جمهوری کویت

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
جمهوری کویت

جمهوریة الکویت
Iraqi-invaded Kuwait
۱۹۹۰–۱۹۹۰
وضعیتدولت دست نشانده عراق
پایتختکویت (شهر)
زبان(های) رایجعربی کویتی
حکومتدیکتاتوری نظامی
رئیس دولت 
دوره تاریخیجنگ خلیج فارس
• بنیان‌گذاری
۴ آگوست ۱۹۹۰
• الحاق به عراق
۲۸ آگوست ۱۹۹۰
پیشین		 پسین
Kuwait
Kuwait Governorate
نخست وزیر کویت اعلا حسین علی و صدام حسین رئیس جمهور عراق در سال ۱۹۹۰.

جمهوری کویت حکومتی دست‌نشانده و کوتاه مدت بود که پس از اشغال کویت توسط عراق تشکیل شد.

روند[ویرایش]

به دنبال تهاجم در ۲ آگوست ۱۹۹۰، شورای فرماندهی انقلابی عراق اعلام نمود که ارسال نیرو به کویت به منظور کمک به کودتای نافرجامی که توسط "انقلابیون کویتی" صورت گرفته بود، انجام شده‌است.[۱]

حکومت جدید تحت عنوان "دولت موقت آزاد کویت" در ۴ آگوست، تحت نفوذ عراق با عضویت ۹ افسر به ظاهر عضو ارتش کویت (۴ سرهنگ و ۵ سرگرد) به رهبری علا حسین علی که سمت‌های نخست وزیری، فرماندهی کل قوا، وزارت دفاع و وزارت کشور به وی تعلق گرفت، تشکیل شد.[۲]

امیر جابر احمد الصباح (امیر کویت که به عربستان گریخت و در آنجا تشکیل دولت در تبعید را داد[۳]) توسط رژیم جدید خلع و خانواده سلطنتی به اتخاذ سیاست‌های ضد مردمی، غیر دموکراتیک، پیروی از امپریالیسم و صهیونیسم با دست برد به اموال ملی به منظور تأمین منافع شخصی متهم شدند[۴].

ارتشی بومی که ظاهراً بیشتر از نیروهای عراقی بود تشکیل گردید (با ادعای عضویت ۱۰۰٫۰۰۰ داوطلب[۵]) و حقوق شهروندی به اعراب غیر کویتی که پیش از اشغال و در زمان رژیم سلطنتی از خارج کشور برای کار وارد کویت شده بودند، اعطا شد[۶].

روزنامه رژیم جدید به نام "الندا"[۷] اعلام کرد که به پاس قدردانی از پاسخ عراق به درخواست کمک ملت کویت جهت سرنگونی سلطنت، روز دوم آگوست به عنوان "روز صدا" (یا روز پاسخ) نامیده خواهد شد.[۸]

ولید سعود عبدالله که در مقام وزارت خارجه قرار گرفت موجب بدنامی‌هایی برای دولت موقت شد. وی در ۵ آگوست اظهار کرد: "کشورهایی که به اقدامات تنبیهی علیه دولت موقت آزاد کویت متوسل شده‌اند باید به یاد داشته باشند که ایشان داری اتباع و منافعی در کویت هستند. در صورتی که کشورهای مذکور به تجاوز یا تخطی بر ضد عراق و کویت اقدام کنند، دولت ما نیز در نوع رفتار خود با این کشورها تجدید نظر خواهد کرد."[۹] در ۴ آگوست، صدام برادر ناتنی خود سبعاوی ابراهیم تکریتی از سرویس اطلاعاتی عراق(سرویس اطلاعات عمومی عراق معروف به استخبارات) را برای سازماندهی یک سیستم امنیتی مشابه عراق به کویت فرستاد.[۱۰]

رژیم عراق در جلب حمایت گروه‌های اپوزیسیون کویتی در مشارکت با حکومت دست نشانده‌اش ناکام بود، و در عوض این گروه‌های مخالف حمایت خود را متوجه سلطنت که در عربستان در تبعید بود معطوف ساختند.[۱۱][۱۲]

عراق در ابتدا عنوان نمود که هدف از حضور در کویت کمک به ایجاد "دوره‌ای نوین از آزادی،دموکراسی و رفاه حقیقی در جامعه" بوده‌است و در صورتی که دولت موقت از نظر تأمین امنیت داخلی احساس رضایت بنماید[۱۳]، ظرف یک هفته اقدام به ترک کویت خواهند نمود.[۱۴]

محکومیت‌های بین‌المللی نسبت به تهاجم عراق و فقدان حمایت داخلی از حکومت جدید کویت در میان شهروندان به سرعت نمایان شد.

