کارلوس هاتکاک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
کارلوس هاتکاک
هاتکاک در نوامبر ۱۹۹۶
نام تولدکارلوس نورمن هاتکاک دوم
نام(های) مستعار«پر سفید»[۱]
زاده۲۰ مهٔ ۱۹۴۲
 ایالات متحده آمریکا
لیتل راک، آرکانزاس
درگذشته۲۲ فوریهٔ ۱۹۹۹ (۵۶ سال)
ویرجینیا بیچ، ویرجینیا، ایالات متحده آمریکا
مدفن
قبرستان وودلان مموریال گاردنز، نورفک، ویرجینیا، ایالات متحده آمریکا
وفاداری ایالات متحده آمریکا
شاخه نظامی سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا
سال‌های خدمت۱۹۷۹–۱۹۵۹
درجه گروهبان
یگان لشکر ۱ تفنگداران دریایی
جنگ‌ها و عملیات‌هاجنگ ویتنام
نشان‌ها ستاره نقره‌ای
مدال تقدیر نیروی دریایی
پرپل هارت
همسر(ان)ژوزفین برایان (پس از ازدواج براتون هاتکاک) (ا. ۱۹۶۲)
فرزندانکارلوس نورمن هاتکاک سوم


کارلوس نورمن هاتکاک دوم (به انگلیسی: Carlos Norman Hathcock II) (۲۰ می ۱۹۴۲–۲۲ فوریه ۱۹۹۹) یک تک‌تیرانداز سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا بود که رکورد ۹۳ کشتار تأیید شده در زمان خدمتش دارد. سوابق هاتکاک و جزئیات خارق‌العاده مأموریت‌هایی که انجام داد، او را به یک اسطوره در تفنگداران دریایی ایالات متحده تبدیل کرد. تفنگی که او داشت بعداً به لقب او در زمان خدمتش (پر سفید) مفتخر شد: گونه‌ای از تفنگ تک‌تیراندازی ام۲۱ به نام اسپرینگفیلد ام ۲۵ وایت فدر (پر سفید). این عنوان به دلیل لقب «پر سفید» بود که توسط ارتش خلق ویتنام (PAVN) روی هاتکاک گذاشته شده بود.

زندگی‌نامه و تحصیلات[ویرایش]

هاتکاک در ۲۰ مهٔ ۱۹۴۲ (۳۰ اردیبهشت ۱۳۲۱) در لیتل راک، آرکانزاس به دنیا آمد. او در وین آرکانزاس بزرگ شد و ۱۲ سال اول زندگی خود را پس از جدایی والدینش با مادربزرگش زندگی کرد. هنگام ملاقات با اقوامش در میسیسیپی، در سنین پایین به تیراندازی و شکار پرداخت. این اقدام او تا حد زیادی به دلیل ناچاری برای کمک به تغذیه خانواده فقیرش بود. او با سگش به جنگل می‌رفت و وانمود می‌کرد که یک سرباز است و سربازان خیالی ژاپنی را با موزر قدیمی پدرش کارلوس نورمن هاتکاک (۱۹۸۵–۱۹۱۹) که از جنگ جهانی دوم بازگردانده شده بود شکار می‌کرد. هاتکاک در همان سنین پایین با یک تفنگ تک تیر جی سی هیگینز کالیبر ۲۲ به شکار می‌پرداخت. در تمام دوران کودکی خود، آرزوی پیوستن به تفنگداران دریایی را در سر داشت و بنابراین در ۲۰ مه ۱۹۵۹ در سن ۱۷ سالگی در سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا نام‌نویسی کرد[۲] هاتکاک با ژوزفین «جو» برایان (۲۰۱۶–۱۹۳۰) در ۱۰ نوامبر ۱۹۶۲ که سالروز تأسیس سپاه تفنگداران دریایی بود، ازدواج کرد.[۲] جو پسری به دنیا آورد که نام او را کارلوس نورمن هاتکاک سوم گذاشتند.

