توافق کوئینسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
فرانکلین روزولت در کنار عبدالعزیز آل سعود ، سرهنگ ادی ویلیام به عنوان مترجم،[۱] زانو بر زمین است) و دریاسالار ویلیام لیهی (ایستاده، سمت چپ) در یواس‌اس کوئینسی.

پیمان کوئینسی نام مستعاری جلسه‌ای است که ۱۴ فوریه ۱۹۴۵ در رزمناو یواس‌اس کوئینسی (سی‌ای-۷۱) بین ملک بن سعود ، بنیانگذار پادشاهی عربستان سعودی ، و رئیس جمهور ایالات متحده، فرانکلین روزولت(در مسیر بازگشت از کنفرانس یالتا ،در کریمه) برگزار شد.

بحث‌ها[ویرایش]

در آغاز سال ۱۹۴۵ بدون اطلاع انگلیسی ها، رئیس جمهور آمریکا به ابن سعود و نیز امپراتور اتیوپی هایله سلاسی و فاروق پادشاه مصر [۲] در بازگشت وی از کنفرانس یالتا پیشنهاد ملاقت کرد. روزولت در همان روز، در حالی که رزمناو او در دریاچه عامر (در وسط کانال سوئز ، بنابراین از هرگونه حمله توسط یک زیردریایی محافظت می‌شود) در مصر لنگر انداخت، و با سه رئیس دولت ملاقات کرد.

روزولت و بن سعود در ابتدا رو در رو در مورد استعمار یهودیان در فلسطین بحث کردند، روزولت تلاش کرد تا حمایت پادشاه را برای ایجاد خانه ملی یهودیان در فلسطین جلب کند، چیزی که قاطعانه از او رد شد.[۳][۴] سپس بحث به خروج فرانسوی ها از سوریه و لبنان و استقلال این دو کشور می رسد.[۱]

محتوای توافق[ویرایش]

به گفته چندین نشریه، سران دو کشور در مورد آینده خاندان سعودی و نفت عربی گفتگو می‌کردند. طبق گزارش‌ها، پیمانی امضا شد که حفاظت نظامی پادشاهی سعودی را در ازای دسترسی به نفت تضمین می‌کرد.[۵][۶] چهار محور اصلی پیمان:

  • ثبات عربستان سعودی یکی از«منافع حیاتی» ایالات متحده است که مطابق آن، حمایت بی قید و شرط از خاندان سعود و پادشاهی در برابر هرگونه تهدید خارجی احتمالی را تضمین می کند؛
  • همچنین، ثبات شبه جزیره عربستان و رهبری منطقه ای عربستان سعودی نیز بخشی از «منافع حیاتی» ایالات متحده هستند؛
  • در مقابل، سعودی اصل تامین انرژی آمریکا را تضمین می‌کند، خاندان سعودی هیچ قطعه ای از خاک خود را به کشور دیگر واگذار نکند، شرکت های کنسرسیوم فقط مستاجر زمین خواهند بود. آرامکو از انحصار بهره‌برداری تمام ذخایر نفتی این کشور برای مدت حداقل شصت سال بهره می برد؛
  • موارد دیگر مربوط به مشارکت اقتصادی، تجاری و مالی عربستان و آمریکا می باشد، همچنین عدم مداخله آمریکا در مسائل سیاست داخلی عربستان است.

زمینه توافق[ویرایش]

اما برای مورخ هنری لورن: «پیمان کوئینسی یک افسانه شهری است که در یک مصاحبه چند دهه روابط عرب و عربستان را خلاصه می کند، بسیار پیچیده‌تر از آن چیزی است که از بیرون تصور می شود». در واقع رئیس جمهور روزولت و ملک بن سعود «موضوع نفت را مطرح نکردند (...) مسئله قبلاً حل شده بود».[۷] محتویات بحث در کشتی یواس‌اس کوئینسی تا حدودی در سال ۱۹۴۸ منتشر شده بود، سپس به طور کامل در سال ۱۹۵۴ و ۱۹۶۹ : مسئله نفت نیست. در مورد نشست ۲۰۰۵، آن به یک بیانیه مطبوعاتی مشترک محدود شد. [۸]

