باشگاه ورزشی اروپا
 | ||||
| نام کامل | کلوب اسپورتیو اروپا[الف] | |||
|---|---|---|---|---|
| لقب(ها) | اسکاپولادوس[ب] اروپایی‌ها[پ] | |||
| تاریخ بنیان‌گذاری | ۵ ژوئن ۱۹۰۷ | |||
| زمینِ بازی | نو ساردنیا، بارسلونا کاتالونیا، اسپانیا | |||
| گنجایش | ۷٬۰۰۰ | |||
| رئیس | ویکتور مارتینز | |||
| سرمربی | داوید ویلاجوانا | |||
| لیگ | ۲ª آر.اف.ای.اف – گروه ۳ | |||
| ۲۱–۲۰۲۰ | ۳ª – گروه ۵ (آ)، ۱ از ۱۱ ۳ª – گروه ۵ (سی)، ۱ از ۶ (صعود) | |||
| وبگاه | ||||
|
| ||||
باشگاه ورزشی اروپا (به انگلیسی: Club Esportiu Europa) یک باشگاه فوتبال اسپانیایی است که در منطقه گراسیا از شهر بارسلون واقع است. باشگاه در سال ۱۹۰۷ تأسیس شد و برای فصل ۲۲–۲۰۲۱ در گروه ۳ از دسته سگوندا دیویسیون آر.اف.ای.اف رقابت می‌کند. زمین نو ساردنیا با ظرفیت ۷٬۰۰۰ صندلی، میزبان بازی‌های خانگی این تیم است.
باشگاه، بیشتر با تیم فوتبال آن شناخته می‌شود که در سال ۱۹۲۹، همراه با دو باشگاه همشهری‌اش، بارسلونا و اسپانیول، از موسسان لا لیگا بود و در اواخر دهه ۱۹۹۰، با غلبه بر بارسلونا در دو فینال متوالی، قهرمان کوپا کاتالونیا شد.
این باشگاه همچنین یکی از قدیمی‌ترین تیم‌های بسکتبال را در اسپانیا اداره می‌کند که در ۸ دسامبر ۱۹۲۲، در اولین بازی بسکتبال برگزار شده در کشور، میزبان لایتا بود. در دهه ۱۹۲۰، این تیم بسکتبال، قهرمان دو دوره از رقابت‌های قهرمانی کاتالان شد.
تاریخچه[ویرایش]
پیشینه[ویرایش]
- باشگاه ورزشی اروپا[ت] – (۱۹۳۱–۱۹۰۷)
- باشگاه فوتبال کاتالونیا[ث] – (۱۹۳۲–۱۹۳۱)
- باشگاه ورزشی اروپا[ج] – (۱۹۸۵–۱۹۳۲)
- باشگاه ورزشی اروپا[چ] – (–۱۹۸۵)
ریشه‌ها[ویرایش]
باشگاه ورزشی اروپا در ۵ ژوئن ۱۹۰۷، پس از ادغام دو باشگاه مادرید د بارسلونا[ح] و پرووانسال[خ] تاسیس شد. در فصل ۱۹۱۸/۱۹۱۹، تیم فوتبال در دسته بی از رقابت‌های قهرمانی کاتالونیا قهرمان شد. پس از غلبه بر باشگاه ورزشی جوپیتر با نتایج ۳–۱ و ۴–۰ در بازی پلی‌آف برای عنوان قهرمانی، سپس اتلتیک سابادل[د] را با نتیجه ۷–۰ در بازی رفت و ۹–۰ در بازی برگشت در بازی پلی‌آف صعود شکست دادند.
عصر طلایی[ویرایش]
در طول دهه ۱۹۲۰، پس از بارسلونا، اروپا به عنوان دومین تیم قدرتمند کاتالونیا ظاهر شد. در هر دو سال ۱۹۲۱ و ۱۹۲۲، نایب قهرمان کمپیونات دِ کاتالونیا شدند و در سال ۱۹۲۳ با مربیگری رالف کربی قهرمانی این رقابت‌ها را به دست آوردند. پس از تساوی در امتیازات با بارسلونا، سپس در پلی‌آف قهرمانی، آنها را با یک گل شکست دادند.