حرفه[ویرایش]

هاتکاک قبل از اعزام به ویتنام جنوبی، قهرمانی تیراندازی مسابقات در کمپ پری و جام ویمبلدون را به دست آورده بود. در سال ۱۹۶۶، استقرار خود را در جنگ ویتنام به عنوان یک پلیس نظامی آغاز کرد و بعد از آن که سروان ادوارد جیمز لند، تفنگداران دریایی را تحت فشار قرار داد تا تک تیراندازها را در هر دسته پرورش دهند، به یک تک تیرانداز تبدیل شد. لند بعداً تفنگدارانی که رکوردهای خود را در تیراندازی ماهرانه (Sharpshooting) ثبت کرده بودند به خدمت گرفت و به سرعت هاتکاک را که جام ویمبلدون، معتبرترین جایزه تیراندازی از راه دور را در کمپ پری در سال ۱۹۶۵ برده بود، یافت.[۳]

کشتار تأیید شده[ویرایش]

در طول جنگ ویتنام، هاتکاک ۹۳ کشتار تأیید شده از ارتش خلق ویتنام (PAVN) و پرسنل ویت‌کنگ را داشت.[۴] در جنگ ویتنام، کشتار باید توسط کمک تک‌تیرانداز و شخص ثالثی که باید یک افسر می‌بود، تأیید می‌شد. تک تیراندازها غالباً شخص ثالثی نداشتند که این موضوع، تأیید کشتار را دشوار می‌کرد، به خصوص اگر هدف در پشت خطوط دشمن بود که معمولاً هم همین اتفاق می‌افتاد. خود هاتکاک تخمین زده که بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ نفر از پرسنل دشمن را در طول جنگ ویتنام کشته‌است.[۵]

درگیری با تک تیراندازان ویتنام شمالی[ویرایش]

ارتش خلق ویتنام (PAVN) به خاطر کشتن تعداد زیادی از سربازانش برای کشتن هاتکاک مبلغ ۳۰ هزار دلار گذاشته بود. جایزه ای که برای کشتن تک تیراندازان آمریکایی توسط ارتش خلق ویتنام گذاشته می‌شد معمولاً بازه ای بین ۲ هزار تا ۸ هزار دلار بود. هاتکاک رکورد بالاترین جایزه را داشت و هر تیرانداز ویتنامی را که به دنبال او بود تا آن را دریافت کند، کشت.[۶] ارتش خلق ویتنام و پرسنل ویت‌کنگ به او لقب Hathcock Lông Trắng (به معنی هاتکاک پر سفید) را به دلیل پر سفیدی که روی کلاهش گذاشته بود داده بودند.[۷][۸][۹] پس از اعزام یک دسته از تک تیراندازان ویتنامی برای شکار «پر سفید»، بسیاری از تفنگداران دریایی در همان منطقه برای فریب دشمن، پرهای سفید به کلاه خود آویزان کرده بودند. این تفنگداران دریایی از تأثیری که مرگ هاتکاک می‌توانست داشته باشد آگاه بودند و برای گیج‌کردن ضد تک‌تیراندازان، خود را هدف قرار داده بودند.[۱۰]

یکی از مشهورترین دستاوردهای هاتکاک شلیک کشنده به چشم یک تک تیرانداز از میان دوربین تفنگ خود دشمن، بود.[۱۵] هاتکاک و جان رولند برک، کمک تک تیرانداز او، در جنگلی در نزدیکی تپه ۵۵، پایگاه پشتیبانی ای که هاتکاک از آن در جنوب غربی دانانگ عملیات انجام می‌داد، به دنبال تک‌تیرانداز دشمن بودند. تک تیرانداز دشمن که تنها به عنوان «کبرا» شناخته می‌شود، قبلاً چندین تفنگدار دریایی را کشته بود و گمان می‌رود که به‌طور خاص برای کشتن هاتکاک فرستاده شده بود.[۱۰] وقتی هاتکاک نور منعکس شده از شیشه دوربین تفنگ تیرانداز دشمن را در بوته‌ها دید، به سمت آن شلیک کرد و تیرانداز را با شلیک به وسط دوربین اسلحه اش که منجر به برخورد با چشم او شده بود از پای درآورد. او تفنگ تک تیرانداز مرده را در اختیار گرفت، به این امید که بتواند آن را به عنوان یک «غنیمت» به خانه بیاورد، اما پس از آن که اسلحه دشمن کشته شده را برچسب زده تحویل پایگاه اش داد، از اسلحه خانه به سرقت رفت.[۱۶]

