سلطان حسین جلایر

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سلطان حسین جلایر
شیخ حسین جلایر
چهارمین پادشاه ایلکانی
سلطنت۱۳۸۲ – ۱۳۷۴ میلادی
تاج‌گذاری۱۳۷۴ میلادی (۷۵۷ هجری) تبریز
پیشینسلطان حسن جلایر
جانشینسلطان احمد جلایر
زادهتبریز
درگذشته۱۳۸۲ میلادی (۷۸۴ هجری)
تبریز
آرامگاه
دمشقیهٔ تبریز
نام کامل
معزالدین سلطان حسین بن اویس بن حسن بن حسین بن آغبوغا بن ایلکا بن جلایر
دودمانجلایریان
پدرسلطان اویس جلایر

معزالدین سلطان حسین بن اویس بن حسن بن حسین بن آغبوغا بن ایلکا بن جلایر چهارمین پادشاه از دودمان جلایریان (ایلکانیان) است.[۱][۲][۳]

برادران و خواهران[ویرایش]

سلطان حسین جلایر ۵ برادر به نام‌های احمد، اسماعیل، بایزید، حسن و شیخ علی و یک خواهر به نام دندی خاتون داشت که خواهرش به عقد شاه محمود مظفری درآمد. آرامگاه سلطان حسین و ۲ تن از برادرانش که بر تخت پادشاهی نشستند (سلطان حسن جلایر و سلطان احمد جلایر) در مقبرهٔ دمشقیهٔ تبریز است.[۴]

شروع سلطنت[ویرایش]

سلطان اویس جلایر دچار بیماری صعب‌العلاجی گشت و در شب ۹ اکتبر ۱۳۷۴ (۲ جمادی‌الاول ۷۷۶) درگذشت که حافظ ابرو در این باره می‌نویسد:[۲][۵]

قبل از آن تاریخ به سه ماه، آن پادشاه بر زمان فوت خود آگاه شد و وسایل کفن و تابوت و سایر ضروریات سفر آخرت را ترتیب کرده بود و چون آثار نزع بر ناصیهٔ او ظهور نمود، ارکان دولت به مرافقت قاضی شیخ علی و خواجه شیخ کججانی بر سر بالین وی حاضر شده، طلب وصیت نمودند. سلطان گفت ولایت عهد تعلق به حسین دارد و ایالت بغداد به شیخ حسن.

پس از درگذشت سلطان اویس —طبق وصیتی که کرده بود— فرزند دوم‌اش سلطان حسین جلایر به سلطنت رسید. بزرگان آذربایجان از ترس هرج و مرج و آشوب، پسر بزرگ‌تر سلطان اویس —یعنی سلطان حسن جلایر— را پس از ادعای سلطنت، به قتل رساندند.[۴]

پانویس[ویرایش]

  1. «معزالدین سلطان اویس جلایر ایلکانی». شبکهٔ اینترنتی آفتاب. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
  2. ۲٫۰ ۲٫۱ شهر من تبریز، صفحهٔ ۱۸۳
  3. «معنی آل جلایر». لغت‌نامهٔ دهخدا. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
  4. ۴٫۰ ۴٫۱ «جلایریان یا ایلکانیان». دانشنامهٔ جهان اسلام. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئن ۲۰۱۶.
  5. شهر من تبریز، صفحهٔ ۱۸۴

منابع[ویرایش]

  • خاماچی، بهروز (۱۳۸۹شهر من تبریز، تبریز: انتشارات ندای شمس، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۲۶۸۸-۰۳-۶
  • نادرمیرزا -شاهزادهٔ قاجار، تاریخ و جغرافی دارالسلطنه تبریز، دانشنامهٔ جهان اسلام
  • کارنگ، عبدالعلی (۱۳۷۴آثار باستانی آذربایجان، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی

پیوند به بیرون[ویرایش]