieved 2 October 2017.
- ↑ Dominique Auzias; Jean-Paul Labourdette; Collectif (10 February 2012). Québec 2012-2013. Petit Futé. pp. ۳۹–. ISBN 978-2-7469-5170-9. Retrieved 18 August 2012.
- ↑ Social Democracy After the Cold War - Bryan Evans, Ingo Schmidt - Google Boeken. Books.google.com. ۲۰۱۲-۰۷-۱۹. Retrieved 2012-10-19.
- ↑ Rita Devlin Marier, New Quebec government could have problems over tax hike plans بایگانی‌شده در ۱۸ اکتبر ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine, Reuters, September 25, 2012.
- ↑ New Quebec government could have problems over tax hike plans بایگانی‌شده در ۱۸ اکتبر ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine, Reuters, September 25, 2012.
پیوند به بیرون[ویرایش]
 |
در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ پارتی کبکوآ موجود است. |
| عمومی | |
|---|---|
| کتابخانه‌های ملی | |
| سایر | |