هاتکاک در مصاحبه‌های خود اظهار داشت که یک رهبر زن دسته ویت کنگ به نام «زن آپاچی» را که به شکنجه تفنگداران اسیر آمریکایی شهرت داشت، در اطراف پایگاه پشتیبانی تپه ۵۵ کشته‌است.[۱۷] با این حال محققانی مانند جری لمبکه در مورد گزارش هاتکاک تردید کرده‌اند و وجود «آپاچی» را زیر سؤال برده‌اند.[۱۸][۱۹]

هاتکاک در طول حضور خود در ویتنام تنها یک بار پر سفید را از کلاه خود برداشته است.[۲۰] او طی یک مأموریت داوطلبانه چند روز قبل از پایان اولین اعزام خود، بیش از ۱۳۷۰ متر روی زمین خزیده تا به یک ژنرال ارتش خلق شلیک کند[۲۱][۲۲] و تا زمان پذیرفتن مأموریت، از جزئیات آن مطلع نشده‌است. تلاش او، سه شب و چهار روز متوالی بدون خواب و با خزیدن مداوم اینچ به اینچ طول کشید.[۲۲] هاتکاک می‌گوید در حالی که پوشیده از علف‌ها و گیاهان استتار شده در چمنزاری دراز کشیده بود، اندکی پس از غروب آفتاب، تقریباً افراد دشمن روی او قدم گذاشته بودند.[۲] در همان نقطه نزدیک بوده‌است توسط افعی بامبو گزیده شود، اما حضور ذهن داشته تا از حرکت و تسلیم شدن خودداری کند.[۲۲] بالاخره در حالی که ژنرال از اردوگاه خود خارج شده‌است، هاتکاک یک گلوله شلیک می‌کند که به سینه ژنرال اصابت کرده و او را می‌کشد.[۲۳][۲۴][۲۵][۲۶]

پس از این مأموریت، هاتکاک در سال ۱۹۶۷ به ایالات متحده بازگشت. او سپاه تفنگداران دریایی را از دست داد، با این وجود در سال ۱۹۶۹ به ویتنام بازگشت و در آنجا فرماندهی یک دسته از تک تیراندازان را بر عهده گرفت.[۱۰]

تخلیه پزشکی[ویرایش]

در ۱۶ سپتامبر ۱۹۶۹، حرفه هاتکاک به عنوان یک تک تیرانداز در امتداد بزرگراه ۱، در شمال منطقه فرود بالدی، زمانی که سوار بر وسیله نقلیه آبی‌خاکی LVTP-5 به مین ضد تانک برخورد کرد، به پایان رسید. هاتکاک هفت تفنگدار دریایی را از خودروی شعله‌ور بیرون کشید و دچار سوختگی شدید (برخی سوختگی درجه سه) در صورت، دست‌ها و پاهایش شد و تا قبل از اینکه کسی خود او را از میان شعله‌ها نجات دهد و در آب بگذارد از شدت سوختگی شدید خود اطلاع نداشت. در زمان بهبودی او نشان پرپل هارت را دریافت کرد. نزدیک به ۳۰ سال بعد، به پاس خدماتش نشان ستاره نقره‌ای را نیز دریافت کرد.[۲۹] هاتکاک و هفت تفنگدار دریایی که او از وسیله نقلیه بیرون کشیده بود ابتدا با هلیکوپتر به کشتی بیمارستانی یواس‌اس ریپوز و سپس به بیمارستان نیروی دریایی در توکیو و در نهایت به مرکز سوختگی در مرکز درمانی ارتشی بروک در سن آنتونیو، تگزاس منتقل شدند.

پس از جنگ ویتنام[ویرایش]

پس از بازگشت به وضعیت خدمت فعال، هاتکاک به تأسیس مدرسه تک تیراندازی پیشاهنگی نیروی دریایی در پایگاه نیروی دریایی کوانتیکو، ویرجینیا کمک کرد. به دلیل جراحات شدیدی که در ویتنام متحمل شده بود، تقریباً دائماً درد داشت، اما همچنان خود را وقف آموزش تک تیراندازان می‌کرد. در سال ۱۹۷۵، وضعیت سلامتی هاتکاک رو به وخامت گذاشت و او به بیماری ام‌اس مبتلا شد. او در سپاه تفنگداران دریایی ماند، اما وضعیت سلامتی او همچنان رو به کاهش بود. تنها ۵۵ روز کمتر از ۲۰ سالی که او را واجد شرایط دریافت حقوق بازنشستگی می‌کرد، او به وسیله از کارافتادگی دائم جدا شد. پس از ترخیص، ۱۰۰ درصد حقوق از کارافتادگی را دریافت کرد.[۳۰] این در حالی بود که اگر پس از ۲۰ سال در حالت عادی بازنشسته می‌شد، تنها ۵۰ درصد از حقوق نهایی خود را دریافت می‌کرد. او زمانی که به زور از تفنگداران دریایی خارج شد دچار افسردگی شد زیرا احساس می‌کرد که سازمان او را بیرون کرده‌است. در طول این افسردگی، همسرش جو نزدیک بود او را ترک کند اما از تصمیم خود منصرف شد. هاتکاک در نهایت سرگرمی صید کوسه را انتخاب کرد که به او کمک کرد بر افسردگی خود غلبه کند.[۳۱]

هاتکاک به ادارات پلیس و واحدهای نظامی منتخب مانند گروه توسعه جنگاوری ویژه نیروی دریایی، آموزش تک تیراندازی ارائه می‌کرد.[۳۲]

اواخر زندگی و مرگ[ویرایش]

هاتکاک یک بار گفته بود که او در کارش به دلیل توانایی «در حباب وارد شدن» (نفوذ بسیار با ظرافت به محیط) دوام آورده‌است، توانایی که او را در وضعیت مطلق، کامل و مراقبت حداکثری برای مواجه شدن اول با وسایلش، بعد محیطش که در آن حتی هر نسیم و هر برگ معنایی داشته و در نهایت شکار هدف خود قرار می‌داده‌است.[۳۳] پس از جنگ، یکی از دوستان به هاتکاک قطعه ای را نشان داد که توسط ارنست همینگوی نوشته شده بود: «مطمئناً هیچ شکاری مانند شکار انسان وجود ندارد، و کسانی که به اندازه کافی افراد مسلح را شکار کرده‌اند و آن را دوست دارند، هرگز واقعاً به هیچ چیز دیگری اهمیت نمی‌دهند.» او سخنان همینگوی را روی یک کاغذ رونوشت کرد. هاتکاک گفته بود «او (همینگوی) درست متوجه شده‌است. «این شکار بود، نه کشتن.»[۲۰] هاتکاک در کتابی که در مورد حرفه خود به عنوان یک تک تیرانداز نوشته‌است می‌گوید: «من تیراندازی را دوست دارم و عاشق شکار هستم. اما هرگز از کشتن کسی لذت نبردم. این کار من است. اگر من آن حرامزاده‌ها را درک نمی‌کنم، پس آنها می‌خواهند بسیاری از این بچه‌ها را که لباسی شبیه تفنگداران دریایی به تن کرده‌اند، بکشند. نگاه من اینطور است.»[۳۴]

پسر هاتکاک، کارلوس هاتکاک سوم، بعداً در سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا نام‌نویسی کرد؛[۳۵] او پس از پیروی از راه پدرش به عنوان یک تیرانداز، از سپاه تفنگداران دریایی به عنوان گروهبان بازنشسته شد و به عضویت هیئت مدیره انجمن تیراندازان ممتاز سپاه تفنگداران دریایی درآمد.[۳۶]

هاتکاک در ۲۲ فوریه ۱۹۹۹ (۳ اسفند ۱۳۷۷) در ویرجینیا بیچ، ویرجینیا در سن ۵۶ سالگی بر اثر عوارض ناشی از بیماری ام‌اس درگذشت.[۳۷] او در قبرستان وودلان مموریال گاردنز در نورفک، ویرجینیا به خاک سپرده شد.

