آی‌تریپل‌ئی ۸۰۲٫۱۱ای‌سی
 | این مقاله به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
آی‌تریپل‌ئی ۸۰۲.۱۱ای‌سی (IEEE 802.11ac) یک استاندارد از ۸۰۲٫۱۱ مربوط به شبکه‌بندی بیسیم رایانه می‌باشد که در سال 2013 منتشر شده و مقدار گذردهی بسیار بالا در شبکه‌های محلی بیسیم در باند فرکانسی ۵ گیگاهرتز را فراهم می‌آورد.[۱]
تفاوت این پروتکل با نسل قبلیش (IEEE 802.11n) عبارت است از:
- پهنای باند حداقل دو برابر شده به صورتی‌که در نوع n پهنای باند چهل مگاهرتز بود و در ac حداقل 80 مگاهرتز
- پشتیبانی از هشت spatial stream که دو برابر نوع n بوده که در نتیجه ارتقای عملکرد سرویس MIMO را به همراه خواهد داشت.
- امکان استفاده همزمان تا چهار لینک در جهت DOWN برای سرویس گیرنده ها
- امکان استفاده چند سرویس گیرنده از یک آنتن یا بیشتر جهت ارسال و دریافت دیتاهای مستقل به صورت همزمان
- استفاده از مدولاسیون SDMA و در نتیجه امکان استفاده از سرویس MIMO بدون تغییر فرکانس
- استفاده از مدولاسیون 256-QAM که در مقایسه با نوع n باعث افزایش سرعت می‌شود.
- استفاده از باند ارتباطی جدید 5 گیگاهرتزی و کاهش تداخل فرکانسی با سایر تجهیزات بیسیم
- امکان استفاده از قابلیت beamforming و شناسایی مکان دستگاه‌های متصل و ارسال هوشمند سیگنال با قدرت بیشتر به سمت آن ها
- نفوذ پذیری کمتر امواج در موانعی مانند دیوار به دلیل استفاده از طول موج کمتر و به تبع آن کاهش ناحیه مورد پوشش در ساختمان‌ها
منابع[ویرایش]
- ↑ "IEEE SA - IEEE 802.11ac-2013". SA Main Site (به انگلیسی). Retrieved 2022-04-08.