با وجود اینکه آلبوم تِلی (۱۹۹۶)، اثری متالتَر از وُوین بود، چیزی که وُوین را متمایز میکند این است که برای ضبط پارتهای سازهای کلاسیک آن از یک ارکستر واقعی استفاده شدهاست. این آلبوم را میتوان اوج توانایی فردریک یونسون در تلفیق ژانرهای هوی متال و کلاسیک بهشمار آورد.[۲]سازهای زهی مانند ویولن از زمان لد زپلین در موسیقی متال استفاده میشدهاند و بسیاری گروههای این ژانر پیش از تریون (و در زمان حال) سازهای موسیقی کلاسیک را در تنظیمهایشان استفاده میکردهاند، اما سیمفونیک متالی که تریون در آثاری مثل وُوین ارائه میکنند یگانه و منحصر به خود آنهاست.[۳]