میراث[ویرایش]

هاتکاک یک افسانه در تفنگداران دریایی ایالات متحده باقی مانده‌است. جایزه گروهبان کارلوس هاتکاک هر ساله توسط انجمن صنایع دفاع ملی «به منظور قدردانی از فردی که… کمک‌های قابل توجهی در به‌کارگیری عملیاتی و تاکتیک‌های سیستم‌های تسلیحات کوچک که بر آمادگی و قابلیت‌های ارتش یا واحدهای اجرای قانون ایالات متحده تأثیر گذاشته‌است، اهدا می‌شود.»[۳۸] لیگ سپاه تفنگداران دریایی (MCL) یک برنامه سالانه را با ۱۲ دسته جایزه، حمایت مالی می‌کند که شامل جایزه گروهبان کارلوس ان. هاتکاک دوم است که به «یک تفنگدار دریایی که سهم برجسته ای در بهبود وضعیت آموزش تیراندازی داشته‌است، اهدا می‌شود.»[۳۹][۴۰] یک محدوده تک تیراندازی به نام هاتکاک در کمپ لژون، کارولینای شمالی نام گذاری شده‌است.

هاتکاک در سال ۱۹۶۷ رکورد طولانی‌ترین مسافت کشتار ثبت‌شده توسط سلاح تک‌تیراندازی را به نام خود ثبت کرد. او با استفاده از مسلسل ام۲ برونینگ که با نشانه تلسکوپی برد ۲۲۸۶ متری تجهیز شده بود یک چریک ویت‌کنگ را از پای درآورد.[۴۱] در سال ۲۰۰۲، این رکورد توسط تک تیراندازان کانادایی (گروهبان راب فرلانگ و سرگروهبان آرون پری) از گردان سوم پیاده‌نظام سبک پرنسس پاتریشیا کانادا در طول جنگ در افغانستان شکسته شد. هاتکاک یکی از چندین نفری بود که از مسلسل ام۲ برونینگ در نقش تک تیرانداز استفاده کرد. این موفقیت منجر به استفاده از مهمات کالیبر بی‌ام‌جی ۵۰ (0.50 BMG) به عنوان یک مهمات قابل دوام سلاح تک تیراندازی شد. شرکت اسلحه‌سازی اسپرینگفیلد یک نسخه بسیار دقیق از تفنگ ام۱آ سوپرمچ (M1A Supermatch) خود را با لوله مک‌میلان استوک (McMillan Stock) و درجه مطابق لوله طراحی کرد و آن را «ام-۲۵ پر سفید» (M-25 White Feather) نامید. تفنگ شبیه تفنگ اصلی مورد استفاده هاتکاک در ویتنام و «آرم پر سفید» روی آن مشخص شده بود.[۴۲] شرکت تسمه حمایل تفنگ ترنر با تولید خطی از تسمه‌های چرمی بر اساس طرح هاتکاک از او تقدیر کرد. بر روی تسمه‌ها امضای هاتکاک نقش بسته‌است.[۴۳] در ۹ مارس ۲۰۰۷، مجموعه تفنگ و تپانچه در پایگاه نیروی هوایی، دریایی میرامار رسماً به مجموعه کارلوس هاتکاک تغییر نام داد.[۴۴]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. ↑ van Zwoll, Wayne (December 6, 2013). Mastering the Art of Long-Range Shooting. Iola, Wisconsin: F+W Media. p. 214. ISBN 978-1-4402-3485-9. Hathcock was called Long Trang by the NVA:"White Feather"[پیوند مرده]
  2. ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ (Henderson 2001، ص. 29)
  3. ↑ NRA.org/NRA National Shooting Program/ NRA National Trophies/Wimbledon Cup
  4. ↑ Kennedy, Harold (مارس 2003). "Marine Corps Sets Sights on More Precise Shooting". National Defense Magazine. Archived from the original on January 30, 2007. Retrieved March 30, 2007. Founded in 1977, the school's first staff NCOIC was the famed sniper, Gunnery Sgt. Carlos Hathcock II, who was credited with 93 confirmed kills in Vietnam.
  5. ↑ Flores, John. "The Story of Legendary Sniper Carlos Hathcock". Archived from the original on 14 March 2012. Retrieved September 19, 2013.
  6. ↑ "Sniper Rifles". GlobalSecurity. Retrieved March 24, 2008.
  7. ↑ (Dockery 2007، ص. 148) "Hathcock had taken to wearing a small white feather in his boonie hat. It was just stuck in the brim ...the Viet Cong came to know the sniper as Long Tr'ang, 'the White Feather'."
