دونا فیگلی باربیش

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
دونا فیگلی باربیش
باربیش با یونیفرم ژنرالی در سال ۲۰۰۲
زاده۱۴ ژوئیهٔ ۱۹۴۷ ‏(۷۶ سال)
دورتمونتِ پنسیلوانیا
وفاداریایالات‌متحده آمریکا
شاخه نظامینیروی زمینی ایالات متحده آمریکا
سال‌های خدمت۱۹۶۷–۲۰۰۵
درجهسرلشکر
یگانپرستاری ارتش ایالات متحده آمریکا
فرماندهیواحد ۳۵۰ بیمارستان سیار جراحی ارتش
جنگ‌ها و عملیات‌هاجنگ ویتنام
نشان‌ها
آلما ماتر
کارهای دیگرمشاور آمادگی در برابر بلایا

دونا فیگلی باربیش (۱۴ ژوئیه ۱۹۴۷) یک افسر بازنشسته ارتش ایالات متحده و یک مقام محلی منتخب در ناحیه کلمبیا است. او کهنه سرباز جنگ ویتنام است و دارای درجه سرلشکری می‌باشد. باربیش در حالی که به‌طور تمام وقت برای وزارت امور خارجه ایالات متحده کار می‌کرد، در بخش آمادگی ضد تروریسم نیز برای نیروهای ذخیره ارتش درحال فعالیت بود و در این بخش دارای تخصص بود. او به عنوان یک غیرنظامی دولتی، سازمان‌های دولتی نظامی و غیرنظامی را در زمینه ارائه حمایت‌های پزشکی در پی حملات تروریستی آموزش می‌داد.

اوایل زندگی و شروع کار[ویرایش]

باربیش در ۱۴ ژوئیه ۱۹۴۷ در یکی از بخش‌های پنسیلوانیا به دنیا آمد. او دختر دیوید آ. فیگلی و جین فیگلی است.[۱][۲][۳] او در سال ۱۹۶۵ از دبیرستان کارتیرزولی[۱][۴] فارغ‌التحصیل شد و در دانشکده پرستاری بیمارستان کلمبیا در ویلکینزبورگ مشغول به تحصیل شد.[۱]

در سال ۱۹۶۷، باربیش در ارتش ایالات متحده ثبت نام کرد و در برنامه آموزشی پرستاران ارتش شرکت کرد.[۱] دو سال بعد، او به بیمارستان واحد ۹۱ در منطقه نظامی چولای در ویتنام جنوبی فرستاده شد و یک سال در آنجا خدمت کرد.[۱]

تحصیلات[ویرایش]

باربیش مدرک لیسانس خود را در رشته بیهوشی و آموزش از دانشگاه کالیفرنیایِ پنسیلوانیا دریافت کرد.[۱] او بعد از دریافت مدرک لیسانس خود، مدرک کارشناسی ارشد مدیریت بهداشت عمومی را از دانشکده پزشکی دانشگاه کارولینای شمالی دریافت کرد.[۱] علاوه بر این، او دارای دکترا در مدیریت بهداشت و رهبری از دانشگاه پزشکی کارولینای جنوبی است.[۱] تحصیلات نظامی او شامل دوره افسری فرماندهی و ستاد کلی وزارت پزشکی ارتش از دانشکده جنگ ارتش ایالات متحده است.[۵]

ادامه خدمت[ویرایش]

باربیش لوحی را به مدیر «سازمان مدیریت بحران فدرال» تقدیم می‌کند تا کمک‌های این سازمان را در حمایت از وقایع پس از حملات ۱۱ سپتامبر را از طرف پنتاگون گرامی بدارد.

باربیش پس از خدمت در ویتنام، فعالیت در حرفه نظامی خود را به صورت فعال و به عنوان عضوی از نیروهای ذخیره ارتش ایالات متحده ادامه داد.[۱] او فرماندهی واحد ۳۵۰ بیمارستان جراحی ارتش در گرین‌ویل، کارولینای شمالی[۵] و مدیریت مطالعات یکپارچه‌سازی اجزای ذخیره ارتش در بخش‌های فرماندهی، رهبری و مدیریت آموزشی را بر عهده گرفت.[۶] باربیش بعداً به عنوان معاون سوم فرماندهی پزشکی برای بخش پشتیبانی نیز خدمت کرد و در سال ۱۹۹۸ به درجه سرتیپ ارتقا یافت.[۵]

باربیش پایان‌نامه دکترای خود را در سال ۱۹۹۹ در مورد حملات شیمیایی، بیولوژیکی و هسته‌ای نوشت که بر چهار رویداد تروریسم متمرکز بود.[۱] هنگامی که حملات ۱۱ سپتامبر رخ دادند، او برای استخدام در یک بخش غیرنظامی در آنکارا حضور داشت اما مجبور به توجیه کارکنان وزارت امور خارجه در مورد واکنش دولت آمریکا در پی این حملات تروریستی شد.[۱]

