ژرژ ژیل د لا تورت
| ژرژ ژیل د لا تورت | |
|---|---|
_CIPH0027_(cropped).jpg) | |
| نام هنگام تولد | ژرژ آلبر ادوار بروتوس ژیل د لا تورت |
| زادهٔ | ۳۰ اکتبر ۱۸۵۷ وین (فرانسه) |
| درگذشت | ۲۲ مهٔ ۱۹۰۴ (۴۶ سال) لوزان، کانتون وو، سوئیس |
| شناخته‌شده برای | همنام سندرم تورت |
ژرژ آلبر ادوار بروتوس ژیل دِ لا تورت (فرانسوی: [ʒɔʁʒ albɛʁ edwaʁ bʁytys ʒil də la tuʁɛt] ۳۰ اکتبر ۱۸۵۷ – ۲۲ مه ۱۹۰۴) عصب‌شناس فرانسوی و همنام سندرم تورت، نوعی بیماری عصبی که با تیک مشخص می‌شود، بود.[۱] زمینه‌های اصلی کار او بر روی موضوعات پزشکی هیپنوتیزم و هیستری انجام گرفت.[۱]
ژیل دِ لا تورت بزرگ‌ترین فرد از چهار فرزند درخانواده خود بود[۱] و در شهر کوچک سن‌ژروایس-لتروا-کلوشه در ناحیه شاتلرو، در نزدیکی شهر لودون (سال ۳۰ اکتبر ۱۸۵۷) به دنیا آمد.[۲][۳]
در سال ۱۸۷۳، ژیل دو لا تورت در سن شانزده سالگی تحصیلات پزشکی را در پواتیه آغاز کرد.[۱] در سال ۱۸۸۱ به پاریس نقل مکان کرد و در آنجا تحصیلات خود را در بیمارستان لائنس ادامه داد.[۱]
حرفه[ویرایش]
ژیل د لا تورت دوره کارآموزی خود را در سال ۱۸۸۴ آغاز و با سرعت زیادی پیشرفت نمود و به انتشار، آموزش و تمرین پزشکی بالینی پرداخت.[۱] او دانش‌آموز، آمانوئنسیس و پزشک خانه مرشد خود، ژان مارتین شارکو، عصب‌شناس با نفوذ معاصر و مدیر بیمارستان سالپتریر بود.[۱][۴][۵] شارکو به او کمک کرد تا در حرفه آکادمیک خود پیشرفت کند. ژیل د لا تورت در زمینه روان درمانی، هیستری و پیامدهای پزشکی و حقوقی مسمریسم (هیپنوتیزم امروزی) مطالعه و سخنرانی کرد. همکاران و مورخان او را «شخصیتی بسیار باهوش، اگر چه خشمگین» توصیف کرده‌اند.[۱]
در سال ۱۸۸۴، شارکو از ژیل دو لا تورت خواست تا روی اختلالات حرکتی کار کند. اختلال لاته، میریاشیت، و «فرانسویان جهنده» بیماری‌هایی بودند که در آن زمان اخیراً توصیف شده بودند، و ژیل د لا تورت معتقد بود که این شرایط مرتبط اما متفاوت از رقصاک هستند.[۱] او علائم سندرم تورت را در یک بیمار توصیف و مشاهدات قبلی موارد مشابه را گردآوری کرد و در سال ۱۸۸۵، ۹ مورد دیگر را با استفاده از نام maladie des tics برای این اختلال منتشر کرد.[۶] شارکو بعدها به افتخار شاگردش نام این سندرم را به «بیماری ژیل دِ لا تورت» تغییر داد،[۲] اگرچه این اسم در بیمارستان سالپتریر مورد استقبال قرار نگرفت.[۱]
ژیل د لا تورت مقاله ای در مورد هیستری در ارتش آلمان منتشر کرد که خشم بیسمارک را برانگیخت.[۷] همچنین مقاله دیگری در مورد شرایط غیربهداشتی در بیمارستان‌های شناور در رودخانه تیمز نوشت.[۱] در قرن هفدهم او با گابریل لگوئه، روایتی از ژان دو آنژ و هیستری جمعی منتشر کرد که ظاهراً به دلیل عشق بی‌نتیجه او به کشیش اوربان گراندیه پدید آمده بود.[الف] این نوشته زمانی به نگارش درآمد که بسیاری از افراد در اروپا به دلایل انجام جادوگری سوزانده می‌شدند.[۷]
زندگی شخصی و مرگ[ویرایش]
ژیل دو لا تورت در ۲ اوت ۱۸۸۷ با دختر عمویش ماری دیتروآ (۱۸۶۷–۱۹۲۲) در لودون ازدواج کرد. پل برواردل و شارکو شاهد مراسم ازدواج آنها بودند. این زوج چهار فرزند داشتند که یکی از آنها در کودکی فوت کرد.[۹]
در سال ۱۸۹۳، یک بیمار زن سابق، که بعداً مشخص شد روان‌پریشی دارد، به گردن ژیل د لا تورت شلیک[۱][۱۰][ب] و ادعا کرد که یکی از همکاران تورت او را برخلاف میلش هیپنوتیزم کرده‌است.[۱] کمی قبل از این واقعه نیز شارکو و پسر خردسالش نیز فوت کرده بودند.[۱] اگرچه او پس از تیراندازی انجام شده بهبود یافت و به کار و سازماندهی سخنرانی‌ها ادامه داد، پس از این اتفاقات، ژیل د لا تورت شروع به نشان دادن علائم افسردگی شدید کرد.[۱] پس از سال ۱۸۹۳، سلامت روانی او به طرز محسوسی کاهش یافت.[۲]