  8. ↑ Dougherty, Martin J. (2012). Sniper: SAS and Elite Forces Guide: Sniping skills from the world's elite forces. Amber Books Ltd. p. 40. ISBN 978-1-909160-38-5. Carlos Hathcock (1942–99) Nicknamed the 'White Feather' for the feather he wore in his hatband, Carlos Hathcock is perhaps the most influential sniper of all time.
  9. ↑ Cawthorne, Nigel (December 2011). "The White Feather". Confirmed Kill: Heroic Sniper Stories from the Jungles of Vietnam to the Mountains of Afghanistan. Ulysses Press. p. 19. ISBN 978-1-61243-023-2. The Vietcong and the soldiers of the NVA called him Long Tr'ang—the "White Feather"—for the plume he stuck in his hat band.
  10. ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ ۱۰٫۲ ۱۰٫۳ (Chandler 1997)
  11. ↑ Dougherty, Martin J. (2012). Sniper: SAS and Elite Forces Guide: Sniping skills from the world's elite forces. Amber Books Ltd. p. 40. ISBN 978-1-909160-38-5. Upon reaching the target area he discovered that his shot had gone through the scope of the sniper's rifle
  12. ↑ Sasser, Charles W.; Roberts, Craig (July 1, 2004). Crosshairs on the Kill Zone: American Combat Snipers, Vietnam through Operation Iraqi Freedom. New York: Simon and Schuster. p. 76. ISBN 978-1-4165-0362-0. Hathcock's bullet had gone through the cobra sniper's scope and entered his eye
  13. ↑ Riegert, Keith; Kaplan, Samuel (June 25, 2013). The MANual: Trivia. Testosterone. Tales of Badassery. Raw Meat. Fine Whiskey. Cold Truth. Ulysses Press. p. 7. ISBN 978-1-61243-183-3. Unfortunately for the guy behind the scope, Hathcock's shot was clean and true—perfectly passing through the glass scope
  14. ↑ (Sasser و Roberts 1990، ص. 1) "Both lenses of the enemy's sniper scope, front and back, were shattered. It was obvious what happened. My bullet smashed through his scope and into his right eye."
  15. ↑ [۱۱][۱۲][۱۳][۱۴]
  16. ↑ (Henderson 2003، ص. 167)
  17. ↑ (Roberts و Sasser 2004، ص. 72)
  18. ↑ Fracassa, Ugo (2015). "Etica ed estetica del cecchino nella narrativa di Nicolai Lilin" (PDF). Nuova Corvina (28): 208–227. Retrieved 1 June 2022.
  19. ↑ Lembcke, Jerry (2010). Hanoi Jane: War, Sex, & Fantasies of Betrayal. University of Massachusetts Press. pp. 103–118. ISBN 978-1-55849-815-0.
  20. ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ (Henderson 2003، ص. 35)
  21. ↑ "Carlos Hathcock: Famous Marine Corps Sniper". military.com. Retrieved September 26, 2018.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ ۲۲٫۲ (Sasser و Roberts 1990، ص. 208)
  23. ↑ Brookesmith, Peter (2007). Sniper, 2nd Edition: Training, Techniques and Weapons. St. Martin's Press. pp. 40–41. ISBN 978-0-312-36290-4. Retrieved August 9, 2013.
  24. ↑ Dockery 2007, p. 156.
  25. ↑ Martin, Iain C. (2007). The Greatest U. S. Marine Corps Stories Ever Told: Unforgettable Stories of Courage, Honor, and Sacrifice. Globe Pequot Press. pp. 255–267. ISBN 978-1-59921-017-9. Retrieved August 9, 2013.[پیوند مرده]
  26. ↑ Childress, Clyde O. (2011). Forks: The Life of One Marine. Xlibris Corporation. p. 116. ISBN 978-1-4653-3711-5. Retrieved August 9, 2013.
  27. ↑ Marine Corps Social Media (آوریل 2, 2013). "Ultimate Marine (Hathcock vs Mawhinney)". MarinesBlog, The Official Blog of the United States Marine Corps. United States Marine Corps. Archived from the original on October 4, 2015. Retrieved October 4, 2015.
