ضمان
ضَمان یا عقد ضمان در فقه و حقوق ایران به معنای بر عهده گرفتن مالی است که بر ذمه دیگری است. به تعبیر دیگر ضمان، التزام به پرداخت دین ثابت دیگری از طرف شخص غیر مدیون به آن شخص است. متعهد را ضامن، صاحب مال (طلبکار) را مضمون له، و مدیون اصلی را مضمون عنه می‌گویند. در فقه امامیه ضمان را نقل ذمه‌ای به ذمه دیگر تعریف کرده‌اند، قانون مدنی ایران نیز به پیروی از نظریه امامیه نقل ذمه را پذیرفته و در ماده ۶۹۸ به این امر تأکید کرده‌است.[۱]
معنای لغوی[ویرایش]
ضمان در لغت به معنای بر عهده گرفتن، کفیل شدن، التزام و تعهد می‌باشد.[۲]
شرایط مورد ضمان (مضمون به)[ویرایش]
- باید مال باشد (عین یا منفعت)
- در ذمه کسی باشد
- معین باشد[۳]
پانویس[ویرایش]
- ↑ محقق داماد، سید مصطفی. «ضمان عقدی، ضم ذمه به ضمه یا…؟». مجلات تخصصی نورمگز. دریافت‌شده در ۲۲ فوریه ۲۰۱۳.
- ↑ «ضمان». لغتنامه. دریافت‌شده در ۱۶ مارس ۲۰۱۳.
- ↑ ماده ۹۴ قانون مدنی ایران
منابع[ویرایش]
- جعفری لنگرودی، محمد جعفر (۱۳۹۰). ترمینولوژی حقوق. تهران: کتابخانه گنج دانش. شابک ۹۶۴-۵۹۸۶-۰۷-۹. پارامتر
|تاریخ بازیابی=نیاز به وارد کردن|پیوند=دارد (کمک)
 | این یک مقالهٔ خرد حقوقی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |