دین در اندونزی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

دین در اندونزی (۲۰۱۸)[۱]

  اسلام (۸۶٫۷٪)
  کاتولیک (۳٫۱۲٪)
  هندوئیسم (۱٫۷۴٪)
  بودیسم (۰٫۷۷٪)
  بومی/دیگر موارد (۰٫۰۵٪)
  کنفوسیانیسم (۰٫۰۳٪)
دین اصلی هر ناحیه

دین در اندونزی (اندونزیایی: aliran kepercayaan) چند دین مختلف در اندونزی به فعالیت مشغول هستند و در واقع کشور یک دولت سکولار است. اندونزی به‌طور رسمی یک نظام ریاست جمهوری و یک حکومت یکپارچه است.[۲][۳] اندونزی دارای بیشترین جمعیت مسلمان است[۴][۵] اصل اول بنیاد فلسفی اندونزی، پانچاسیلا، شهروندان را ملزم به اذعان «خدای یکتا و قادر مطلق» می‌کند.[۶][۷] بدین ترتیب، خداناباوران در اندونزی تبعیض رسمی در زمینه ثبت تولد و ازدواج و صدور کارت شناسایی را تجربه می‌کنند.[۸] اضافه بر این، استان آچه به صورت رسمی احکام اسلام را اجرا می‌کند و به خاطر اقدامات تبعیض آمیز خود نسبت به اقلیت‌های مذهبی و جنسی، زبانزد است.[۹] هم چنین جنبش‌های اسلام‌گرایی و بنیادگرایی اسلامی در چند بخش از کشور با اکثریت قاطع مسلمانان وجود دارند.[۱۰]

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. "Statistik Umat Menurut Agama di Indonesia" (به اندونزیایی). Kementerian Agama Republik Indonesia. 15 May 2018. Archived from the original on 3 September 2020. Retrieved 15 November 2020. Muslim 231 Million (86.7), Christian 20.45 Million (7.6), Catholic 8.43 million (3.12), Hindu 4.65 million (1.74), Buddhist 2.03 million (0.77), Confucianism 76.630 (0.03), Others/Traditional faiths 126.51 (0.04), Total 266.5 Million
  2. Da Costa, Agustinus Beo (2019-10-12). "Indonesia urges public to report civil servants over 'radical' content". Reuters (به انگلیسی). Retrieved 2022-06-14.
  3. Hosen 2005، pp. 419–40; Intan 2006، p. 40; Seo 2013، p. 44; Ropi 2017، p. 61 etc.
  4. Frederick, William H. ; Worden, Robert L. , eds. (1993). Indonesia: A Country Study, Chapter Islam.
  5. Gross 2016, p. 1.
  6. Prinada, Yudi (2020-12-02). "Beda Isi Piagam Jakarta dan Pancasila Sejarah Perubahannya". tirto.id (به اندونزیایی). Retrieved 2022-06-09.
  7. Lindsey و Pausacker 1995; Intan 2006، p. ۱۸.
  8. "International Religious Freedom Report 2008. Indonesia". US Department of State. Retrieved 31 March 2014.
  9. Pringle 2010، pp. 154–55; Buehler 2016.
  10. Federspiel 1970; Sidel 2006; Solahudin 2013; Buehler 2016; Baskara 2017.

پیوند به بیرون[ویرایش]