تهمورس آدمیت
تهمورس آدمیت | |
|---|---|
| سفیر ایران در اتحاد شوروی | |
| دوره مسئولیت فروردین ۱۳۴۲ – امرداد ۱۳۴۴ | |
| پادشاه | محمدرضاشاه پهلوی |
| پس از | علیقلی اردلان |
| پیش از | احمد میرفندرسکی |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | ۱۲۹۶ تهران، ایران |
| درگذشته | ۱۳۷۵ تهران، ایران |
| ملیت |  ایران |
| پیشه | دیپلمات |
| خویشاوندان سرشناس | فریدون آدمیت (برادر) عباسقلی آدمیت (پدر) |
| تالیفات | گذاری گذرا برگشتی بر گذشته |
تهمورس آدمیت (۱۲۹۶ تهران – ۱۳۷۵ تهران) دیپلمات برجسته دوره پهلوی بود.
تهمورس آدمیت محصل مدرسه حقوق و علوم سیاسی بود که دانشگاه تهران در سال ۱۳۱۳ تأسیس شد و این مدرسه به دانشکده حقوق و علوم سیاسی آن دانشگاه تبدیل شد. در سال ۱۳۱۵ فارغ‌التحصیل شد و به استخدام عدلیه درآمد. در سال ۱۳۱۷ به وزارت خارجه منتقل شد[۱] و در اسفند ۱۳۲۳ نخستین حکم مأموریت خارجی‌اش را به عنوان نایب دوم سفارت ایران در مسکو دریافت کرد.[۲]
دبیر اولی سفارت ایران در لندن، معاونت اداره روابط فرهنگی وزارت امورخارجه، رایزنی سفارت ایران در مسکو و ریاست اداره پنجم سیاسی مشاغل بعدی آدمیت بود تا اینکه به عنوان وزیر مختار به شوروی و سپس در دی ۱۳۴۰ به رومانی اعزام شد.[۱] آدمیت در فروردین ۱۳۴۲ سفیر کبیر ایران در مسکو شد و تا امرداد ۱۳۴۴ در آن سمت بود.
آدمیت پس از پایان مأموریتش در مسکو مدتی منتظر خدمت. مدتی عضو شورای عالی وزارت امور خارجه بود تا در سال ۱۳۴۷ بازنشسته شد.[۱] خاطرات او در کتابی به نام گشتی به گذشته‌ها منتشر شده‌است. تهمورس آدمیت فرزند عباسقلی آدمیت و برادر فریدون آدمیت، دیپلمات و محقق برجسته معاصر بود.
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ عاقلی، باقر (۱۳۸۰). شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران - جلد اول. تهران: نگاه. صص. ۱–۲.
- ↑ «مذاکرات جلسه ۱۱۴ دوره چهاردهم مجلس شورای ملی ۲۴ اسفند ۱۳۲۳».[پیوند مرده]