نواخت
نواخت در زبان‌شناسی به زیر و بمی صدا در یک واژه گفته می‌شود که معنای دستوری یا واژگانی آن را دگرگون کند.
ویژگی نواخت‌بری[ویرایش]
.png)
.png)
.png)
.png){kind=small}
زبان نواخت‌بر گونه‌ای از زبان است که با تغییر شیوه ادای واژه‌ها می‌توان معنی‌های گوناگونی را ایجاد کرد. زبان چینی از مشهورترین زبانهای نواخت‌بر است. این ویژگی بیشتر در زبانهای تک هجایی شرق آسیا و زبانهای آفریقای زیر صحرا دیده می‌شود. در زبان فارسی هم ویژگی نواخت‌بری بگونه محدود بکار می‌رود. یک مثال مشهود از خاصیت نواخت‌بری واژگانی در فارسی می‌توان به واژهٔ «گویا» اشاره کرد که بسته به نحوه ادای آن می‌توان معنی‌های «روان و سلیس» یا «انگار» را برداشت کرد. همچنین پرسشی، تعجبی یا اخباری کردن جمله‌ها به وسیلهٔ تن صدا هم یک ویژگی نواخت‌بری دستوری در زبان فارسی است. در زبانهای شرق آسیایی‌ای چون چینی، تایلندی، ویتنامی و برخی زبانهای آفریقای جنوب صحرا، ویژگی نواخت‌بری واژگانی یا دستوری به صورت گسترده بکار می‌رود.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «(Tone (linguistics». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۴ بهمن ۱۳۹۱.
 |
این یک مقالهٔ خرد مرتبط با زبان است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