متعاقباً نماینده کاتالونیا در کوپا دل ری ۱۹۲۳ شدند و پس از پیروزی در برابر سویا و اسپورتینگ خیخون در دورهای اولیه، در فینال به مصاف اتلتیک بیلبائو در ورزشگاه لس کورتس رفتند، اما جام را با یک گل واگذار کردند. به دنبال این نتایج، کربی در فصل ۲۶–۱۹۲۵ به مربیگری بارسلونا رسید.
اروپا مجدداً در سال‌های ۱۹۲۴، ۱۹۲۷، ۱۹۲۸ و ۱۹۲۹ به عنوان نایب قهرمانی در کامپیونات دِ کاتالونیا دست یافت.
در سال ۱۹۲۸، آمار و نتایج چشمگیرشان سبب شد تا از آنها برای پیوستن به اولین فصل از لا لیگا دعوت شود. آنها سه فصل را در لیگ برتر گذراندند: ۱۹۲۸/۲۹، ۱۹۲۹/۳۰ و ۱۹۳۰/۳۱. در سال ۱۹۳۱، با وجود بازگشت رالف کربی به نیمکت مربیگری تیم، به سگوندا دیویسیون سقوط کردند.
فروپاشی[ویرایش]
در سال ۱۹۳۱ پس از میلاد اروپا با باشگاه فوتبال گراسیا که قبلاً با نام باشگاه فوتبال اسپانیا دِ بارسلونا[ذ] شناخته می‌شد، ادغام شد و برای مدت کوتاهی به عنوان باشگاه فوتبال کاتالونیا شناخته شد. با این حال، این ادغام موفقیت‌آمیز نبود و در طول فصل ۱۹۳۱/۳۲ کاتالونیا، با سه بازی مانده به پایان فصل، به دلایل مالی نتوانست لیست بازی‌های خود را تکمیل کند. در نتیجه، پانزده بازی آنها در سگوندا دیویسیون لغو شد و تیم به ترسرا دیویسیون سقوط کرد. سپس، نام باشگاه در سال ۱۹۳۲ به همان نام باشگاه ورزشی اروپا بازگشت.
سگوندا دیویسیون[ویرایش]
در اواخر دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ باشگاه، احیای کوتاه‌مدتی داشت. پس از دو بار قهرمانی در جام موسکاردو،[ر] که رقابتی برای تیم‌های کاتالانی حاضر در دسته ترسرا دیویسیون بود، در هر دو فصل ۱۹۶۱/۶۲ و ۱۹۶۲/۶۳، قهرمان ترسرا دیویسیون شدند. در موقعیت دوم، آنها موفق شدند به سگوندا دیویسیون صعود کنند. پس از پنج سال و در فصل ۱۹۶۷/۶۸، بار دیگر به ترسرا سقوط کردند.
در فصل ۸۶–۱۹۸۵ واژه اسپانیایی دپورتیوو جایگزین اسپورتیو در نام باشگاه شد.
کوپا کاتالونیا[ویرایش]
در دو فینال سال‌های ۱۹۹۷ و ۱۹۹۸، اروپا با غلبه بر بارسلونا، قهرمان کوپا کاتالونیا شد. در فینال ۱۹۹۷ بارسلونایی را شکست دادند که هدایت آن در دستان بابی رابسون بود و ستارگانی چون آمور و استویچکوف را در ترکیب خود داشت. در فینال سال ۱۹۹۸، تیم پرستاره بارسلونا با ترکیب آمور، سرجی، ایوان د لا پنیا، فرناندو کوتو، خوان آنتونیو پیزی و مایکل ریزیگر را در مینی استادی با تساوی ۱–۱ متوقف کردند و با پیروزی ۴–۳ در ضربات پنالتی، جام را به دست آوردند. اروپا در فصل ۱۵–۲۰۱۴، پس از شکست دادن خیرونا در فینال با نتیجه ۲–۱، سومین جام در این رقابت‌ها را به دست آورد.
