ویکیپدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۰/۴۳
تأثیر آیینهای کهن ایرانی بر آیین زرتشت به آیینها و عقاید اقوام ایرانیتبار و اقوام بومی فلات ایران در عصر مقدّم بر زرتشت و چگونگی تأثیرگذاری این آیینها بر نوآوری دینی آیین زرتشت میپردازد. ساکنان و اقوام بومی ایران، که قبل از ورود آریاییها در نقاط مختلف فلات ایران سکونت داشتند، دارای عقاید مهرپرستی بودند. احترام به گیاهان و درختان و بهطور کلی تمام رستنیها و جانوران سودمند برای جهان هستی، در میان ایرانیان رسم بودهاست. برای شناخت دین در ایران باستان میتوان به دو منبع اوستا و سنگنبشتههای هخامنشی استناد کرد. در اوستا چندینبار واژهٔ «ائیریه» به معنی آریایی تکرار شدهاست. «ائیریه» شکل باستانی ثبت شدهٔ واژهٔ «آریا» است که برای اشاره به مجموعهٔ اقوام ایرانیتبار و هندیان بهکار میرود. دین کهن اقوام ایرانیتبار برگرفته از عقاید کهنتر آریاییهاست که در آن عوامل طبیعی و روان مردگان اهمیت بسزایی داشتند. در طی تکامل این عقاید، هر یک از اجزای طبیعت، بهصورت خدایی درآمدهبود و بدینگونه خدایان بسیاری بر سرنوشت جهان فرمانروایی میکردند. در این رشته عقاید کهن آریاییها، دو دسته از خدایان وجود داشتند که به آنان اهوره (نیروهای نیک) و دیوه (نیروهای پلید) گفتهمیشد. در میان این اقوام این عقیده وجود داشت که در جهان دو آیین و قانون وجود دارد: ارته به معنی نظم و تقوا و دروغ به معنی آشوب. اقوام هندوایرانی در زمانی بسیار کهن، به خدا-پدری اعتقاد داشتند که با نام و صفتهای گوناگونی خوانده میشد. همهٔ خدایان چه اهوراها و چه دیوها، فرزندان او بودند، ولی خود او در امر آفرینش و امور جهان وظیفهای برعهده نداشت. این اندیشه در ایران با نام آیین زروانی معروف است.