خودمحوری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز ربات رده همسنگ: افزودن> رده:خودشیفتگی |
Raminnaderi (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
* تمایز ناکافی بین خود و جهان (شامل دیگران) |
* تمایز ناکافی بین خود و جهان (شامل دیگران) |
||
* گرایش به درک، فهم و تفسیر جهان برمبنای خود |
* گرایش به درک، فهم و تفسیر جهان برمبنای خود |
||
==خودمحوری در نظریه رشد شناختی ژان پیاژه== |
|||
از دیدگاه [[ژان پیاژه]] خودمیان بینی ([Egocentrism]) حالت روانی بهنجاري است که در آن نبود تمایز میان واقعیت شخصی (واقعیت از دیدگاه و در ذهن شخص) و واقعیت عینی قابل مشاهده می باشد <ref name="Mansour & Dadsetan">منصور، محمود و دادستان، پریرخ (1367). ''دیدگاه پیاژه در گستره تحول روانی به ضمیمه آزمون هاي عملیاتی در پژوهش هاي ژنتیک و بالینی''. تهران: ژرف.</ref>. به بیان دیگر خودمیان بینی به مفهوم ناتوانی در درك نظرهاي دیگران و نبود احساس نیاز به جستجوي دیدگاه ها و واقعیت هاي موجود موافق و مخالف براي تایید نظر خود است. در نظام پیاژه هر دوره با خودمیان بین ویژه خود شروع شده و با تمرکززدایی پایان می یابد. در مرحله [[عملیات عینی]] نیز کودك خودمیان بین (به ویژه در مرحله [[پیش عملیاتی]]) خود را در مرکز جهان می بیند <ref name="Wadsworth">وادزورث، باري (1378). ''روان شناسی رشد: تحول شناختی و عاطفی از دیدگاه پیاژه''. (مترجمان جواد صالحی فدردي، امیر امین یزدي). مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.</ref>. این ویژگی که در 2 سالگی (آغاز مرحله [[پیش عملیاتی]]) در اوج خود می باشد در شرایط طبیعی و بهنجار در حدود 11 سالگی (پایان مرحله [[عملیات عینی]]) به پایین ترین سطح می رسد و البته جاي خود را به شکلی دیگر که ویژه دوره عملیات صوري است می دهد <ref name="Naderi">نادری، محمد رامین (1389). ''تحلیل وب سایت های کودکان از دیدگاه نظریه رشد شناختی پیاژه: نیم دوره عملیات عینی''. (استاد راهنما مهری پریرخ). پایان نامه کارشناسی ارشد، گروه کتابداری و اطلاع رسانی، دانشگاه فردوسی مشهد. 1389. </ref>. |
|||
'''منابع''' |
|||
<references /> |
|||
{{روان‌شناسی-خرد}} |
{{روان‌شناسی-خرد}} |
||
نسخهٔ ۲۷ آوریل ۲۰۱۲، ساعت ۰۹:۴۰
 | این مقاله به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
خودمحوری (اگوسنتریسم) در دانش روان‌شناسی به‌صورت زیر تعریف می‌شود:
- تمایز ناکافی بین خود و جهان (شامل دیگران)
- گرایش به درک، فهم و تفسیر جهان برمبنای خود
خودمحوری در نظریه رشد شناختی ژان پیاژه
از دیدگاه ژان پیاژه خودمیان بینی ([Egocentrism]) حالت روانی بهنجاري است که در آن نبود تمایز میان واقعیت شخصی (واقعیت از دیدگاه و در ذهن شخص) و واقعیت عینی قابل مشاهده می باشد [۱]. به بیان دیگر خودمیان بینی به مفهوم ناتوانی در درك نظرهاي دیگران و نبود احساس نیاز به جستجوي دیدگاه ها و واقعیت هاي موجود موافق و مخالف براي تایید نظر خود است. در نظام پیاژه هر دوره با خودمیان بین ویژه خود شروع شده و با تمرکززدایی پایان می یابد. در مرحله عملیات عینی نیز کودك خودمیان بین (به ویژه در مرحله پیش عملیاتی) خود را در مرکز جهان می بیند [۲]. این ویژگی که در 2 سالگی (آغاز مرحله پیش عملیاتی) در اوج خود می باشد در شرایط طبیعی و بهنجار در حدود 11 سالگی (پایان مرحله عملیات عینی) به پایین ترین سطح می رسد و البته جاي خود را به شکلی دیگر که ویژه دوره عملیات صوري است می دهد [۳].
منابع
- ↑ منصور، محمود و دادستان، پریرخ (1367). دیدگاه پیاژه در گستره تحول روانی به ضمیمه آزمون هاي عملیاتی در پژوهش هاي ژنتیک و بالینی. تهران: ژرف.
- ↑ وادزورث، باري (1378). روان شناسی رشد: تحول شناختی و عاطفی از دیدگاه پیاژه. (مترجمان جواد صالحی فدردي، امیر امین یزدي). مشهد: دانشگاه فردوسی مشهد.
- ↑ نادری، محمد رامین (1389). تحلیل وب سایت های کودکان از دیدگاه نظریه رشد شناختی پیاژه: نیم دوره عملیات عینی. (استاد راهنما مهری پریرخ). پایان نامه کارشناسی ارشد، گروه کتابداری و اطلاع رسانی، دانشگاه فردوسی مشهد. 1389.
 | این یک مقالهٔ خرد روان‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |