زبان کره‌ای میانه
| کره‌ای میانه | |
|---|---|
| منطقه | شبه‌جزیره کره |
| دوره | سده ۱۱ تا ۱۶ میلادی |
کره‌ای
| |
گونه‌های نخستین | نیاکره‌ای
|
| هانجا (ایدو، هیانگچال، گوگیه‌ئول)، هانگول | |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | okm |
فهرست لینگوییست | okm |
| گلاتولوگ | midd1372 |
کره‌ای میانه (کره‌ای: 중세 한국어) دوره‌ای در تاریخ زبان کره‌ای است که پس از کره‌ای باستان و پیش از کره‌ای نوین رایج بود. مرز میان دوره‌های باستان و میانه به‌طور سنتی با تأسیس گوریو در سال ۹۱۸ مشخص می‌شود، اما برخی از پژوهشگران حمله مغول به کره (اواسط سده سیزدهم) را آغاز آن می‌دانند. کرهٔ میانه اغلب به دوره‌های نخستین و پسین به ترتیب مربوط به گوریو (تا سال ۱۳۹۲) و چوسان تقسیم می‌شود و در حدود سال ۱۶۰۰ به پایان می‌رسد. استخراج اطلاعات زبانی از متون دوره نخستین، که با اقتباس از حروف چینی نوشته شده‌اند، دشوار است. این وضعیت در سال ۱۴۴۶ با معرفی الفبای هانگول تغییر کرد، به طوری که کره میانه پسین داده‌های محوری را برای تاریخ زبان کره‌ای ارائه می‌دهد.
منابع[ویرایش]
- Cho, Sungdai; Whitman, John (2019), Korean: A Linguistic Introduction, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-51485-9.
- Labov, William (1994), Principles of Linguistic Change, Volume 1: Internal Factors, Cambridge, Massachusetts: Blackwell, ISBN 978-0-631-17913-9.
- Lee, Iksop; Ramsey, S. Robert (2000), The Korean Language, SUNY Press, ISBN 978-0-7914-4831-1.
| نوین |  | |
|---|---|---|
| تاریخ | ||
| کره باستان | (این زبان‌ها از نظر تأیید تاریخی بسیار ضعیف هستند و وابستگی آن‌ها نامشخص است) | |