آمادگی جسمانی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
آمادگی جسمانی با تمرین بدنی می‌تواند به‌دست آید.
آمادگی جسمانی شامل دو بخش مهم، آمادگی جسمانی عمومی (وضعیت بهداشتی و سلامتی)، و آمادگی جسمانی خاص (توانایی انجام گونه‌های خاصی از ورزش‌ها) می‌باشد. تناسب اندام به طور کلی از طریق تغذیهٔ صحیح، ورزش و استراحت کافی به دست می‌آید. آمادگی جسمانی عملکرد قلب، ششها و ماهیچه‌های بدن را شامل می‌شود و به طور ویژه ظرفیت قلبی-ریوی، نیروی عضلانی، استقامت عضلانی و انعطاف را مورد توجه قرار می‌دهد. [۱]
محتویات
پرورش[ویرایش]
آموزش‌های خاص ورزشکاران را آماده به انجام دادن ورزش‌شان به بهترین نحو می‌دهد. به عنوان مثال:
- دو ۱۰۰ متر: در این تمرین ورزشکار باید آموزش کافی دیده‌باشد تا در طول مسابقه با حداکثر سرعت بدود.
- ماراتون: در این مورد ورزشکار باید آموزش کافی دیده‌باشد تا به صورت ایروبیک عمل کرده و استقامت او باید تا حداکثر باشد.
- بسیاری از آتش‌نشانان و افسران پلیس به طور منظم تحت تست آمادگی جسمانی قرار می‌گیرند تا تعیین شود که آیا آنها قادر به انجام وظایف طاقت‌فرسا مورد نیاز برای کارشان هستند یا خیر.
- تمام سربازان ارتش ایالات متحدهٔ آمریکا باید دورهٔ ای‌پی‌اف‌تی را طی کنند که یک تست ورزش برای معاینهٔ ماهیچه‌ها، طاقت، توانایی و آمادگی جسمانی است.
- دویدن در تپه، این تمرین نیاز به داشتن مهارت‌هایی از آمادگی جسمانی برای شروع دارد و برای عضلات ساق پا مناسب است. این نوع تمرینات بیشتر از سوی ارتش روی سربازها اجرا می‌شود.
جستارهای وابسته[ویرایش]
پانویس[ویرایش]
- ↑ محمد محمدی. «تناسب اندام چیست؟». تبیان، ۶ دی ۱۳۹۰. بازبینی‌شده در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۲.
- ↑ "Physical Fitness requirements for Santa Clara County firefighters".
- ↑ "APFT Requirements".
منابع[ویرایش]
مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Physical fitness»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی در ۱۷ دسامبر ۲۰۱۲).
