پرش به محتوا

همخوان نرم‌کامی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
واجگاه (کارا و ناکارا): ۱. برون‌لبی، ۲. درون‌لبی، ۳. دندانی، ۴. لثه ای، ۵. پس‌لثه ای، ۶. پیش‌کامی، ۷. کامی، ۸. نرمکامی، ۹. زبانکی، ۱۰. گلویی، ۱۱. چاکنایی، ۱۲. برون‌چاکنایی، ۱۳. ریشه‌ای، ۱۴. پس‌پسینی، ۱۵. پیش‌پسینی، ۱۶. تیغه‌ای، ۱۷. نوکی و ۱۸. زیرنوکی

ناحیه نرم قسمت عقب سقف دهان را نرم‌کام می‌گویند. صامتهایی را که با قرار گرفتن زبان در این موقعیت ایجاد شوند همخوان نرم‌کامی[۱] (انگلیسی: Velar consonant) می‌گویند.

همخوان نرمکامی ویژگی همخوانی است که در تولید آن زبان به نرمکام نزدیک می‌شود یا در تماس با آن قرار می‌گیرد.

همخوان نرمکامی [k] پربسامدترین همخوان در زبان‌های بشری است.[۲]

از دیگر همخوان‌های نرمکامی واجی است که در پایان واژه هوشنگ و در آغاز واژه گیتا شنیده می‌شود.[۳]

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. «نرم‌کامی» [زبان‌شناسی] هم‌ارزِ «velar»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر ششم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۸۵-۶ (ذیل سرواژهٔ نرم‌کامی1)
  2. Ian Maddieson and Sandra Ferrari Disner, 1984, Patterns of Sounds. Cambridge University Press
  3. درزی، علی. درآمدی بر زبانشناسی معاصر. تهران:انتشارات سمت(۱۳۹۴). صفحه ۳۶–۵۷.

منابع

[ویرایش]