در ۷ آگوست "دولت موقت آزاد کویت" خود را "جمهوری کویت" اعلام و اعلا حسین علی را در سمت نخست وزیر ابقا نمود[۱۵] که از لحاظ بین‌المللی به رسمیت شناخته نشد.

روز بعد در ۸ آگوست دولت کویت خود را منحل و منضم به عراق اعلام کرد.[۱۶] عراق نیز ادغام کویت به این کشور را به رسمیت شناخت.

عراق با انتشار بیانیه‌ای که از طرف شورای فرماندهی انقلابی صادر شد این ادغام را به رسمیت شناخت:

دولت آزاد کویت تصمیم به بازگشت به خویشانش در عراق گرفته‌است، به رهبری شوالیه عرب و رهبر بزرگ، رئیس‌جمهور فیلد مارشال صدام حسین که موافقت نمودند که بازگردند فرزندانشان به خانواده بزرگشان، که کویت باید به عراق بزرگ، مام میهن بپیوندد. اتحاد کامل میان عراق و کویت محقق شده‌است.[۱۷]

پس از آن اعلا حسین علی به سمت معاون نخست وزیر عراق که در آن زمان تواماً در اختیار صدام بود و علی حسن المجید به عنوان فرماندار کویت تعیین شدند.

در ۲۸ آگوست، کویت به استانداری تغییر شکل داده و به عنوان استان نوزدهم عراق تعریف شد و به این ترتیب رسماً ضمیمه عراق گردید. خودداری از عقب نشینی عراق از کویت منجر به بروز جنگ خلیج فارس گردید و در ۲۶ فوریه ۱۹۹۱ حکومت پیش از اشغال به قدرت بازگشت.

کابینه جمهوری کویت[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

صدام حسین

جنگ خلیج فارس

اشغال کویت

پانویس[ویرایش]

  1. ↑ Clive H. Schofield & Richard N. Schofield (Ed.). The Middle East and North Africa. New York: Routledge. 1994. p. 147.
  2. ↑ Newsweek Vol. 116. 1990. p. 20.
  3. ↑ Michael S. Casey. The History of Kuwait. Westport, CT: Greenwood Press. 2007. p. 93.
  4. ↑ Daily Report: Soviet Union. Issues 147-153. 1990. p. 124.
  5. ↑ Jerry Mark Long. Saddam's War of Words: Politics, Religion, and the Iraqi Invasion of Kuwait. Austin, TX: University of Texas Press. 2004. p. 27.
  6. ↑ Dilip Hiro. Desert Shield to Desert Storm: The Second Gulf War. Lincoln, NE: iUniverse, Inc. 2003. p. 105.
  7. ↑ Human Rights Watch World Report 1992: Events of 1991. New York: Human Rights Watch. 1991. p. 652.
  8. ↑ Itamar Rabinovich and Haim Shaked (Ed.). Middle East Contemporary Survey Vol. 14. Oxford: Westview Press. 1990. p. 403.
  9. ↑ Quoted in Yossi Shain, Juan José Linz and Lynn Berat. Between States: Interim Governments and Democratic Transitions. New York: Cambridge University Press. 1995. p. 113.
  10. ↑ Ibrahim Al-Marashi and Sammy Salama. Iraq's Armed Forces: An Analytical History. New York: Routledge. 2008. p. 177.
  11. ↑ Malcolm B. Russell. The Middle East and South Asia: 2008. West Virginia: Stryker-Post Publications. 2008. p. 112.
  12. ↑ Christian Koch & David E. Long (Ed.). Gulf Security in the Twenty-First Century. Abu Dhabi: Emirates Center for Strategic Studies and Research. 1997. pp. 217-218.
  13. ↑ Rabinovich and Shaked, p. 403.
  14. ↑ Efraim Karsh and Inari Rautsi. Saddam Hussein: A Political Biography. New York: Grove Press. 1991. p. 221.
  15. ↑ Richard Alan Schwartz. The 1990s. New York: Facts on File, Inc. 2006. p. 74.
  16. ↑ Dale W. Jacobs (Ed.). World Book Focus on Terrorism. Chicago, IL: World Book, Inc. 2002. p. 17.
  17. ↑ Quoted in Lawrence Freedman. A Choice of Enemies: America Confronts the Middle East. New York: PublicAffairs. 2008. pp. 217-218. See also Rabinovich and Shaked, pp. 403-404.
  18. ↑ Richard N. Schofield (Ed.). The Iraq-Kuwait Dispute Vol. 6. Farnham Common: Archive Editions. 1994. p. 821.

منابع[ویرایش]

ویکی‌پدیای انگلیسی (http://en.wikipedia.org/wiki/Republic_of_Kuwait)

پیوند به بیرون[ویرایش]

برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=جمهوری_کویت&oldid=35383072»