ورزشگاه[ویرایش]
اروپا، بازی‌های خانگی‌اش را در نو ساردنیا برگزار می‌کند. این ورزشگاه ۷۰۰۰ نفر صندلی ظرفیت دارد که ۱۰۰۰ صندلی از آن در جایگاه مسقف است. ابعاد زمین نو ساردنیا که در ۱ دسامبر ۱۹۴۰ افتتاح شد، ۱۰۰×۶۳ متر است.[۱][۲]
عملکرد فصل به فصل[ویرایش]
|
|
|
|
|
- ۳ فصل در لا لیگا
- ۶ فصل در سگوندا دیویسیون
- ۱ فصل در سگوندا دیویسیون بی
- ۱ فصل در سگوندا دیویسیون RFEF
- ۵۷ فصل در ترسرا دیویسیون
- ۱۸ فصل در دسته‌های منطقه‌ای
افتخارات[ویرایش]
| افتخارات | ||
|---|---|---|
| رقابت | قهرمانی | نائب‌قهرمانی |
| فوتبال | ||
| کوپا دل ری | --- | (۱): ۱۹۲۳ |
| ترسرا دیویسیون | (۲): ۶۲–۱۹۶۱، ۶۳–۱۹۶۲، ۲۱–۲۰۲۰ | --- |
| کمپیونات د کاتالونیا (T۱) | (۱): ۲۳–۱۹۲۲ | --- |
| کمپیونات د کاتالونیا بی (T۲) | (۱): ۱۹–۱۹۱۸ | --- |
| کمپیونات د کاتالونیا آماتور (T۳) | (۱): ۱۸–۱۹۱۷، ۳۴–۱۹۳۳ | --- |
| کوپا کاتالونیا | (۱): ۹۷–۱۹۹۶، ۹۸–۱۹۹۷، ۱۵–۲۰۱۴ | --- |
| بسکتبال | ||
| قهرمانی کاتالان | (۲): ۱۹۲۴، ۱۹۲۶ | --- |
بازیکنان سابق[ویرایش]
یادداشت: فهرست زیر شامل بازیکنانی است که حداقل به رکورد ۱۰۰ بازی در لیگ رسیده‌اند و/ یا بازی ملی داشته‌اند.
روبن اپیتی
زولتان تسیبور
بویسون وین‌نی
اولوجیو مارتینز
مانوئل کروس- ماریانو گونثالوو
- آنتونی رامایتس
- آنتونیو د لا کروث
تاریخچه مربیان[ویرایش]
- بوناونتورا پلاو (۱۹۲۰–۱۹۱۹)
رالف کیربی (۱۹۲۴–۱۹۲۰)- بوناونتورا پلاو (۱۹۲۶–۱۹۲۴)
کارل هینلین (۱۹۲۹–۱۹۲۶)- خوان بوردوی (۱۹۳۰–۱۹۲۹)
- کارل هینلین (۱۹۳۰)
- خوان بوردوی (۱۹۳۱–۱۹۳۰)
- کاندید مائوریسیو (۱۹۳۲–۱۹۳۱)
- آمادئو کارتس (۱۹۳۴–۱۹۳۲)
- کاندید مائوریسیو (۱۹۳۹–۱۹۳۴)
- استیو پلاو (۱۹۴۰–۱۹۳۹)
- کاندید مائوریسیو (۱۹۴۲–۱۹۴۰)
- پاکو سیفره (۱۹۴۳–۱۹۴۲)
- جوسپ مونتسررات (۱۹۴۴–۱۹۴۳)
- تئودورو ماوری (۱۹۴۶–۱۹۴۴)
- کاندید مائوریسیو (۱۹۴۷–۱۹۴۶)
- پاکو سیفره (۱۹۴۸–۱۹۴۷)
- ویسنس ساورا (۱۹۴۹–۱۹۴۸)
- خوان پلیسر (۱۹۴۹)
- کریستوفر مارتی (۱۹۵۰–۱۹۴۹)
- مانل کروز (۱۹۵۱–۱۹۵۰)
