ویکیپدیا:نوشتار پیشنهادی/۲۰۲۰/۱۸
شکل توالتها در ژاپن نسبت به سایر کشورهای توسعهیافته پیچیدهتر است. دو نوع توالت در ژاپن وجود دارد؛ یک نوع آن توالت آسیایی است که بیشتر در توالتهای همگانی کاربرد دارد (همانند توالتهای اسلامی در ایران) و نوع دیگر توالتهای غربی ازجمله «توالت سیفونی» و «توالت سرپایی» است که پس از جنگ جهانی دوم در ژاپن رواج پیدا کردند. نوع ویژهٔ توالتهای غربی ساختِ ژاپن در خارج از ژاپن، بیدهٔ ژاپنی و در داخل ژاپن واشلت (بهمعنی آبشویَک) گفته میشود. با وجود فناوری بالای واشلتها، بهدلیل پیچیدگی کارکرد و گیرِ فنی آنها، کاربریِ این توالتها در خارج از ژاپن چندان گسترش نیافتهاست. توالتها در ژاپن برای همسویی با فرهنگ ویژهٔ این کشور تغییراتی یافتهاند که باعث تفاوتهایی با توالتهای دیگر کشورها شدهاست. از برتری و سودمندی توالتهای ژاپنی میتوان به امکانات بالا، صرفهجویی در مصرف آب و انرژی و کاربری آسانتر برای سالمندان و افراد معلول اشاره کرد. در دورهٔ «جومون» چاه مستراحی بهشکل نعل اسب با فضای دایرهایشکل در میان آن ساخته میشد که در پیرامون آن تودههای فضولات را قرار میدادند. در این تودهها تهنشست مدفوعِ سگ و انسان تبدیل به کودِ سخت میشد. از این مکانها بهعنوان توالت استفاده میشدهاست. پیش از آن، در دورهٔ یایویی از اولین سیستمهای فاضلاب استفاده شد. این سیستمها دربرگیرندهٔ چندین چاه بوده که گویا به توالتها متصل بودهاست. یک احتمال هم وجود دارد که در مراکز مذهبی در توالتها از آب جاری نیز استفاده میکردهاند. چاه مستراح دیگری توسط فرهنگشناسان در کاخ «فوجیوارا» در منطقهٔ «کاشیهارا» کشف شد.