اصل لزوم قراردادها
 | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
اصل لزوم قراردادها (لاتین: Pacta sunt servanda) (به فارسی: عقود باید نگاه داشته شوند) یکی از اصول بنیادین قانون حقوق مدنی و حقوق بین‌الملل است. مفهوم آن بنا به عقل سلیم این است که عدم رعایت مفاد قراردادها از سوی طرفین موجب نقض قرارداد است.
در حقوق مدنی[ویرایش]
در حقوق بین‌المللی[ویرایش]
بنابر حقوق بین‌الملل معاهدات برای طرفین الزام‌آور هستند و باید با حسن نیت انجام بگیرند؛ بنابرین دولتها نمی‌توانند به بهانه تعارض با قوانین محلی (داخلی) از اجرای معاهدات خودداری کنند.
تنها محدودیت این اصل هنجارهای بنیادین هستند که در حقوق بین‌الملل عرفی بر قراردادها ارجحیت دارند. به عنوان مثال اگر دو دولت بر سر پاکسازی قومیتی (که خلاف هنجارهای بنیادین است) معاهده‌ای امضا کنند آن معاهده الزام‌آور نیست. البته اخیرا حق مالکیت دولتها و ملت ها بر منابع طبیعی نیز از جمله محدودیت ها و استثناء های این اصل قلمداد شده است. [نیازمند منبع]
منابع[ویرایش]
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Pacta sunt servanda». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۳ آوریل ۲۰۱۷.
 | این یک مقالهٔ خرد حقوقی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |