ایم-۱۲۰ آمرام

موشک هوابه‌هوای میان برد پیشرفته ایم-۱۲۰ (به انگلیسی: AIM-120 Advanced Medium-Range Air-to-Air Missile) با نام اختصاری آمرام (AMRAM) موشکی با قابلیت شلیک در تمامی شرایط آب‌و هوایی به اهداف فراتر از میدان دید است. این موشک مافوق صوت هواپایه و رهگیر هوایی از رادار فعال برای پیگیری هدف، و فرکانس‌های رادیویی فعال برای تشخیص هدف استفاده می‌کند و بعد از شلیک به روش‌های ناوبری مستقل خود برای درگیری با هدف متکی است. وجود رادار، سیستم میکروکامپیوتری و واحد اطلاعات اینرسایی باعث می‌شود تا وابستگی این موشک به سیستم کنترل آتش هواپیمای شلیک‌کننده آن به حداقل برسد.

آمرام از یک موتور راکتی سوخت جامد استفاده می‌کند که آن را به سرعت چهار ماخ رسانده و بردی فراتر از ۴۸ کیلومتر را به آن می‌بخشد. سیستم خودکار پیچیده، سرعت بسیار بالا، و مانورپذیری فوق‌العاده باعث می‌شود تا شانس فرار از چنگ آمرام به حداقل برسد. در لحظه رهگیری فیوز مجاورتی موشک بمب حاوی حدود بیست کیلو مواد منفجره آن را فعال می‌کند تا هدف را نابود کند. در مسافت‌های کوتاه این موشک کاملا به رادار خود متکی است و هواپیمای شلیک‌کننده نیازی به هدایت آن ندارد اما در مسافت‌های طولانی‌تر این موشک از هدایت اینرسیایی بهره برده و اطلاعات مربوط به تغییرات هدف را از هواپیمای شلیک‌کننده خود دریافت می‌کند.

آمرام برای نیروی هوایی و دریایی آمریکا ساخته شده و جایگزینی برای موشک‌های ایم-۷ اسپارو است. آمرام در مقایسه با اسپارو سریع‌تر، کوچک‌تر، سبک‌تر است و قابلیت بهتری برای درگیری با اهداف کم‌ارتفاع دارد. هواپیماهای اف-۱۵، اف-۱۶ و اف-۲۲ نیروی هوایی آمریکا، اف-۱۴ دی، اف-۱۸ هورنت و اف-۱۸ سوپرهورنت نیروی دریایی آمریکا، اف-۴های نیروی هوایی آلمان و سی هریرهای بریتانیایی قابلیت استفاده از آمرام را دارند. نخستین شلیک این موشک در جنگ واقعی در دسامبر ۱۹۹۲ توسط یک جنگنده اف ۱۶ علیه یک میگ-۲۵ عراقی در جنوب عراق صورت گرفت که به سرنگونی جنگنده عراقی انجامید.