  28. ↑ Military Times staff. Doug Sterner (ed.). "Valor Awards for Carlos N. Hathcock, II". The Hall of Valor. Military Times. Retrieved October 4, 2015.
  29. ↑ [۱۰][۲۷][۲۸]
  30. ↑ Spencer, Jim (September 7, 1986). "A Quiet Man Uniquely Qualified To Stalk And Kill". Chicago Tribune. Archived from the original on February 23, 2015. Retrieved October 4, 2015.
  31. ↑ (Henderson 2001، ص. 306)
  32. ↑ (Mann 2011، ص. 127)
  33. ↑ Lantz, Gary. "White Feather". America's 1st Freedom. National Rifle Association. Archived from the original on September 27, 2007. Retrieved April 17, 2007.
  34. ↑ (Senich 1996، ص. 372)
  35. ↑ Office of the Secretary of Defense (1996). "Still Asset Details for DMSD9802324". Archived from the original on January 29, 2009. Retrieved January 1, 2009. Standing next to Gunnery Sgt. Hathcock is his son, Staff Sgt. Carlos Hathcock, Jr.
  36. ↑ Marine Corps Distinguished Shooters Association (2008). "Marine Corps Distinguished Shooters Association Board of Governors" (PDF). Archived from the original (PDF) on February 25, 2009. Retrieved January 1, 2009.
  37. ↑ (Henderson 2003، ص. 285)
  38. ↑ "The Hathcock Award". National Defense Industrial Association. Archived from the original on 4 March 2016. Retrieved October 4, 2015. The Hathcock Award is named in honor of Gunnery Sergeant Carlos N. Hathcock, II, USMC, a career Marine who dedicated his life to the service of this country in both the military and law enforcement communities ...'The Gunny' not only distinguished himself in combat as a scout-sniper, but also as a competitive marksman and trainer. In his capacity as a trainer, he not only significantly impacted the current United States Marine Corps Scout-Sniper Program, but also influenced the sniper programs of the other military services and similar law enforcement programs nationwide.
  39. ↑ "2015 Marine Corps League Enlisted Awards Announcement". Official U.S. Marine Corps Website. ژوئیه 21, 2015. Archived from the original on September 28, 2015. Retrieved October 4, 2015.
  40. ↑ "MCL Awards". Marine Corps League. Retrieved October 4, 2015. The Hathcock Award is presented to an enlisted Marine who has made an outstanding contribution to marksmanship and marksmanship training during the previous twelve months.[پیوند مرده]
  41. ↑ (Henderson 2003، ص. 181)
  42. ↑ Morelli, David. "Review: Springfield Armory's M-25 Whitefeather". Tactical Gear Magazine. Gun Digest. Archived from the original on March 22, 2010. Retrieved April 17, 2011.
  43. ↑ Greer, G.R. (2008). "Gear Review". Soldier of Fortune. Omega. 33 (9): 64.
  44. ↑ Papastrat, George J. "Range complex named after famous Vietnam sniper". Marine Corps News. United States Marine Corps. Archived from the original on October 17, 2007. Retrieved March 24, 2008.

پیوند به بیرون[ویرایش]

رکوردها
پیشین:
بیلی دیکسون 		طولانی‌ترین مسافت کشتار ثبت‌شده توسط سلاح تک‌تیراندازی
۱۹۶۷–۲۰۰۲
۲٬۲۸۶ متر (۲٬۵۰۰ یارد/۱٫۴۲۰ مایل)
ام۲ برونینگ با/کالیبر ۵۰ بی‌ام‌جی 		پسین:
آرون پری
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=کارلوس_هاتکاک&oldid=38737700»