پرش به محتوا

عمرو بن عدی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

عمرو بن عدی بن نصر بن رابعه (عربی: عمرو بن عدی بن نصر بن ربیعة، آوانگاری: ʿAmr ibn ʿAdī ibn Naṣr ibn Rabīʿa) پادشاه نیمه افسانه‌ای با وضعیت حیات نامعلوم لخمی حیره بود. آورده‌اند او با شاپور یکم نیز، هم‌دوره بود‌ه‌است.[۱]

زندگی‌نامه

[ویرایش]

بیشتر جزئیات زندگی او اختراعات افسانه ای و بعدها است.[۲] به گفته شارل پلا، با تار شدن واقعیت تاریخی این شخصیت و وقایع [...] مبهم شد، افسانه از نام او برای تعیین زمان وقایع جابجا شده از دنباله تاریخی آنها و داستانهای اختراع شده استفاده کرد. توضیح ضرب المثل‌هایی که غیرقابل درک شده بودند.[۳]

مانویت

[ویرایش]

عمرو برجسته‌ترین حامی آیین مانوی بود[۴] و به مانوبان پناه داد و توانست نرسه را متقاعد کند تا به آزار و شکنجه مانویان پایان دهد. با این حال، آزار و شکنجه مانویان پس از مرگ نرسه از سرگرفته شد و این پادشاهی لخمی حمایت خود از مانویان را از سر گرفت.[۵]

منابع

[ویرایش]
  1. دو قرن سکوت، عبدالحسین زرین کوب، ص ۱۶.
  2. Turner 2010.
  3. Pellat 1960.
  4. 4. ^ H. H. Schaeder, “Rezension von Schmidt und Polotsky, Ein Mani-Fund” (Gn. 9, Berlin, 1933, 344-45).
  5. 6. ^ R. E. Emmerick, Werner Sundermann, Peter Zieme, “Studia Manichaica” p.309