- میکل ایبارا (۱۹۵۳–۱۹۵۱)
- جوسپ ماریا بانسلس (۱۹۵۳)
- مانل کروز (۱۹۵۴–۱۹۵۳)
- فرانسسک "سیسکو" بتانکورت (۱۹۵۵–۱۹۵۴)
- پریکو سوله (۱۹۵۷–۱۹۵۵)
- بنیتو گارسیا (۱۹۵۸–۱۹۵۷)
- جولیان آرکاس (۱۹۵۸)
مارسل دومینگو (۱۹۵۸)
ماریو آنچیسی (۱۹۵۹–۱۹۵۸)- خوان دپریوس (۱۹۵۹)
- میگل گوال آگوستینا (۱۹۵۹–۱۹۶۰)
- خوردی بناونت (۱۹۶۱–۱۹۶۰)
- انریک بسکوس (۱۹۶۱)
- جوسپ نونیز (۱۹۶۳–۱۹۶۱)
- خوان زامبودیو ولاسکو (۱۹۶۴–۱۹۶۳)
- نارسیس فالکو (۱۹۶۴)
- گابریل تالتاووی (۱۹۶۵–۱۹۶۴)
- لوییس سید، "کاریگا" (۱۹۶۶–۱۹۶۵)
- خوان ناوارو (۱۹۶۸–۱۹۶۶)
- جوسپ نونیز (۱۹۶۹–۱۹۶۸)
- خوان ناوارو (۱۹۷۱–۱۹۶۹)
- خواکیم کاره‌راس (۱۹۷۲–۱۹۷۱)
- کارلس فاررس (۱۹۷۲)
- جرارد گاتل (۱۹۷۲)
- آنتونی آرگیلس (۱۹۷۳–۱۹۷۲)
- پپ رینکون (۱۹۷۴–۱۹۷۳)
- فرناندو آرگیلا (۱۹۷۴)
- جرارد گاتل (۱۹۷۵–۱۹۷۴)
- لوییس مونیوز (۱۹۷۶–۱۹۷۵)
- آنتونی لاگوناس (۱۹۷۶)
- جوسپ مونفورت (۱۹۷۷–۱۹۷۶)
- آلفرد ماتامالا (۱۹۷۸–۱۹۷۷)
- توماس باریس (۱۹۷۹–۱۹۷۸)
- دیاس داگوراس (۱۹۸۰–۱۹۷۹)
- آلفرد ورا (۱۹۸۰)
- جرارد گاتل (۱۹۸۰)
- خوان ناوارو (۱۹۸۱–۱۹۸۰)
- پپ رینکون (۱۹۸۱)
- آلفرد ورا (۱۹۸۱)
- آنتونیو خسوس لوپس سیراکی (۱۹۸۱)
- والدو راموس (۱۹۸۱)
- آنتونی سلدران (۱۹۸۲–۱۹۸۱)
- خوردی سولسونا (۱۹۸۴–۱۹۸۲)
- فرناندو والورده (۱۹۸۴)
- خوردی مونتانه (۱۹۸۴)
- پاکو مارتینس بوناچرا (۱۹۸۵–۱۹۸۴)
- مانوئل رودریگس، رودری (۱۹۸۵)
- آنتونی لاگوناس (۱۹۸۶–۱۹۸۵)
- جولیا گارسیا (۱۹۸۶)
- پاو ساهون (۱۹۸۶)
- خوردی مونتانه (۱۹۸۷–۱۹۸۶)
- کارلس آنگلس (۱۹۹۰–۱۹۸۷)
- مارتی آلاودرا (۱۹۹۱–۱۹۹۰)
- خوانیتو بلاسکس (۱۹۹۱)
- رودری آرترو (۱۹۹۲–۱۹۹۱)
کارلوس پاچکو (۱۹۹۲)- آنتونی مونیوز (۱۹۹۳–۱۹۹۲)
- آلفونس گالاردو (۱۹۹۳)
- جوسپ ماریا روویرا (۱۹۹۵–۱۹۹۳)
عثمان بندزو (۱۹۹۵)- جوسپ موراتایا (۱۹۹۷–۱۹۹۵)
- تینتین مارکس (۱۹۹۸–۱۹۹۷)
- آلبرت روکا (۱۹۹۹–۱۹۹۸)
- خوان موسکوسو (۲۰۰۱–۱۹۹۹)
- آلفونسو گالاردو (۲۰۰۲–۲۰۰۱)
- میکل کورومیناس (۲۰۰۳–۲۰۰۲)
- خوان موسکوسو (۲۰۰۴–۲۰۰۳)
- جوسپ موراتایا (۲۰۰۶–۲۰۰۴)
- مانوئل مارکس روکا (۲۰۰۷–۲۰۰۶)
- خوسه آنخل والرو (۲۰۰۹–۲۰۰۷)
- پدرو دولرا (۲۰۱۵–۲۰۰۹)
- آلبرت پوچ (۲۰۱۶–۲۰۱۵)
- خوان استوا (۲۰۱۸–۲۰۱۶)
- رامون خاتلی (۲۰۱۸)
- داوید ویلاخوانا (۲۰۲۲–۲۰۱۸)
- جرارد آلبادالخو (–۲۰۲۲)
سرود باشگاه[ویرایش]
عنوان: اروپا، همیشه رو به جلو!
متن و موسیقی: روبرت باکرو[ز]
اروپا، اروپا، اروپا، همیشه به پیش!![ژ]
از چیزی که در مسیر است نمی‌ترسیم[س]
آینده را باید ببریم!![ش]
اروپا، اروپا، اروپا، همیشه به پیش!!
ایمان ما به پیروزی[ص]
هرکس را به لرزه درمی‌آورد[ض]
با افتخار آبی را می‌پوشیم[ط]
این رنگ را از اعماق قلبمان حس می‌کنیم[ظ]
اروپا، اروپا، اروپا همیشه به پیش!!
ایمان ما به پیروزی
هرکس را به لرزه درمی‌آورد...
تاریخ بزرگمان را[ع]
ذره ذره بازمی‌یابیم[غ]
اروپا، اروپا، اروپا... به پیش، به پیش!![ف]
برای شنیدن «سرود» باشگاه، کلیک کنید: سرود باشگاه
یادداشت[ویرایش]
واژه‌نامه[ویرایش]
- ↑ Club Esportiu Europa
- ↑ Escapulados
- ↑ Europeístas
- ↑ Club Deportiu Europa
- ↑ Catalunya Futbol Club
- ↑ Club Deportivo Europa
- ↑ Club Esportiu Europa
- ↑ Madrid de Barcelona
- ↑ Provençal
- ↑ Athletic Sabadell
- ↑ FC Espanya de Barcelona
- ↑ Moscardó Trophy
- ↑ Robert Baquero
- ↑ Europa, Europa, Europa sempre endavant !!
- ↑ no tinguem por del que vindrà
- ↑ el futur hem de guanyar !!
- ↑ que la nostra fe en la victòria
- ↑ a tothom faci vibrar
- ↑ Portem amb orgull el blau escapulari
- ↑ sentim els colors ben endintre del cor
- ↑ i que la nostra gran història
- ↑ poc a poc poguem retrobar
- ↑ Europa, Europa, Europa... endavant, endavant !!
منابع[ویرایش]
- ↑ "Nou Sardenya, Barcelona". cityseeker (به انگلیسی). Retrieved 2022-03-03.
- ↑ «Nou Sardenya – StadiumDB.com». stadiumdb.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۲-۰۳-۰۳.
پیوند به بیرون[ویرایش]
- وبگاه رسمی باشگاه ورزشی اروپا (به کاتالان)