سندرم پارکینسون پلاس: تفاوت میان نسخه‌ها

سندرم پارکینسون پلاس
سندرم پارکینسون پلاس
نام‌های دیگر	"اختلالات انحطاط چند سیستم""، پارکینسونیم غیر معمول
تخصص	نورولوژی
طبقه‌بندی و منابع بیرونی
	[ویرایش در ویکی‌داده]

تفاوت جدیدتر ←

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده

دیداریویکی‌متن

درخط

نسخهٔ ‏۶ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۱۹

سندرم‌های پارکینسون پلاس (به انگلیسی: Parkinson-plus syndrome) و به اختصار PPS، گروهی از بیماری‌های زوال‌دهنده عصبی هستند که ویژگی‌های کلاسیک بیماری پارکینسون ( لرزش ، سفتی ، آکینزی / برادی‌کینزی و اختلال تعادل ) را با ویژگی‌های اضافی که آن‌ها را از بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک ساده (PD) متمایز می‌کند، نشان می‌دهند. سندرم پارکینسون پلاس یا به صورت ژنتیکی به ارث می رسد یا به صورت تک‌گیر رخ می دهد.

پارکینسونیسم آتیپیک و سایر سندرم های پارکینسون پلاس اغلب به سختی از PD متمایز می شوند و شامل آتروفی سیستم چندگانه (MSA)، فلج فوق هسته‌ای پیشرونده (PSP) و زوال‌عصبی کورتیکوبازال (CBD) هستند. زوال‌عقل با اجسام لویی (DLB)، ممکن است بخشی از طیف PD باشد یا نباشد، اما به طور فزاینده ای به عنوان دومین نوع شایع زوال عقل عصبی پس از بیماری آلزایمر شناخته می شود. این اختلالات در حال حاضر به دو گروه سینوکلئینوپاتی ها و تائوپاتی ها تقسیم می شوند. آنها ممکن است با سایر نشانه های آسیب شناختی این سندرم همبود باشند.

سندرم های پارکینسون پلاس دیگر غیر معمول شامل بیماری پیک و آتروفی اولیووپونتوسربلار است. آنتروفی اوایوو با آتاکسی و دیزآرتری مشخص می شود و ممکن است به عنوان یک اختلال ارثی یا به عنوان یک نوع آتروفی سیستم چندگانه ایجاد شود. MSA همچنین با نارسایی اتونومیک قابل تشخیص است که قبلا به صورت «سندرم شای-دراگر» نامیده می شد.

معرفی

ویژگی‌های بالینی که سندرم پارکینسون پلاس را از پاکینسون معمولی متمایز می‌کند شامل لرزش متقارن هنگام حرکت، لرزش نامنظم بودن در زمان های استراحت و کاهش پاسخ به داروهای دوپامینرژیک (از جمله لوودوپا ) است. ^[۱] ویژگی‌های اضافی نیز برادی‌کینزی ، بی‌ثباتی وضعیتی با شروع زودرس (در سنین بالاتر)، افزایش سفتی در عضلات محوری، دیس‌اتونومی ، سندرم اندام بیگانه ، فلج فوق هسته‌ای ، آپراکسی ، اختلالات مخچه‌ای از جمله سلول‌های هرمی و در برخی موارد اختلال در توجه هستند.

تشخیص

تشخیص دقیق سندرم‌های پارکینسون پلاس با استفاده از معیارهای تشخیصی دقیق صورت می گیرد. از آنجایی که تشخیص این سندرم ها به صورت فردی دشوار بوده، پیش آگهی بیماری اغلب نامطلوب است. تشخیص صحیح این اختلالات عصبی مهم بوده و درمان های فردی بسته به شرایط متفاوت است. روش SPECT در پزشکی هسته ای با استفاده از ایدوبنزامید¹²³ (IBZM)، یک ابزار موثر در تشخیص افتراقی بین بیماران مبتلا به سندرم PD و پارکینسون پلاس به شمار می رود.

مدیریت

سندرم‌های پارکینسون پلاس معمولاً پیشروی سریعی دارد و کمتر به داروهای ضد پارکینسون پاسخ می‌دهند. با این حال، ویژگی های اضافی (پلاس) بیماری ممکن است به داروهایی که در معمولا در درمان پارکینسون معمولی استفاده نمی شوند قابل مدیریت باشد.^{^{[نیازمند منبع]}}

روش مدیریت فعلی برای سندرم های پارکینسون پلاس حول یک رویکرد چند رشته ای در بهبود علائم بیماری متمرکز شده است. ^[۲] ^[۳]

جستارهای وابسته

زوال‌ عقل پیشانی گیجگاهی

منابع

↑ Mitra K.; Gangopadhaya P. K.; Das S. K. (2003). "Parkinsonism plus syndrome—a review". Neurol India. 51 (2): 183–188. PMID 14570999.
↑ Molloy, F. M., & Healy, D. G. (2011). Parkinsonism Plus Syndromes. In O. Hardiman & C. P. Doherty (Eds.), Neurodegenerative Disorders (181-196). London: Springer London. doi:10.1007/978-1-84996-011-3_9
↑ Ling H (2016). "Clinical Approach to Progressive Supranuclear Palsy". J Mov Disord. 9 (1): 3–13. doi:10.14802/jmd.15060. PMC 4734991. PMID 26828211.

پیوند به بیرون

[Mitra-1] Mitra K.; Gangopadhaya P. K.; Das S. K. (2003). "Parkinsonism plus syndrome—a review". Neurol India. 51 (2): 183–188. PMID 14570999.

[2] Molloy, F. M., & Healy, D. G. (2011). Parkinsonism Plus Syndromes. In O. Hardiman & C. P. Doherty (Eds.), Neurodegenerative Disorders (181-196). London: Springer London. doi:10.1007/978-1-84996-011-3_9

[3] Ling H (2016). "Clinical Approach to Progressive Supranuclear Palsy". J Mov Disord. 9 (1): 3–13. doi:10.14802/jmd.15060. PMC 4734991. PMID 26828211.

[۱]

[۲]

[۳]