درگاه:منظومه شمسی/گفتاورد/۲

چراغست مر تیره‌شب را بسیچ / به بد تا توانی تو هرگز مپیچ
چو سی روز گردش بپیمایدا / شود تیره‌گیتی بدو روشنا
پدید آید آنگاه باریک و زرد / چو پشت کسی کو غم عشق خوَرد
چو بیننده دیدارش از دور دید / هم اندر زمان او شود ناپدید
دگر شب نمایش کند بیشتر / ترا روشنایی دهد بیشتر
به دو هفته گردد تمام و درست / بدان باز گردد که بود از نخست
بود هر شبانگاه باریک‌تر / به خورشید تابنده نزدیک‌تر
بدینسان نهادش خداوند داد / بود تا بود هم بدین یک نهاد

— فردوسی

شاهنامه