پادشاه عربستان قراردادی امضا کرد، اما از سال ۱۹۳۳ با شرکت استاندارد اویل کالیفرنیا (سوکال) برای یک امتیاز شصت ساله در شرق عربستان سعودی، امتیازی که از سال ۱۹۳۶ با شرکت نفت تگزاس (تگزاکو) مشترک شد، سپس قرارداد تمدید در سال ۱۹۳۸ تمدید شد، در سال ۱۹۴۸ استاندارد اویل نیوجرسی (Esso) و استاندارد اویل نیویورک (Socony) در شرکت نفت عربستان سعودی (آرامکو)ادغام شدند.[۹] نفت عربستان سعودی برای تامین و پشتیبانی نیروهای مسلح آمریکا، به ویژه نیروی دریایی ایالات متحده ، در نظر گرفته شده بود، نه برای بازار آمریکا که در آن زمان هنوز تا حد زیادی توسط ذخایر استخراج شده در ایالات متحده پوشش داده می شد.

تداوم توافق[ویرایش]

وعده های شفاهی روزولت در مورد فلسطین در نامه‌ای در تاریخ آوریل ۱۹۴۵ تکرار شد [۱۰] که توسط رئیس جمهور بعدی ، ترومن، رعایت نشد. او اجازه داد تا اسرائیل شکل بگیرد.

عربستان سعودی که در طول جنگ سرد با ایالات متحده رابطه نزدیکی داشت، در اوایل دهه ۲۰۱۰ شروع به فاصله گرفتن کرد. این فاصله به دنبال عدم مداخله نظامی آمریکا در طول جنگ داخلی سوریه و نزدیکی ایران و آمریکا پس از انتخاب حسن روحانی در ایران بود. در نتیجه، عربستان سعودی کرسی خود را که در انتخابات شورای امنیت سازمان ملل در سال ۲۰۱۳ به دست آورده بود، رد کرد. [۱۱] به گفته فوزی اسکالی، مردم‌شناس،[۱۲] پیمان کوئینسی با تضمین حفاظت از عربستان سعودی، به وهابیت اجازه داد تا با سایر مکتب‌ها اسلامی رقابت کند و تا آفریقا گسترش یابد.

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ «Memorandum of Conversation Between the King of Saudi Arabia (Abdul Aziz Al Saud) and President Roosevelt, February 14, 1945, Aboard the U.S.S. "Quincy"». Office of the Historian. ۱۴ فوریه ۱۹۴۵. دریافت‌شده در ۱۳ مارس ۲۰۲۳.
  2. Le jour où Roosevelt et Ibn Saoud ont scellé le pacte du Quincy...
  3. La relation entre les États-Unis et l’Arabie Saoudite
  4. Le nouvel « âge d'or " des fonds souverains au Moyen-Orient
  5. André Larané (21 octobre 2015). "Le " pacte du Quincy ", une alliance contre nature". herodote.net. Retrieved 16 février 2016. {{cite web}}: Check date values in: |accessdate= و |date= (help).
  6. Gilles Paris (2015-01-30). "La saga des Saoud". Le Monde (به فرانسوی). Retrieved 2019-03-04.
  7. Henry Laurens (23 février 2016). "De quoi parlaient le président américain et le roi saoudien en février 1945 ?". http://orientxxi.info/. {{cite web}}: Check date values in: |date= (help); External link in |website= (help).
  8. "Joint Statement by President Bush and Saudi Crown Prince Abdullah". https://2001-2009.state.gov/ (به انگلیسی). 25 avril 2005. {{cite web}}: Check date values in: |date= (help); External link in |website= (help).
  9. Vincent Capdepuy (7 octobre 2016). "Le " pacte du Quincy »". https://aggiornamento.hypotheses.org/. {{cite web}}: Check date values in: |date= (help); External link in |website= (help).
  10. "Letter From President Roosevelt to King Ibn Saud, April 5, 1945". http://www.crethiplethi.com/ (به انگلیسی). 26 novembre 2010. {{cite web}}: Check date values in: |date= (help); External link in |website= (help).
  11. Georges Malbrunot, " L'Arabie saoudite de plus en plus irritée par son allié américain ", in Le Figaro, 23 octobre 2013, page 7.
  12. Ghalia Kadiri (10 décembre 2017). "Pourquoi les djihadistes s'attaquent aux musulmans soufis". lemonde.fr. Retrieved 11 décembre 2017. {{cite web}}: Check date values in: |accessdate= و |date= (help)

جستارهای وابسته[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]

مقالات مرتبط[ویرایش]