رها کردن نوزاد

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
گزیدن کودکان در اسپارتا، ژان پیر سنت اورس، نسخه کوچک ۱۷۸۵، نوی پیناکوتک، مونیخ.

رها کردن نوزاد (انگلیسی: Infant exposure) در زمان‌های قدیم، روشی برای کودک‌کشی یا حداقل ترک کردن کودک این بود که نوزادان را در یک مکان وحشی رها می‌کردند. این نوزادان یا به دلیل هیپوترمی، گرسنگی، تشنگی یا حمله حیوانات جان خود را از دست می‌دادند.[۱][۲] یا شاید توسط کسانی که قادر به داشتن فرزند از خود نبودند برداشته و بزرگ می‌شدند.

اسپارتا[ویرایش]

به گفته پلوتارک، در زندگی لیکورگوس:

اولاد به خواست پدر بزرگ نم شد، بلکه او را به محلی به نام لشه می‌برد و بزرگان قبایل رسماً نوزاد را معاینه می‌کردند و اگر خوش ساخت و محکم بود دستور تأیید می‌دادند. پدر او را پرورش می‌داد و یکی از ۹ هزار قطعه زمین را به او اختصاص داد. اما اگر معیوب و بد شکل بود، آن را به به اصطلاح Apothetae می‌فرستادند، مکانی شکاف مانند در دامنه کوه Taÿgetus، با این اعتقاد که زندگی و حیات چیزی که طبیعت در همان ابتدا به خوبی از نظر سلامتی و قدرت، تجهیز نکرده‌است، هیچ سودی برای خود و دولت ندارد.[۳]

با این حال، این داستان پشتیبانی ادبی کمی دارد. حفاری‌های مدرن در این نقطه فقط استخوان‌های انسان بالغ را پیدا کرده‌است - ممکن است از آن به عنوان مکانی برای اعدام مجرمان استفاده شده باشد.

در روم باستان[ویرایش]

رها کردن نوزاد، همیشه منجر به مرگ کودک نمی‌شد و در بسیاری از مناطق امپراتوری روم گسترده بود. این عمل حتی بر روی تعداد زیادی از کودکانی که توانایی جسمی و مشروعیت آنها مورد تردید نبود، نیز اعمال می‌شد. رها کردن نوزاد متداول‌ترین و نه تنها روشی بود که در آن نوزادان کشته می‌شدند، و در بسیاری، شاید بیشتر مناطق، پدیده ای آشنا بود. در حالی که برخی مخالفت‌ها با قرار گرفتن در معرض کودک وجود داشت، به‌طور گسترده‌ای به عنوان اجتناب ناپذیر پذیرفته شد. برخی، به ویژه رواقیون، مانند یهودیت آن دوران مخالف بودند و اصرار داشتند که همه نوزادان، یا حداقل همه نوزادان مشروع، باید زنده نگه داشته شوند. به نظر می‌رسد مخالفت با رها کردن نوزاد به آرامی جایگاه خود را به دست آورد. سپس، پس از اینکه کنستانتین بزرگ در سال ۳۱۳ پس از میلاد، فروش نوزادان را مجاز کرد، نیاز به رها کردن نوزاد تا حدودی کاهش یافت و سرانجام - احتمالاً در سال ۳۷۴ - مشمول ممنوعیت قانونی شد. اما البته کاملاً منسوخ نشد.[۴]

قرار گرفتن در معرض کودکان یک واقعیت اجتماعی باقی ماند و تا سال ۳۷۴ در زمان امپراتور والنتینیان یکم (پس از بیش از نیم قرن امپراتوری مسیحی) جرم‌انگاری نشد. حتی زمانی که آن را جرم‌انگاری کرد، این عمل احتمالاً ادامه داشت و به سادگی با جایگزینی برای دادن کودکان به صومعه‌ها جایگزین نشد. در سال ۵۲۹، امپراتور ژوستینیان برای اولین بار اعلام کرد که همه این کودکان را نمی‌توان برده کرد، بلکه آزاد هستند.[۵]

اسطوره‌ای[ویرایش]

این شکل از رها کردن کودک یک موضوع تکراری در اساطیر است، به ویژه در میان تولدهای قهرمان.

برخی از نمونه‌ها عبارتند از:

پس از رها کردن نوزاد، نوزادان معمولاً می‌مردند یا به بردگی گرفته می‌شدند.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. Justin Martyr, First Apology.
  2. Boswell, John Eastburn (1984). "Exposition and oblation: the abandonment of children and the ancient and medieval family". American Historical Review. 89 (1): 10–33. doi:10.2307/1855916. JSTOR 1855916. PMID 11611460.
  3. Plutarch (1914). "The Life of Lycurgus". Lives of the Noble Greeks and Romans. Vol. I. Translated by Perrin, Bernadotte. § 16: Loeb Classical Library.{{cite book}}: نگهداری CS1: موقعیت (link)
  4. Harris, W. V. (1994). "Child-Exposure in the Roman Empire". Journal of Roman Studies (به انگلیسی). Cambridge University Press (CUP). 84. doi:10.2307/300867. ISSN 0075-4358.
  5. Kirkegaard, Brad. "Placing the Early Christian Family in its Roman Context". ELCA (به انگلیسی). Retrieved 2023-08-14.