در سال ۱۹۰۱، پسر شارکو، ژان باپتیست، ژیل د لا تورت را با نیرنگی متقاعد کرد تا به سوئیس سفر کند و او را در بیمارستان روانی بستری کرد، در این بیمارستان تشخیص ابتلای ژیل د لا تورت به سیفلیس ثالثیه انجام گرفت.[۱۱] حال او با گذر زمان بدتر می‌شد و او را مجبور به استعفا از محل کارش کرد.[۲] با این حال همسر و همکارانش در مورد علل بستری شدنش اطلاعی نداشتند.[۱۲] او در ۲۲ مه ۱۹۰۴[۱][۲][۱۲] با زوال عقل پیشرفته[۲] در بیمارستان روان‌پزشکی لوزان در کِری در اثر آنچه به عنوان تشنج وضعیتی شناخته شد، درگذشت. به همسرش اطلاع دادن که او در اثر آپوپلکسی فوت کرده‌است.[۱۲] لیز (۲۰۱۹) بیان می‌کند که «ژیل د لا تورت بر اثر فلج عمومی و جنون (سیفلیس عصبی) درگذشت».[۷]
نوشته‌ها[ویرایش]
ژیل د لا تورت شانزده مقاله در مورد هیستری منتشر کرد، از جمله:[۱]
- اخبار پزشکی، حالات نوراستنیک (پاریس ۱۸۹۸)
- درس‌های بالینی-درمانی بیماری‌های سیستم عصبی (پاریس ۱۸۹۸)
- هیپنوتیزم و موارد مشابه از دیدگاه پزشکی و حقوقی (پاریس، ۱۸۸۷؛ نسخه دوم پاریس ۱۸۸۹)
- اخبار پزشکی. اشکال بالینی و درمان میوزیت سیفلیس تشنجی (هفته‌نامه پزشکی ۱۸۹۹)
- رساله بالینی و درمانی هیستری بر اساس آموزه‌های سالپتریر (پاریس ۱۸۹۱)
یادداشت‌ها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱٫۰۰ ۱٫۰۱ ۱٫۰۲ ۱٫۰۳ ۱٫۰۴ ۱٫۰۵ ۱٫۰۶ ۱٫۰۷ ۱٫۰۸ ۱٫۰۹ ۱٫۱۰ ۱٫۱۱ ۱٫۱۲ ۱٫۱۳ ۱٫۱۴ ۱٫۱۵ ۱٫۱۶ Rickards H, Cavanna AE (2009). "Gilles de la Tourette: the man behind the syndrome". J Psychosom Res. 67 (6): 469–74. doi:10.1016/j.jpsychores.2009.07.019. PMID 19913650.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ ۲٫۳ ۲٫۴ ۲٫۵ Teive HA, Chien HF, Munhoz RP, Barbosa ER (December 2008). "Charcot's contribution to the study of Tourette's syndrome". Arq Neuropsiquiatr. 66 (4): 918–21. doi:10.1590/S0004-282X2008000600035. PMID 19099145.
- ↑ Walusinski (2019), pp. 3–4.
- ↑ Walusinski (2019), pp. xvii–xviii, 23.
- ↑ Walusinski (2019), pp. xi, 398. "Interne: House physician or house officer. The internes lived at the hospital and had diagnostic and therapeutic responsibilities. Chef de Clinique: Senior house officer or resident. In 1889, when Gilles de la Tourette was chef de clinique under Charcot … "
- ↑ Dana CL, Wilkin WP (1886). "On convulsive tic with explosive disturbances of speech (So-called Gilles de la Tourette's Disease)". The Journal of Nervous and Mental Disease. 13 (7): 407–412. doi:10.1097/00005053-188607000-00004.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ ۷٫۲ Lees AJ (April 2019). "Charcot's capricious scribe". Brain. 142 (4): 1161–63. doi:10.1093/brain/awz047.
- ↑ Ferber, Sarah (2013). Demonic Possession and Exorcism: In Early Modern France. Routledge. pp. 136–145. ISBN 978-1-134-61519-3.
- ↑ Walusinski (2019), pp. 13–16.
- ↑ ۱۰٫۰ ۱۰٫۱ Walusinski (2019), p. 72.
- ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ Bogousslavsky J, Walusinski O, Veyrunes D (2009). "Crime, hysteria and belle époque hypnotism: the path traced by Jean-Martin Charcot and Georges Gilles de la Tourette". Eur. Neurol. (Historical bio). 62 (4): 193–99. doi:10.1159/000228252. PMID 19602893.
- ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ ۱۲٫۲ Walusinski (2019), pp. 113–120.
کتاب‌ها[ویرایش]
- Walusinski O (2019). ژرژ ژیل د لا تورت: فراتر از همنام، زندگینامه . انتشارات دانشگاه آکسفورد.شابک ۹۷۸−۰−۱۹−۰۶۳۶۰۳−۶شابک 978-0-19-063603-6