در سال ۲۰۰۲، باربیش به درجه سرلشکری ارتقا یافت.[۷] از جمله مأموریت‌های او در درجه سرلشکری، خدمت به عنوان دستیار نظامی معاون وزارت دفاع بود.[۷] او در سال ۲۰۰۵ بازنشسته شد و جوایز او شامل مدال خدمات برتر دفاعی، مدال خدمات شایستگی، مدال دستاورد اجزای ذخیره ارتش، مدال خدمات دفاع ملی، مدال خدمات ویتنام، مدال ذخیره نیروهای مسلح، روبان خدمات ارتش، قطعات ذخیره ارتش، ترامون قطعات در خارج از کشور است. صلیب گالانتری جمهوری ویتنام با نخل، استناد واحد اقدامات مدنی جمهوری ویتنام، مدال کمپین ویتنام، و نشان پزشکی میدانی متخصص بود.[۶]

پس از بازنشستگی[ویرایش]

باربیش پس از بازنشستگی به عنوان یکی از اعضای هیئت مدیره بنیاد زنان ارتش خدمت کرد.[۸] او همچنین رئیس "Global Deterrence Alternatives" بود. این سازمان یک سازمان تجاری مشاوره‌ای بود که مشاوره و راهنمایی در مورد بازدارندگی تروریسم و ایجاد ظرفیت برای پاسخگویی به بلایا را ارائه می‌کرد.[۸] باربیش یک همکار برجسته و عضو هیئت علمی وابسته در مرکز زیرساخت‌های حیاتی دانشگاه جورج میسون نیز محسوب می‌شد.[۸] او همچنین در هیئت مشاوران تحریریه مجله پزشکی بلایای طبیعی و آمادگی بهداشت عمومی انجمن پزشکان آمریکا فعالیت می‌کرد.[۸]

در سال ۲۰۲۰، باربیش به عضویت کمیسیون محلی مشاوره‌ای ناحیه کلمبیا از بخش دوم درآمد. منطقه تحت نفوذ او در بخش دوم کلمبیا، شامل مجموعه واترگیت، یادبود لینکلن و رودخانه پوتوماک بود.[۹] او دوره مسئولیت خود را در ۲ ژانویه ۲۰۲۱ آغاز کرد.[۱۰]

خانواده[ویرایش]

باربیش مادر دو دختر به نام‌های ربکا و پاتریشیا است که هر دو به‌عنوان مهندس مشغول به کار هستند.[۱]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ ۱٫۰۰ ۱٫۰۱ ۱٫۰۲ ۱٫۰۳ ۱٫۰۴ ۱٫۰۵ ۱٫۰۶ ۱٫۰۷ ۱٫۰۸ ۱٫۰۹ ۱٫۱۰ ۱٫۱۱ Tinsley, M. Ferguson (March 4, 2002). "Newsmaker: Donna Feigley Barbisch; Setting goals leads to success in military". Pittsburgh Post-Gazette. Pittsburgh, PA. Archived from the original on September 25, 2021. Retrieved December 8, 2020.
  2. ↑ "Obituaries: David A. Feigley". The Pittsburgh Press. Pittsburgh, PA. July 18, 1956. p. 28.
  3. ↑ "Obituary, Jean Bower Feigley". AdventFuneral.com. Falls Church, VA: Advent Funeral and Cremation Services. October 6, 2019. Retrieved December 7, 2020.
  4. ↑ "Registered Graduates: Donna Feigley Barbisch, Chartiers Valley High Class of 1965". High School Network. Chesterfield, MO. Retrieved December 7, 2020.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ Everage, Renea (Summer 1998). "New Stars: Barbisch". Army Reserve. Washington, DC: United States Army Reserve. p. 42 – via Google Books.
  6. ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ "Military Leaders Standing Up for Servicewomen In Support of Shaheen Amendment". ACLU.org. New York, NY. November 29, 2011.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Newhouse, Maggi (January 18, 2002). "Scott native is 1st nurse with rank". TribLive.com. Tarentum, PA.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ ۸٫۲ ۸٫۳ "Army Women's Foundation Hall of Fame Ceremony and Summit Participant Biographies: Maj. Gen. Donna F. Barbisch, USA (Retired)" (PDF). AWFDN.org. Ft. Lee, VA: Army Women's Foundation. 2014. p. 1. Retrieved December 7, 2020.
  9. ↑ Paueksakon, Chow (November 16, 2020). "Four commissioners to prioritize pandemic recovery, homelessness in first term". The GW Hatchet. Washington, DC: Hatchet Publications, Inc. Archived from the original on 2020-11-16.
  10. ↑ "Election Update and New Faces for ANC-2A" (PDF). The West End Flyer. Washington, DC: Friends of Francis Field. November 2020. p. 2.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=دونا_فیگلی_باربیش&oldid=39024906»